Antwerpen en de gezonken schepen

Gehoopt wordt de lichter, die in het vaarwater ligt, binnen korte tijd te kunnen lichten.” Dat stond op 23 februari 1967 te lezen in Gazet van Antwerpen. Men kan de collega van dienst bezwaarlijk beschuldigen van droge berichtgeving, de journalist ging niet licht over zijn woorden en had allicht heel wat taalplezier aan zijn kort berichtje over de lichter die enkele dagen eerder zonk in de Schelde. Wist hij veel dat het schip, genaamd de Trio, liefst vijftig (50!) jaar later nog steeds in de rivier zou liggen. Enigszins aan de kant weliswaar en dus niet meer in het vaarwater, maar toch. Het lijkt er niet op dat het schip binnenkort uit de Schelde gevist zal worden. Dat hoeft ook niet per se. Het ligt niet in de weg en het levert leuke satellietbeelden op. Het verhaal bewijst wel dat het bergen van schepen ook vroeger al een werk van lange adem was. Niet enkel door de complexiteit van de klus, maar vooral omdat iemand moet betalen voor de hele operatie. Recent nog lag de gezonken Badboot een half jaar schimmel te vergaren op de bodem van het Kattendijkdok. Een verzekeringskwestie. De gewoonte binnen de scheepvaart blijkt te zijn dat gezonken schepen mogen blijven liggen. Zo lang ze niet in iemands weg liggen, is er geen probleem. Dat is op zich wel een interessante piste om het mobiliteitsprobleem op te lossen. Een ongeval op de Ring? Geen probleem, we sturen er een kraan met een grijparm op af en zwieren de auto’s gewoon in de berm. Gedaan met complexe takelingen en afgesloten rijstroken. De rommel? Die halen we binnen een jaar of vijftig wel eens op. Of ook niet. Levert gegarandeerd toffe luchtfoto’s op.