Hoe Verdi ook ingetogen scoort

De onder de opera’s, zo omschrijft de Duitse regisseur David Hermann het melodrama

dat nu bij Opera Vlaanderen te zien is. Toch primeert in deze ingetogen Verdi het gevoel op de ratio, het vaderhart op de politiek.

Het politieke bedrijf wordt wel eens afgeschilderd als een theaterstuk, terwijl de hoofdrolspelers ook maar gewoon mensen zijn. Deze Verdi, in een herwerkte versie uit 1881, opent met de machtswissel in het veertiende-eeuws Genua. Pietro en Paolo schuiven de zachtaardige Simon Boccanegra naar voren als kandidaat, maar binnenskamers worstelt die met andere zorgen. Zijn geliefde wordt door haar vader voor hem verborgen gehouden. Wanneer hij verneemt dat ze overleden is, raakt hij meteen ook het spoor naar hun gemeenschappelijke dochter kwijt.

Verhaaltechnisch heeft Verdi ditmaal te veel hooi op zijn vork genomen. Wie de verhaallijn getrouw wil volgen, tekent beter vooraf een stamboom uit. Maar in het libretto schuilt niet de verdienste van deze late Verdi. De componist die bekend staat om uitbundige aria’s, laat zich hier van zijn weemoedige kant zien. Het lijkt soms of je door de ramen van de Italiaanse renaissancistische interieurs de zee hoort klotsen, zelden klonk Verdi zo ingetogen.

Toch zitten ook in enkele fraaie koorfragmenten verweven, vaak als stem van het volk die dreigend weerklinkt vanuit de coulissen. Te midden van de grootspraak van de machthebbers komt zo ook de eenzaamheid van Boccanegra aan de oppervlakte. Hoe blijf je geestelijk overeind, als er om elke hoek iemand klaar staat om je in de val te lokken?

In handen van dirigent Alexander Joel weet het Symfonisch Orkest Opera Vlaanderen wel weg met deze introverte Verdi. In de titelrol had een krachtiger bariton dan Nicola Alaimo niet misstaan. Bij de zangers gaat de grootste pluim naar sopraan Myrtò Papatanasiu in de rol van Amelia. Van alle Verdi’s is

dan misschien de minst bekende, zeker muzikaal is de opera het ontdekken meer dan waard.

gra

Kingmakers

Simon Boccanegra

Simon Boccane-

Uit