Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Te veel ontzag is nooit goed
‘Fences’: een theaterstuk op het witte doek
Met Fences werd een overdonderend succes op Broadway vertaald naar het grote doek. Al is de film van en met Denzel Washington in alles een theaterstuk gebleven.
Theaterauteur August Wilson had zich destijds de benen vanonder het lijf gelopen. Koste wat kost zou hij Fences, het stuk uit 1983 dat hem een Pulitzerprijs had opgeleverd, naar het grote scherm brengen.
Het verhaal van de eigenzinnige Troy Maxson in het gekleurde Pittsburgh van de jaren 50 lag hem na aan het hart. De auteur had echter het lot niet aan zijn kant. Hij was amper 60 toen hij in 2005 stierf aan de gevolgen van kanker - al zou hij op zijn doodsbed nog een laatste maal zijn vurige wens herhalen.
Twaalf jaar na zijn overlijden is die wens werkelijkheid geworden. En wat kan Constanza Romero, Wilsons weduwe, zich verheugen in zijn plaats. Deze hondstrouwe adaptatie doet het werk van de theaterauteur immers alle eer aan. Denzel Washington nam naast de hoofdrol ook de regie op zich. Zijn ontzag voor August Wilson blijkt echter dermate groot dat hij nauwelijks aan diens nalatenschap durfde te raken.
Continue woede Het legt meteen de vinger op de wonde.
Fences mag dan een bejubeld theaterstuk zijn, de dramatische inzet van deze filmadaptatie mist zijn effect. Dat heeft alles te maken met het scenario dat Wilson destijds pende. Zijn herwerking voor het grote scherm is in alles een klassieke theatertekst gebleven. Toen John Patrick Shanley in 2008 met
Doubt eigen toneelwerk naar het witte doek vertaalde, kreeg hij diezelfde kritiek op zijn bord. Maar Doubt bleef overeind als film - dat is bij Fences in veel mindere mate het geval.
Helaas is het verhaal van Troy Maxson en de weinige kansen die hem als zwarte arbeider gegund werden vandaag nog steeds relevant. In hem borrelt een continue woede tegenover de maatschappij die hem als minderwaardig beschouwt.
Met deze verfilming hernemen vijf acteurs de rol die ze in 2010 al speelden op de planken. Als Troy verliest Denzel Washington zich echter in met pathos aangedikte monologen. Het contrast met de geladen vertolking van Viola Davis als Rose, de beproefde echtgenote, is groot. Zij is een van de schaarse argumenten om deze film, die komend weekend kans maakt op vier Oscars, toch een kans te geven. Al blijven we erbij dat je Fences bovenal in het theater hoort te bekijken.
RUBEN AERTS