Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Sportieve samenwerking binnen een relatie is een risico, maar het lukt”
Ze zijn in een week tijd een van de meest besproken koppels uit de Belgische sportwereld geworden. Elise Mertens, 21 jaar, en Robbe Ceyssens, 23 jaar. Zij tennisster en vorige zaterdag winnares van haar eerste WTAtitel op het tornooi van Hobart. Hij haar coach. Of moeten we misschien vooral vriend zeggen? Een bijzondere relatie dus, maar blijkbaar ook een heel succesvolle.
“Ik denk dat we een goed team vormen”, zegt Mertens lachend in het Players Restaurant van Melbourne Park. “We hebben mekaar voor het eerst ontmoet toen ik acht jaar was en hij tien en we samen trainden in Hamont. We zijn mekaar dan uit het oog verloren en mekaar heel toevallig tien jaar later weer tegengekomen. En vorige zomer hebben we ook besloten samen te werken. Het is natuurlijk een hele grote stap, ergens ook een risico zelfs, maar het scheiden van het tennis en ons privéleven is tot nu toe goed gelukt. Beter dan verwacht, zelfs. De resultaten zijn er en ik hoop dat we het zo nog heel lang kunnen volhouden.”
Waarover praten jullie dan bij het ontbijt?
Elise Mertens: “Over van alles. De dagplanning, onze families, mijn dieren. Niet vaak over het tennis dus. We kijken ook graag naar tvseries. We wonen nog niet samen, maar we zijn ook graag thuis.”
Robbe Ceyssens: “Ik ben vaak niet zo goed wakker bij het ontbijt. We praten wel vaak over de actualiteit, of over wat er thuis met ons ouders gebeurt.”
Zijn er momenten waarop jullie bewust niet over tennis praten?
Mertens: “Niet zozeer. Het komt gewoon vanzelf. Vroeger hadden we afgesproken dat we in het vliegtuig of in het hotel niet zouden blijven doorpraten, want mentale rust is ook nodig, maar na een tijdje zijn we mekaar beter beginnen aanvoelen. Het gaat nu vanzelf.”
Ceyssens: “Meteen na matchen, bijvoorbeeld. Of ze nu gewonnen of verloren heeft: de analyse volgt een dag later.”
Hoe hard kan Robbe je doen afzien?
Mertens: “Ik kan mezelf ook heel hard doen afzien, hoor. (lacht) Eerlijk: ik doe het allemaal heel graag. Dus als je mij echt wil doen afzien, dan moet je mij bijna doen doodvallen. Robbe is veeleisend, maar dat moet een coach ook zijn.”
Ceyssens: “Als Elise op de baan staat, dan ben ik coach. En dan heb ik de touwtjes in handen. Ik ben veeleisend, ja. Maar gelukkig is Elise iemand die graag afziet. Tijdens de winterstop ben ik een paar keer tot op het bot gegaan, want als ze haar grenzen wil verleggen, moet ze mentaal durven blijven doorgaan. Maar ik kan ook zeggen dat het goed is, hoor.”
Nemen jullie ruzies mee op de baan of naar de woonkamer? Of hebben jullie trucjes gevonden om dat net te
vermijden?
Robbe Ceyssens “Als Elise op de baan staat, dan ben ik coach. En dan heb ik de touwtjes in handen.”
Elise Mertens ‘‘Robbe is veeleisend, maar dat moet een coach ook zijn.’’
botst natuurlijk soms. Dat is ook heel normaal in een relatie, denk ik. Als het mij te veel wordt, dan zeg ik het gewoon. Robbe moet het dan maar zelf uitzoeken en mij even alleen laten. En dan komt het weer goed.”
Ceyssens: “Ik probeer altijd met een positieve noot mijn besprekingen te beëindigen en haar te vragen of ze akkoord gaat met wat ik net verteld heb. Voor de rest is het een beetje aanvoelen. Ik merk soms snel aan Elise dat ik haar eventjes met rust moet laten.”
Hoelang duurt zo ’n ontgoocheling na een verliespartij?
Mertens: “Vroeger kon het wel wat lang duren, maar ik besef nu dat ik niet iedere week kan winnen. Het niveau is heel hoog. Het is ook daarom dat we de matchanalyse nooit meer de dag zelf houden. Ik heb dat niet zo graag. Alles ligt nog te vers in het geheugen, zeker als ik in de wedstrijd een aantal kansen niet heb benut. De dag nadien hebben we er een frissere kijk op.”
Ceyssens: “We worden liefst alleen gelaten na een nederlaag. Zowel Elise als ikzelf. Ik maak dan van de gelegenheid gebruik om in een boekje een samenvatting van de wedstrijd te maken en de belangrijkste werkpunten te noteren. Daarna doe ik mijn boekje dicht, ga ik Elise weer opzoeken en de rest is voor de dag nadien. En meestal is het dan ook vrij snel vergeten.”
Brengen jullie soms tijd alleen door?
Mertens: “Ja, ook al zijn we bijna 24 uur op 24 samen. Shoppen op mijn eentje? Neen, dat doe ik eigenlijk niet zo graag.”
Ceyssens: “Ik probeer soms wat tijd voor mezelf te maken. Dan ga ik bijvoorbeeld naar de fitness, in het park lopen, of bel ik om toch even mijn hoofd leeg te kunnen maken. Maar we kennen mekaar door en door, dus vaak samenzijn is echt geen
probleem.”
Hoe pept Robbe je op voor wedstrijden? En
hoe troost hij je nadien?
Mertens: “We hebben altijd dezelfde routine. Eten, opwarming, kinesist... Net voor ik op de baan stap, gooit hij nog wat ballen links en rechts in de gang. En dan gaan
we ervoor.”
Ceyssens: “Het belangrijkste is de voorbereiding de dag ervoor. We bekijken beelden van de tegenstander en ik geef haar altijd een notitieboekje mee dat ze op de baan kan raadplegen. We zijn daarmee vorig jaar op de US Open gestart en het helpt. Mijn laatste woorden voor de
match zijn meestal
Kom aan, schat. Alles geven! En als ik haar moet troosten, is dat met een knuffel en daarna door over iets anders te praten.”