Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Nooit van mijn leven hou ik nog kindjes bij”
Vrijgesproken babysitter praat voor het eerst over dood van baby Lielly
Een week nadat ze is vrijgesproken voor de dood van baby Lielly uit Geel, praat babysitter Ylva Kennes (37) uit Turnhout voor het eerst. “Ik had mijn man niet alleen bij die meisjes mogen laten”, zegt ze. “Dat is het enige wat je me kunt verwijten. Ook ik ben kapot van verdriet.”
De politie haalde begin mei een baby van vijf maanden weg bij Ylva Kennes en haar man Kjell C. (39) in de Kongostraat in Turnhout. Lielly overleed op 3 juni in het UZ Antwerpen aan de gevolgen van een hersenbloeding. Haar zusje Letty herstelde van het battered-childsyndroom, een vorm van mishandeling door slagen.
De rechter in Turnhout veroordeelde Kjell C. precies een week geleden tot zeven jaar effectieve celstraf voor het toebrengen van opzettelijke slagen en verwondingen met de dood tot gevolg. Ylva Kennes werd vrijgesproken. “Ik ben opgelucht”, zegt ze. “Maar één ding weet ik zeker. Nooit van mijn leven hou ik nog kindjes bij. Achteraf moet ik bekennen dat wij daar niet geschikt voor zijn. Maar wij kregen van onze bewindvoerder samen slechts 50 euro per week. We hadden geld nodig.”
YLVA KENNES
Babysitter “Ik had mijn man niet alleen bij de meisjes mogen laten. Dat is het enige wat je me kunt verwijten.”
De kinderen waren al van 27 april bij hen. “Overdag viel het nog mee, maar ’s nachts krijsten ze onophoudelijk”, zegt Ylva. “Ik heb gezien dat mijn man de dagen voor de fatale dag de meisjes hard tegen zijn borst drukte, in de zetel gooide en een deken over hun hoofd legde. Hij was compleet uitgeput. De kindjes waren hier gedumpt. Waarom ik niet ingreep? Kjell is agressief. Ik had schrik dat hij me zou slaan. Van schuldig verzuim is volgens mij geen sprake.”
Ambulance
Op 2 mei had Kennes om 19.07u nog een sms naar Kjell C. gestuurd. “Kom meteen naar huis. Ik word zot. Ze kressen allebei.”
Even later vertrok ze naar een Chinees afhaalrestaurant. “Toen ik met mijn fiets thuis kwam, stopte er net een ziekenwagen in onze straat. Ik hoorde de ambulancier aan de buren vragen: ‘Waar is nummer 110?’ Ik schrok en besefte meteen dat er iets ergs was gebeurd”, zegt Ylva. “Samen met de ambulancier ben ik naar binnen gegaan. Kjell was toen op de salontafel Lielly aan het reanimeren. De politie heeft me nadien gevraagd om Letty naar de overbuurvrouw, een onthaalmoeder, te brengen.”
Naar eigen zeggen heeft ze al honderd keer aan haar man gevraagd wat er die avond is gebeurd. “Maar Kjell zegt dat hij zich niets meer kan herinneren”, zegt ze. “Hij was de kluts kwijt.”
Opmerkelijk: op het koertje voor het huis in Turnhout staat nog steeds de buggy van Lielly en Letty, als stille herinnering aan de tragedie.
Ylva Kennes kreeg wel zes maan- den voorwaardelijk voor de diefstal van voedingsmiddelen en verzorgingsproducten. Ze had ook met een gestolen bankkaart 50 euro op haar rekening laten zetten.
Kjell C. heeft intussen beslist om beroep aan te tekenen tegen zijn veroordeling.