Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik hou de ambiance erin”
Nog één wedstrijd en Aline Zeler mag zich de Jan Ceulemans van het vrouwenvoetbal noemen. Speelster met de meeste interlands – al op haar 33e en na twaalf jaar international eindelijk voor het eerst op een groot tornooi. Haar rol straks op het EK in Nederland? Als exspits de verdediging in lijn houden. En als
la mama de tieners onder de Red Flames stressvrij door het tornooi loodsen. “Als je de ambiance erin houdt, kom je al heel ver.”
1999, dat is het geboortejaar van Sarah Wijnants en Davinia Vanmechelen. Twee speelsters die momenteel met de Red Flames aan de slag zijn op de Cyprus Cup. Meisjes die al relatief vroeg bij specifieke vrouwenteams terecht konden, speelsters die hun schoolperiode konden en nog steeds kunnen combineren met een professionele opleiding in de Leuvense Women’s Football Academy, voetbalsters die optimaal kunnen genieten van het groeiende Belgische vrouwenvoetbal. Al jaren worden zij klaargestoomd voor de Red Flames.
En dan Aline Zeler. Bouwjaar 1983. Op haar zesde diep in de provincie Luxemburg begonnen met voetballen tussen de jongens, tot haar veertiende, vijftiende niet eens wetende dat er een nationale vrouwenvoetbalploeg bestond en pas op haar 21e de stap naar Standard gezet, haar eerste professionele vrouwenclub. Ondanks het vele talent dat ze bezat. Geboren in het verkeerde decennium.
Job belangrijker dan buitenland
Zeler lacht lichtjes. “Je moet geluk hebben, zeker? Ik ben niet ontevreden dat ik lang heb samengespeeld met jongens, daardoor ben ik volgens mij ook een stuk beter geworden, maar dertig of twintig jaar geleden was er inderdaad weinig structuur waarin je als voetballend meisje kon doorgroeien naar de top. In Luxemburg was er in mijn tijd bijvoorbeeld geen enkele vrouwelijke voetbalclub, vandaag zijn er twee reeksen met respectievelijk tien en twaalf ploegen.” Zeler heeft die verandering zelf mee ingezet. Naast leerkracht lichamelijke opvoeding is ze ook verantwoordelijk voor de ontwikkeling van vrouwenvoetbal bij ACFF, de Waalse tak van de voetbalbond. “Ik merk dat de mentaliteit rond ons voetbal veranderd is, dat er veel meer steun is vanuit de KBVB, dat er veel mensen zijn met concrete, goede ideeën. Maar voor mij, tja… van de stroomversnelling die er nu is, kan ik niet optimaal profiteren. De professionalisering komt voor mij wat te laat.”
En dat is doodzonde voor een speelster als Zeler. Zeven nationale titels gewonnen, bekers,Supercup, ook een keertje de BeNeLeague, als spits meerdere seizoenen gekend met meer dan dertig doelpunten en bij de Red Flames als eeuwig topschutter nog maar net bijgehaald door Tessa Wullaert. Niemand die in het vorige decennium belangrijker was dan Zeler. “Op een gegeven moment kon ik naar Duitsland, maar ik had mijn vaste job en wou de sprong niet wagen. Zonder spijt, hoor. Overal waar ik in België gespeeld heb (naast Standard ook nog bij Anderlecht en Sint-Truiden, red.)
heb ik zaken geleerd. Voetbalzaken, maar ik heb ook Nederlands kunnen leren en mijn persoonlijkheid kunnen ontwikkelen. Ik ben minder individualistisch geworden, nu ben ik meer ploegspeler. En ik ben ook altijd respectvol gebleven. Het is niet omdat ik successen heb gekend, dat ik mij nu als dikke nek moet gedragen; daar heb ik altijd voor opgepast. Ik denk dat coaches sowieso liever een teamspeler hebben.” (lacht)
Meer Simons dan Ceulemans
Zeler haalt voorbeelden voor haar teamspirit aan. Hoe ze in de jeugd bij de jongens al liever de zege pakte dan zelf te scoren of hoe ze twee seizoenen geleden bij Standard aanbood een geblesseerde verdedigster te vervangen en sindsdien bij zowel de Luikenaars als de Flames wordt uitgespeeld in het hart van de defensie. “Dat zorgde voor evenwicht in beide teams, dus waarom zou ik het niet doen?” Omdat je er je titel van eeuwig topschutter bij de nationale ploeg mee te grabbel gooit? Records zeggen Zeler evenwel niets. Op haar 33e wil ze vooral bijdragen, een kapitein zijn die de ploeg mee stuurt. La mama. “De mama! (lacht) Iedereen zal wel zijn rol hebben, zeker? Ik probeer vooral voor ambiance te zorgen. Ik hou van lachen, van een ontspannen sfeer waardoor iedereen zich in de kleedkamer goed voelt. Dat is belangrijk voor als je op het veld komt, hé. Een match zonder stress beginnen. We zitten met zo veel jonge meisjes in de groep, als ik hen tips kan geven hoe je zonder zenuwen een match kunt afwerken, dan doe je dat gewoon. Maar als het serieus wordt, ben ik de eerste om de knop om te draaien.” Zeler, straks de vrouwelijke Ceulemans, heeft eigenlijk meer weg van Timmy Simons. “Ik zag hem op het gala van de Gouden Schoen een prijs voor zijn carrière in ontvangst nemen en maakte de bedenking dat de geest van zijn en mijn carrière misschien wel wat dezelfde is: altijd het maximum geven voor het team. Maar hoe oud is die nu ook alweer? 40? Ik voel me fysiek en mentaal nog fris, maar we zullen zien of ik het even lang kan volhouden als hij.” Vorig seizoen nog verkozen tot beste speelster van de Belgische Super League, er zit minder sleet op Zeler dan ze zelf wil toegeven.