Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Waar vroeger smileys heersten, dansen nu dollartekens”
Nederlandse schrijver Kluun hangt roman op aan dancecultuur
Kluun, de Nederlander die in 2003 ophef maakte met Komt een vrouw bij de dokter, is na vijf jaar terug met een roman over dancemuziek. “Waar vroeger smileys heersten, dansen nu dollartekens”, vertelt hij over DJ.
Raymond van de Klundert (52), auteursnaam Kluun, had er al een topcarrière in de reclamewereld op zitten toen in 2003 het autobiografische Komt een vrouw bij de dokter verscheen. Het relaas van een man die vreemdgaat terwijl zijn vrouw geveld wordt door kanker, schopte het tot Nederlands best verkochte debuut. Na andere gesmaakte romans als De weduwnaar (2006) en
Haantjes (2011) profileert DJ zich als ‘de eerste volwaardige danceroman in de Nederlandstalige literatuur’.
“Zoals Saturday Night Fever een monument is voor disco, dacht ik een muziektheaterstuk te schrijven over house. Toen dat niet lekker liep, besloot ik het onderwerp te verwerken in een roman. In DJ ontmoet je een enigszins bekende schrijver, Kluun, die een Nederlandse topdj achterna reist om een documentaire te draaien. Tussen de twee vrienden ontspint zich een ruzie - “alsof jij Dostojevski bent” - die uitmondt in een drama. Waar jaloezie en verraad vaak alleen aan vrouwen worden toegedicht, zijn het hier mannen die elkaar in de haren vliegen.”
De geschiedenis van de dancemuziek loopt als een rode draad door
DJ, met opgemerkte passages in Las Vegas en op het Burning Manfestival. “Dance heeft sinds een jaar of zeven ook voet aan de grond gekregen in Las Vegas. Waar destijds Frank Sinatra zong, hoor je nu beats. DJ’s worden voor een bom duiten ingevlogen om een set te draaien op een exclusieve locatie. Dance boomt in Vegas, wellicht ook omdat de jeugd niet meer zo vaak gokt als de oudere generatie. Er wordt daar nu meer verdiend met dance dan met gokken. DJ’s zijn de Sinatra’s van vandaag.”
Ter voorbereiding van de roman trok Kluun een week op met de Nederlandse dj Sander Kleinenberg. In vier dagen deden ze vier festivals in vier Amerikaanse steden aan. “Zelf was ik helemaal kapot. Deejayen is topsport en keihard werken. Anders dan in mijn roman kunnen de jongens zich geen uitspattingen permitteren. Bij mijn bezoek aan Burning Man in Nevada viel me op dat het verschil met Las Vegas niet zo groot meer is. Op Burning Man, waar in de woestijn een week lang een tijdelijke gemeenschap wordt gevormd zonder geld, heb je evengoed luxueuze kampementen opgezet door firma’s.”
USBstick
Privé bezoekt Kluun ook enkele keren per jaar dancefestivals in Nederland, maar ook in Ibiza en Berlijn. “Met een bende veertigers zien of het truukje nog lukt. Zelf hou ik van underground, en niet zo van dat hele massale. Je merkt ook dat hoe ouder je wordt, hoe moeilijker nieuwe stromingen binnenkomen.”
Of Kluun een grote evolutie ziet in dance, sinds het ontstaan van house in 1987? “Plaatjes draaien heeft natuurlijk iets romantisch, maar ik heb geen bezwaar tegen een set die wordt afgespeeld van een USB-stick. Bij een populair genre als EDM is van muziek tot licht alles geprogrammeerd, en lijken de deejays niet zoveel om handen te hebben. Toch draaien ze als het moet de set van hun leven. Technisch blijft het allemaal sterk, maar hoe groter het geld, hoe minder artistiek, ja. Waar vroeger smileys heersten, dansen nu dollartekens.”
Is het niet vreemd dat iemand met twee tattoo’s van Bruce Springsteen op zijn lijf zo’n grote dancefan is? “Ik denk dat ik wereldwijd de enige Springsteenfan ben die ook van dance houdt (lacht). Als de Boss door Europa toert, probeer ik steeds zo’n zes of zeven concerten mee te pikken.”
Café d’Anvers
“Ik ben pas vrij laat voor dance gegaan. Als twintiger hield ik meer van pop en rock. Toen ik begin jaren 90 even in Antwerpen woonde, viel me op dat er dankzij Studio Brussel in België zoveel kwalitatieve bands aan de oppervlakte kwamen. En tegelijk werd er in Café d’Anvers al heel vlug goeie dance gedraaid. In het begin van de housetijd trokken veel Nederlandse dancefans naar clubs in Antwerpen of Amsterdam. In Nederland kwamen er wel al heel vlug dancefestivals, die heel groot werden. Misschien dat er daarom zoveel jongetjes van dromen om dj te worden en Nederland zoveel toppers heeft?”
Kluuns jongste roman springt ook in het oog door zijn felrode cover met daarop een kruis, gevormd door een lijn coke. “Als reactie op de boze punk en hiphop positioneerde house zich als een blije stroming. En met een pilletje erbij wordt het nog leuker”, stelt Kluun. “Iedere muziekstroming heeft wel zijn drug, daar moet je niet te panisch over doen. Van iedereen aan de Spa wordt ook niemand vrolijk.”
KLUUN
Auteur ‘‘Ik denk dat ik wereldwijd de enige Springsteenfan ben die ook van dance houdt.’’