Een romance die vloekt H

et kan verkeren. Na de aankondiging van de Brexit zei Barack Obama dat de Britten voortaan achteraan in de rij moesten gaan staan voor het sluiten van handelsakkoorden met de VS. Gisteren was de Britse premier Theresa May de allereerste buitenlandse regeringsleider die op bezoek mocht bij Donald Trump in het Witte Huis. May is gebrand op een handelsakkoord met de VS dat haar land meer economische zekerheid kan bieden na de scheiding van de EU. Ze hoopt op een “special relationship” met de VS, zoals die tijdens de Tweede Wereldoorlog bestond tussen Winston Churchill en Franklin Roosevelt, en meer recent ook tussen Margaret Thatcher en Ronald Reagan. Maar zo simpel is dat niet. Om te beginnen lijkt een vrijage tussen de stijve domineesdochter en de impulsieve brulboei een romance die vloekt. Bovendien zijn ze het over heel veel essentiële zaken oneens. May is pro vrijhandel, Trump is tegen. May hoopt de relaties met de EU zo gaaf mogelijk te houden, Trump laat geen kans onbenut om Europa te schofferen. May waarschuwt voor een ondoordachte toenadering tot Poetin, Trump kan niet snel genoeg gaan. Enzovoort. Het opzetten van een duurzame nieuwe relatie met de VS wordt dus een hels karwei voor de Britse premier. Temeer omdat Trump er niet de man naar is om haar te beschouwen als een gelijkwaardige partner. nietwaar. Ondertussen dreigt de EU steeds meer in de verdrukking te komen. Deze week voorspelde Ted Malloch, de man die wordt getipt als de nieuwe Amerikaanse ambassadeur bij de EU, dat hij de euro op korte termijn volledig ziet instorten. Hij maakte zich ook sterk dat de VS binnen de negentig dagen een handelsakkoord zullen sluiten met de Britten, hoewel hij heel goed weet dat zulke akkoorden volgens de afspraken pas mogelijk worden na de afhandeling van de Brexit. In die context lijken de uitspraken van Malloch niets minder dan provocaties, voorboden van een handelsoorlog. Volgens Michail Gorbatsjov, de architect van de val van de SovjetUnie, stevenen we zelfs af op een Derde Wereldoorlog. Bij al dat verbale geweld lijkt de EU te reageren als een geslagen hond. En staan de Europese populisten bij elke mokerslag vanuit Washington te juichen aan de zijlijn. Zij dromen al van een Europa met steeds meer leiders zoals Trump. Dat vinden wij geen hoopgevend vooruitzicht. Europa moet nu toch echt heel snel werk maken van een duurzame strategie op maat van de nieuwe situatie. Want op dit moment lijkt die er nog steeds niet te zijn.