Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“We dachten allemaal: waarom kiest zo’n goede keeper voor de koers?”
Een Belgische titel in het profwielrennen heeft hij nog niet, maar in het voetbal werd Greg Van Avermaet wel al kampioen van België. In het seizoen 199697, als doelman bij de nationale miniemen van SK Beveren, met in de spits Bjorn Vleminckx, de huidige aanvaller van Antwerp.
En terwijl de olympische kampioen nu bij de favorieten zit voor de Omloop Het Nieuwsblad, had hij het volgens zijn ploegmaat van toen net zo goed kunnen maken als topkeeper, als hij op zijn achttiende maar een andere keuze had gemaakt. “We waren verrast dat hij stopte, maar hij heeft gelijk gekregen”, stelt Vleminckx nu. “Iedereen had hem gezegd dat hij dat niet mocht doen, overstappen naar de koers. Wij speelden voetbal op het hoogste niveau, iedereen van ons had de droom om door te breken als profvoetballer. Dan is het raar als een ploegmaat plots voor een andere sport kiest. Ik had er op dat moment mijn twijfels over dat hij in de koers zou slagen. Het enige wat ik kon denken was: Waarom kiest zo’n goede keeper in godsnaam voor de koers?! Maar ja, koers zat bij die familie in het bloed, hé. Maar ik vond Greg echt een goede keeper. Hij was niet al te groot, maar had wel een goede techniek. Wij zijn samen kampioen geworden en die ploeg op deze foto was echt een getalenteerde groep.” “Echt, dat seizoen bij de miniemen, dat was de schoonste tijd van ons leven”, zegt Sven Mergan. “Wij wonnen bijna alles en speelden kampioen dat jaar. Ik ben van Lebbeke en wij pikten Greg regelmatig thuis op om samen naar de training te rijden. Maar in de zomer was dat niet nodig. Dan pakte hij zijn koersfiets voor de rit van Zogge naar Beveren ( heen en terug een rit van 50 kilometer, red.). Het zat er toen dus al in. ( lacht) Als coureur zal Greg wellicht op z’n eten moeten letten, maar in onze voetbaltijd liep hij na de wedstrijd net als alle jeugdvoetballertjes rond met een zakje chips en een cola. Hij kwam ook af en toe bij ons slapen. Dat waren echt onbezorgde tijden. Voetballen op de club, voetballen in de tuin... Wij deden niets anders.” “Ik speelde met hem samen tot aan de miniemen en later bij de reserven”, vertelt Mathias De Visschier. “Ik was eigenlijk niet verrast dat hij voor het wielrennen koos, want het was de periode van de Ivorianen bij Beveren en er was weinig perspectief voor de eigen jeugd. Op een bepaald moment had hij eens toestemming gevraagd en gekregen
om later terug te keren van vakantie. Maar ondertussen bleek hij gewoon in België te zijn en zagen de trainers in de uitslagen van wielerwedstrijden in de krant dat Greg koersen aan het rijden en aan het winnen was. Toen hebben ze hem voor de keuze gesteld. En Greg koos voor het wielrennen. Ook al omdat zijn verstandhouding met toenmalig trainer Theo Custers niet al te best was.” “Greg was een beleefde en bedeesde jongen die toen al veel met z’n sport bezig was”, zegt Maarten Van Daele dan weer. “Hij was erg gedisciplineerd en de drive om altijd en overal te presteren had hij toen al. In de koers heeft hij ook nooit opgegeven na zijn vele tweede plaatsen. Wel, als keeper was dat hetzelfde. Zelfs bij een 0-3-achterstand liet hij de schouders niet zakken. Hij bleef iedereen motiveren om er iets van te maken.” “Ik herinner me dat op het einde de combinatie tussen voetbal op nationaal niveau en fietsen niet meer te doen was. Hij ging vier à vijf keer per week fietsen en dan ook nog eens drie à vier voetbaltrainingen per week. Intussen ben ik ook zelf een beetje beginnen te fietsen: op 13 mei rijd ik de Greg Van Avermaet Classic.”