Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Wembley is van ons”
De sprookjeswereld van Wembley heeft er een nieuwe saga bij. Het is het mirakel van AA Gent. Zelfs de top van de Premier League ligt binnen het bereik van de Buffalo’s. “Wembley is van ons!”, klonk het tot ver na affluiten. De overige 77.000 toeschouwers in de kathedraal onder de stadions luisterden en zwegen. Ze gaven de dolle Gentse fans gelijk.
De spelers vochten als leeuwen. Ze renden, sprongen, vlogen, doken, vielen en stonden weer op. Het hoofd ervoor. De Buffalo’s speelden zeker niet hun beste wedstrijd in Europa, maar ze scoorden op het juiste moment. En hadden meeval. Maar wie maalt daar om? Dit is een stunt die in hoofdletters, nog groter dan die van vorig jaar in de Champions League, in de geschiedenisboeken komt. De tranen stonden in de ogen van de 8.000 meegereisde fans.
Belachelijk verschil
Dat er een kwaliteitsverschil is tussen beide teams werd gisteren, ondanks de 2-2, nog maar eens getoond. Het is een kwestie van budget, dat bij Tottenham tien keer groter is dan dat van Gent. “Ik heb tegen die mensen nog wat overdreven met ons budget, anders werd het helemaal belachelijk”, zei voorzitter Ivan De Witte verontschuldigend na zijn ontmoeting met het Tottenham-bestuur.
Het dient gezegd: het grootste deel van de wedstrijd draaide Tottenham de Buffalo’s tureluurs. De Spurs hadden elk onderdeel van het edele balspel beter onder de knie. Sneller. Krachtiger. Technisch beter onderlegd. AA Gent hapte zowat 70 minuten naar adem. Walker liep in de eerste helft de linkse kant van de Buffalo’s aan flarden. Langs die kant viel ook het eerste doelpunt. Na de rust was het daar nog oorlogsgebied, maar de Spurs knoeiden met de kansen.
Wat ook in het voordeel van AA Gent pleitte: bij hen liepen geen schlemielen of antihelden. Bij Tottenham wel. In de eerste plaats Harry Kane, die de gelijkmaker van Gent voorbij zijn eigen doelman kopte en in de tweede helft een grote kans miste. De tweede was Dele Alli die zijn poging om de knie en de carrière van Brecht Dejaegere te breken met een terechte rode kaart bestraft zag. Dele Alli: zo jong en talentvol, zo onbezonnen en dom.
Dat Tottenham zijn zinnen had gezet op de Europa League, bleek niet alleen uit de basiself maar uit de gedrevenheid waarmee het bleef stormen. Het speelde meer dan één helft met tien tegen elf maar in de tweede helft leken ze met twaalf op het veld te staan. Links, rechts, boven, onder,... overal flitsten ze de Gentenaars voorbij. In de tweede helft duurde het een halfuur voor Lloris in beeld kwam. Maar het werd wel 2-2.
Dit is een avond waarvan vele Gentenaars zullen zeggen: ‘Ik was erbij.” Wordt het ooit nog zo mooi? Wellicht niet, maar dat zeiden we vorig jaar ook. De hoogconjunctuur blijft duren.