Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“In Genk zal je me niet snel terugzien”
Peter Maes (52) vindt het moment gekomen om voor het eerst sinds zijn exit als trainer van Genk op 26 december – zijn eerste ontslag ooit – naar buiten te treden. Hij leest te veel verhalen over dat hij moe zou zijn geweest, niet met jonge spelers wilde werken of koppig alleen zijn eigen koers wilde varen. “Ik wil niet natrappen, maar het wordt wel tijd voor mijn verhaal.”
Peter Maes is een man van zijn woord. Toen we hem op Kerstmis aan de lijn kregen, beloofde hij daags nadien koffiekoeken op de persconferentie voor de thuismatch tegen AA Gent. “Wie weet wordt het mijn laatste avondmaal”, grapte Maes. Op tweede kerstdag kreeg de bakker zijn vaste klant niet over de vloer. Een vroeg telefoontje van voorzitter Herbert Houben, die hem nog voor de laatste training wou spreken, lag aan de basis. De kerstkalkoen was zijn laatste avondmaal geweest. Maar belofte maakt schuld: de koffiekoeken liggen klaar ten huize Maes. Een lekker glas wijn, de gezellige gashaard en een imposant tv-scherm vervolledigen de setting. Alsof de duivel ermee gemoeid is, komt het Play Sportsoverzicht net uit bij Astra Giurgiu - Genk. De ex-trainer grijpt naar de afstandsbediening en zapt naar Mönchengladbach - Fiorentina. Een match van Genk bekijken kan hij nog niet aan.
Hoe vul je sinds 26 december je dagen? “Het was een goed moment om voor het eerst in dertig jaar mijn huis op te knappen. Even het verstand op nul gezet. Ook familiaal heb ik achterstand ingehaald. Ik ga veel wandelen en heb mijn fiets klaargemaakt om tochtjes te maken. Ik wil fysiek en mentaal topfit zijn om volgend seizoen een nieuwe uitdaging aan te gaan. Ik kijk ook veel buitenlands voetbal, op zoek naar nieuwe dingen.”
De eerste aanbiedingen heb je naast je neergelegd? “Ik wilde eerst tot rust komen, om daarna in een nieuw project te stappen. Liefst met een volledige voorbereiding en bij een club met ambitie. Na mijn eerste ontslag ooit ben ik gebrand op eerherstel.”
Gaat je voorkeur uit naar een Belgische club? “Dat is wel mijn doel. Ik voel dat ik stilaan klaar ben. Mijn leven is voetbal, dat besef ik nu. Tachtig procent van mijn gsm-verkeer is weggevallen sinds mijn ontslag. Ik ben al naar Westerlo - Club Brugge en KV Mechelen - Lokeren gaan kijken. Maar in Genk zal je me nog niet snel zien, het doet nog te veel pijn.”
Waarom valt een wedstrijd van Genk bekijken je nog zo zwaar? “Omdat ik het gevoel heb dat ze me iets hebben afgepakt. We hebben er met de staf en de groep anderhalf jaar keihard gewerkt. De volgende maanden was het tijd om te oogsten, maar dat werd me niet ge
gund. We waren nog op drie fronten actief, ik had als eerste trainer ooit voor de vierde keer de finale van de Beker van België kunnen halen.”
Vooral de negende plaats in de competitie werd je aangerekend. “Ze vreesden dat ze Play-off 1 zouden mislopen. Ik weet niet of dat na mijn vertrek veranderd is. Ik hoorde de CEO vroeg in het seizoen beweren dat Play-off 1 halen belangrijker was dan presteren in Europa. Breng die boodschap maar eens over aan zo’n jonge groep. Die gasten zijn extra gemotiveerd in Europa, het heeft geen zin om hen af te remmen. Onze sterke Europese campagne heeft ons wel punten gekost in de competitie. Daar konden ze niet altijd dezelfde focus opbrengen. Maar ik durf te stellen dat we zonder Europese campagne in de top drie zouden zijn beland.”
Waar precies liep het mis? Paste je niet bij Genk? “Dat wordt er nu van gemaakt. Maar toen ik eraan begon, had ik dat gevoel niet. Integendeel, het project was me op het lijf geschreven. Ik ben Limburger in hart en nieren en was fier om de uitdaging aan te gaan. Ik ben bereid om hard te werken. Samen met Dimitri de Condé heb ik mijn vakantie opgeofferd om het project op te starten. Eerst als crisismanager: we kuisten de kleedkamer op, met nultolerantie. Wie wilde volgen, deed dat. De rest viel af. Wie bleef, had honger. Alleen het geld voor transfers was er niet. Daarom haalden we transfervrije spelers als Buyens en De Camargo. Zij hebben hun deel van het werk gedaan. Alleen waren de verwachtingen onrealistisch.”
Toch stond je niet meteen open voor de komst van Pozuelo. “De discussie ging toen niet over de kwaliteiten van Pozuelo. Ik heb op dat moment duidelijk gemaakt dat we het ons niet konden veroorloven om spelers te nemen die al vijf maanden niet meer gevoetbald hadden. En we hebben enkele maanden moeten wachten op Pozuelo. Vanaf het moment dat hij echt fit was en spelers als Samatta,
Karelis en Malinovskyi erbij kwamen, hebben we natuurlijk een schitterend parcours neergezet. Die stelling ligt in dezelfde trend als: Maes wil alleen mannen met baarden. Waar halen ze het dat ik niet met jongeren zou willen werken? Kijk maar naar mijn vorige clubs. Overal heb ik jongeren gebracht die zijn doorgegroeid.”
Je had niet het gevoel dat je een volwaardige gesprekspartner was bij transfers? “In het begin wel, maar stelselmatig steeds minder. Ik had vrij snel door dat het de strategie was van Dimitri de Condé en de CEO om alle controle in handen te krijgen. Weet je dat ik in anderhalf jaar niet een keer in het clubblad heb gestaan? Daar moet je geen tekening bij maken.”
Dus zette jij je stekels op en benadrukte je de kloof tussen ‘de werkvloer en de bestuurskamer’. Zo móést het wel tot een confrontatie komen. “De mensen met wie ik samenwerk, heb ik altijd beschermd. Daar ga ik vol voor. Misschien had ik ook kunnen functioneren met de Condé en de CEO. Maar dan had ik een marionet moeten zijn. En dat ben ik niet. ”
Verschillende spelers zouden zich tijdens gesprekken met de directie tegen je gekeerd hebben? “Je vindt altijd enkelingen die een andere trainer willen. Ik had zeker niet het gevoel dat de spelersgroep niet langer met me door wilde. Ik heb de spelers niet meer toegesproken na mijn ontslag. Dat vond ik daags voor een cruciale match tegen AA Gent niet goed voor de focus. Ik heb hen achteraf wel een mail gestuurd en heb veel deugddoende antwoorden gekregen.” Ben je beschadigd uit dit verhaal gekomen? “Ik heb het moeilijk met de verhalen die achteraf naar boven zijn gekomen. Ik zou moe geweest zijn, op mijn ontslag hebben aangestuurd. Dat klopt niet. Ik was het eens moe, ja. Maar dat is nooit ten koste gegaan van de energie die ik in die groep stak. Ik zou ook niet kunnen werken in een topclub. Tja… Na mijn vertrek werden heel toevallig bepaalde spelers (Castagne en Dewaest, red.) opgevoerd die het moeilijk hadden met mijn werkwijze. Er zijn er altijd wel die willen afrekenen. Terwijl Dewaest tegenover mij altijd correct geweest is. Maar ik ben blij dat ik voor deze club heb mogen werken en zal als Limburger altijd supporter blijven.”
‘‘Genk vreesde dat het Playoff 1 zou mislopen. Ik weet niet of dat na mijn vertrek veranderd is.’’