Geweldig genieten, ondanks het babyvet

“Een geweldige dag.” “Een schitterende wedstrijd.” “Misschien wel de mooiste.”

Zelfs al hadden ze niet gewonnen, Van Avermaet en Stybar waren een en al lof voor de Strade Bianche. En zij niet alleen: Eurosport of niet, wie heeft zaterdag niet genoten voor zijn tv?

Dit was pas de elfde editie. Een wedstrijd waar het babyvet nog aankleeft, vergeleken met hoogbejaarde monumenten als de Ronde en Roubaix. Wat bewijst: traditie is geen noodzaak om een geliefde klassieker te zijn. Noch een monsterlijk aantal kilometers. Integendeel. MilaanSanremo reikt jaar na jaar naar 300 kilometer (waarvan u er 285 rustig kan liggen pitten in uw sofa). De Ronde en Roubaix gaan ook voorbij de 250.

De Strade doet het met amper 175 kilometer. Omdat ze in Siena als geen ander begrepen hebben dat een koers dat niet nodig heeft om aantrekkelijk te zijn. Een gebalde wedstrijd is vaak zoveel mooier. Het nodigt uit tot vroeg aanvallen, met kopmannen die veel sneller de wedstrijd doen openbreken, met mantegenmangevechten vanop 70 kilometer voor de finish.

Laat het een gouden tip zijn voor menig organisator. Dat en de vakkundige manier waarop ze in Toscane hun parcours uittekenen. Zwaar, héél zwaar, maar niet te. Net voldoende om de kopmannen te isoleren, maar tegelijk om zowel de klassieke kasseicoureurs als de Ardeense klimmers van winst te doen dromen.

In de Strade doet iedereen mee. Tel daar dat prachtige decor bij en de geniale vondst om de grindwegen op te zoeken, en u krijgt wat u zaterdag zag. Urenlang spektakel. Nog een oplossing voor die motoren en de perfecte wedstrijd is niet ver af.