“Ook onze politici hanteren alternative facts”

Politici baseren hun beleid hoe langer hoe meer op alterna

tive facts. Een nieuwe trend die me beangstigt. Ik heb het niet over de moslimban van Trump of over zijn racistische en seksistische uitspraken. Ik heb het over onze eigen politici. Minister Liesbeth Homans (N-VA) bijvoorbeeld, die zonder enige wetenschappelijke grond beweert dat de armoede is gedaald. Of de kersverse staatssecretaris Zuhal Demir (N-VA) die al meteen bij de start van haar nieuwe functie een drieste maar totaal ongefundeerde aanval opende op het gelijkekansencentrum Unia. Deze week spande onderwijsminister Hilde Crevits (CD&V) de kroon met haar beschuldigingen aan het adres van ouders met een migratieachtergrond die hun verantwoordelijkheid tegenover hun kinderen niet voldoende zouden opnemen. Ik zie hier geen beleid dat gestoeld is op degelijk onderzoek en studie, maar wel op feiten die de ministers of staatssecretaris opvangen uit hun kennissenkring. Ze focussen op uitzonderingen. Hiermee benadrukken ze het wij-zij-verhaal en spelen ze in op gevoelens van angst. Blijkbaar moet je als politicus in dit land tegenwoordig niet veel meer dan dat kunnen. Het is vooral de blinde onverschilligheid hierover die mij beangstigt. We zijn diep verontwaardigd over de moslimban van Trump, maar zien geen graten in de vreemdelingenwet van staatssecretaris Theo Francken (N-VA). Voortaan is zelfs een vermoeden voldoende om mensen die hier geboren zijn én de Belgische nationaliteit hebben, te deporteren naar het land waar hun ouders vandaan komen. Met dit soort maatregelen wordt onderscheid gemaakt en groepen tot tweederangsburgers gedegradeerd.