Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Probeer uw huis maar te verkopen na zo’n schietpartij”
Bewoners van Dam en Guldensporenstraat in Borgerhout bekomen van geweldsincidenten
Het was hier altijd een rustige straat. Maar dat kun je nu even niet zeggen tegen kandidaatkopers.” Daisy zette haar huis in de Rupelstraat in de wijk Dam drie maanden geleden al te koop. Maar net daar, een paar huizen verderop, werden dinsdagavond achttien kogels afgevuurd. Het was de zevende schietpartij in de stad in drie maanden tijd.
In de Rupelstraat gaat het om een donker geschilderd huis met donkere rolluiken, die gisterennamiddag nog allemaal waren neergelaten. Het leek alsof de bewoners, een gezin van Marokkaanse afkomst, zich wilden barricaderen. In het rolluik op de benedenverdieping zitten een reeks gaten, kogelinslagen zoals je die ziet in oorlogsreportages.
Een jongeman komt net aangelopen, een van de zonen des huizes. “Ik was er niet die avond, mijn vader wel”, vertelt hij. “Ik weet niet waarom ze schoten, nee.” Even later gaat een rolluik op de eerste verdieping half omhoog en een bebaarde man roept boos dat we hen met rust moeten laten.
Zijn schoonbroer, die honderd meter verder woont, staat ons wel te woord in alle vriendelijkheid. Al kan hij ons ook niets wijzer maken. “Ik zie mijn zus maar heel af en toe. Ze hebben vijf oudere kinderen, net zoals wij. Ik weet niet wat die schutters bezielde. Het is hier normaal heel rustig.”
Dorp in de stad
Dat laatste kan Daisy bevestigen. Zij woont aan de overkant in een bel-etagewoning die drie maanden geleden te koop is gezet. “Mijn man en ik verhuizen naar een flat in Blankenberge”, zegt ze. “Dit is nu wel even vervelend. Het is hier een prettige buurt. We hebben hier altijd graag gewoond. De Dam is als een dorp in de stad. Iedereen kent elkaar. Mensen zeggen goeiendag op straat. Ook die mensen van het huis dat beschoten werd, jawel. Maar verder ken ik hen niet. Een van hun kinderen heeft ooit wel eens wat uitgespookt. Maar hoe zijn jongeren? Intussen is hij weer helemaal op het rechte pad.”
Ze wijst erop dat bij de incidenten onlangs in de Lange Lobroekstraat om de hoek, de schutters een verkeerd huis hadden beschoten en een auto van een keurige oude dame uit de buurt in brand hadden gestoken. “Hebben ze zich hier ook vergist?”
Net als andere buurtbewoners noemt ze een kleine parking op de hoek van de straat, vlakbij de Slachthuislaan, een plek waar het niet altijd koosjer is. “Er wordt ge- zegd dat daar drugs en wapens worden gedeald. Ik weet niet of dat waar is.”
Ivo, een student rechten die daar vlakbij op kot zit en die dinsdag de schoten heeft horen knallen, spreekt van geparkeerde auto’s waarin mensen in- en uitstappen, schijnbaar om zaken te doen. “Drugs zeker? Daar lijkt het toch op. Voor de rest is het hier echt een goede buurt. Absoluut. Mensen spreken je spontaan aan, wensen je een goede reis als je een koffertje voorttrekt.”
Een man met een winkel in de buurt is er minder gerust op. “Drie incidenten op zo’n korte tijd. Is dat niet genoeg om te zeggen dat het hier niet pluis is? Of de politie genoeg doet? Je ziet ze wel vaker patrouilleren nu, dat is zeker. Maar iedereen kan altijd méér doen, niet?”
Niet marginaal
Een uitbaatster van een horecazaak, die eveneens anoniem wil blijven, relativeert: “Zoiets kan overal gebeuren. Het heeft niks met het karakter van de buurt te maken. Integendeel. Het leeft hier juist op. De prijzen van de huizen stijgen. Gezinnen met jon- ge kinderen komen naar hier. Het is hier absoluut niet marginaal. Je ziet alle mogelijke types mensen. Hiertegenover staat een groot pand te koop voor 800.000 euro. Daarstraks vroeg een journalist of hier ook ‘hogeropgeleide mensen’ wonen. Wat is dat nu voor een vraag? Wou die misschien weten of hier alleen Turken en Marokkanen zitten? Die zijn er ook, ja, maar ze zijn de vriendelijkheid zelve.” Ze hoopt wel dat de politie snel opheldering kan brengen. “Het mag hier niet bij blijven.”
Het algemene vermoeden is dat de schietpartij te maken heeft met een waarschuwing of intimidatie in het drugsmilieu, maar wie, hoe of wat, dat is een andere kwestie.
Twee keer beschoten
In de buurt van een ander huis dat sinds half december al twee keer beschoten werd, in de Guldensporenstraat in Borgerhout, is er meer duidelijkheid. Hier woont de familie E.H. Eén telg hiervan, ene Mohamed, is de rechterhand van de spoorloos verdwenen drugsbaron Abdelkader Bouker. Twee in lange gewaden en hoofddoeken gehulde vrouwen die uit het huis komen, zeggen dat ze geen commentaar willen geven.
Een derde jonge vrouw doet open als we aanbellen. “Nee, ik weet niet waarom ze op ons geschoten hebben”, zegt ze. “We voelen ons wel veiliger nu de politie een camera heeft geplaatst.” Ze wijst op een vijf meter hoge paal waarop een hypermoderne camera staat, pal gericht op het huis.
Drugsbende
Een voorbijganger maakt zich even later boos: “Al dat belastinggeld om drugsdealers te beschermen!” Hij vertelt nog wat geruchten over de familie die zonder officiële bevestiging niet voor publicatie in aanmerking komen.
Een jongeman gekleed in een donkere djellaba, die kennelijk in het bewuste huis woont, maakt zich erg boos op ons. We moeten meteen opkrassen en ophouden met “alles te verklappen” in de krant. “De Hollanders lezen ook kranten.”
Het verhaal gaat dat een Nederlands-Marokkaanse drugsbende boos is op Bouker en kompanen voor een fout gelopen cocaïnedeal, waarbij de drugsbende 16 miljoen euro is misgelopen. Er zijn speculaties dat er directe banden zijn met de schietpartijen in de Dambuurt, maar daar zijn geen harde aanwijzingen voor. De sfeer in de Guldensporenstraat is alleen maar sinister te noemen. De buurman van het beschoten huis, vader van een kroostrijk gezin, heeft volgens passanten een nieuwe voordeur laten installeren.
IVO
Student Rechten en buurtbewoner ‘‘Drugs zeker? Daar lijkt het toch op. Voor de rest is het hier echt een goede buurt.’’