Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Streng, zoals mijn vader”
Zuhal Demir (N-VA) legt eed af als opvolger van Elke Sleurs met opvallend mijnwerkerssjaaltje
Met een mijnwerkerssjaal om de pols maakte de nieuwe staatssecretaris Zuhal Demir (NVA) gisteren een opgemerkte entree in de regering. Ze deed het als eerbetoon aan haar vader, die de sjaal veertig jaar geleden in de mijn van Waterschei droeg. Zijn dochter wil er nu duidelijk mee maken hoe haar beleid zal zijn.
De ‘Iron Lady van N-VA’ is haar bijnaam. Omdat ‘Demir’ in het Turks ‘ijzer’ betekent. Maar ook omdat ze als Kamerlid geregeld stevig uit de hoek kon komen. Zowel tegenover werklozen, mensen in armoede, als tegenover allochtonen. Nochtans is ze zelf van Turks-Koerdische afkomst. “Maar dat wil helemaal niet zeggen dat ik niet streng mag zijn”, aldus Demir. “Ik voel me ook helemaal niet goed bij die bijnaam. Want ik heb net een warm en gul hart, ik wil het beste voor iedereen. En ik combineer dat inderdaad met een strenge aanpak. Dat is zoals mijn vader. Hij is in 1975 naar België verhuisd om in de mijnen te komen werken. Het is ook daar, in de put, dat hij Nederlands heeft geleerd. Toen waren er geen inburgeringscursussen of taallessen. Net daarom ook dat hij dat bij zijn vijf kinderen zo heeft gestimuleerd. Hij verplichtte ons bijvoorbeeld om elke week een pakket boeken van de bibliotheek uit te lezen. Ook moesten we elke avond tot zeven uur studeren. En o wee als we nog niet in bed lagen toen hij om tien uur ’s avonds terugkwam van de mijn. Maar dat heeft mij en mijn vier broers en zussen allemaal wel geholpen. Ik ben blij dat we zo streng zijn opgevoed. Daardoor hebben we alle vijf hogere studies kunnen doen (Demir is advocate, red.).”
“Geen slachtofferrol meer”
“Hij wilde ook dat we de Vlaamse waarden en normen leerde kennen. We mochten ons niet opsluiten in een cocon. Dat vind ik wel nog steeds belangrijk en zeg ik ook tegen elke nieuwkomer die ik tegenkom: ga niet in de grote stad samen dicht bij elkaar wonen. Hoe aanlokkelijk dat ook is, het is niet goed voor de integratie en de taalontwikkeling.” Die opvoeding mag ze nu dus toepassen op heel het land als staatssecretaris van onder meer Armoedebestrijding en Gelijke Kansen. “Ik wil die lijn inderdaad voortzetten. Ik neem geen genoegen meer met de slachtofferrol waarin allochtonen zich te vaak wentelen. Ik ontken niet dat er discriminatie is, maar er zijn genoeg kansen in ons land. Allochtonen hebben de plicht om die kansen te grijpen. En als er dan nog drempels zijn waar je op botst, dan wil ik bekijken hoe we die kunnen wegwerken. Het belangrijkste voor mij is dat we uit het negatieve verhaal geraken.”