“De ergste nachtmerrie”

Wuustwezel neemt eerste keer pakkend afscheid van slachtoffer dodelijk ongeval

Wuustwezel gaat door een donkere tijd. In twee dagen wordt er afscheid genomen van evenveel jonge levens, weggerukt bij een dramatisch verkeersongeval. Levensgenieters, feestvarkens, deugnieten. Maar vooral prima studenten in de fleur van hun leven. “Op Mike kon je niet kwaad zijn. Iedereen pakte hij in.”

Mike van Rijthoven en Joren Brughmans zaten samen met nog drie vrienden in de auto op terugweg van een fuif naar hun kot. Het was valentijn, in de vroege uurtjes. Aan het stuur zat Michaël H. uit Leuven. Op de Liersesteenweg in Katelijne ging hij aan het slippen. Hij reed tegen een verkeerslicht en belandde op een parking. Mike en Joren overleden die nacht. Een derde vriend, Jonatan, bezweek deze week.

Michaël H. is de enige die niet zwaargewond was. Op krukken, en volledig overmand door emoties, woonde hij gisteren de afscheidsplechtigheid voor Mike bij. Vandaag zal hij allicht hetzelfde lot moeten ondergaan voor het afscheid van Joren.

Maar hij is niet alleen. Verre van. Met tientallen waren ze gisteren, de studenten van campus De Nayer in Katelijne. Van hoogstudentengilde De Wesp, waarvan alle vijf inzittenden lid waren. Van bevriende studentenverenigingen. Allen legden ze kransen neer voor de kerk. Allen weenden ze tranen met tuiten.

“Hoe ontoepasselijk het ook klinkt, we moeten ons clublied zingen”, zei een lid van De Wesp. “Mike zou het zo gewild hebben.” En zingen deden ze, de mannen van De Wesp. Het clublied, ooit opgesteld met de bedoeling ludiek te zijn, kreeg zo plots een veel diepere betekenis.

If one day the speed kills me, don’t

cry because I was smiling. Dat had Mike in november nog getwitterd. Het zou een bijna profetische uitspraak blijken. Hij leidde het leven dat perfect bij een 18-jarige past: hij hield van actieve sporten als snowboarden, voetbal en thaiboks, kwam uit een warm nest en genoot met volle teugen van zijn studententijd. “Je wilde niet gaan studeren als je niet op kot kon”, vertelden Mikes ouders in een emotionele brief aan hun zoon. “En wij dachten: als dat maar goed komt. Gaat er wel genoeg gestudeerd worden? In je eerste week op kot was het al prijs: sleutels kwijt, vrienden kwijt, fiets kapot, opgelicht door een taxichauffeur... de mannen van Katelijne kennen het verhaal wel.”

Onschuldig kattenkwaad dat eigen is aan het leven op kot. Maar Mike kon ook hard studeren en had zijn toekomst al gepland. “Mike zou zijn studies in drie jaar tijd afwerken en daarna eerst voor een baas gaan werken om ervaring op te doen. Daarna zou hij voor zichzelf gaan werken. Zijn vriendin zou advocate worden, zodat ze samen een mooi inkomen zouden hebben. Dat was zijn droom.”

Realiteit

De droom spatte uiteen in de nacht van 14 februari. “Als ouder wil je dat nieuws niet te horen krijgen”, vertelden Mikes ouders René en Nicole. “Het is de ergste nachtmerrie. Je eigen vlees en bloed, je eigen zoon, je eigen maatje. Nee, nee, nee. Hier zijn geen woorden voor. Maar helaas, het is realiteit. Wij, ouders, fami- lie, vrienden, kennissen, we moeten het een plek gaan geven, hoe moeilijk het ook zal zijn. Maar we moeten het doen voor Mike. We moeten hem herinneren als een levensgenieter, een grappenmaker, maar vooral als een maatje. We zijn overvol van verdriet, maar ook van vreugde. Omdat we zo’n mooi kind op de wereld hebben gezet. Toch schreeuwt ons hart: verlaat ons niet.”

RENÉ EN NICOLE VAN RIJTHOVEN

Ouders van Mike “We zijn overvol van verdriet, maar ook van vreugde. Omdat we zo’n mooi kind op de wereld hebben gezet.”

FOTO JAN VAN DER PERRE Vrienden en familie schreven tekstjes op Mikes kist om hem te herdenken.

FOTO RR Mike van Rijthoven.