Nieuwe ontmoeting met historie in Gent

Zulte Waregem (5x), KV Kortrijk (3x), KV Oostende (2x), Lokeren (2x), Charleroi en zelfs STVV: zowat alle middenmoters/subtoppers speelden al Playoff 1. Zeg nu zelf: hoog tijd toch dat een Traditionsverein als KV Mechelen dat ook eens flikt? Neen, het is geen titel, geen beker, laat staan een Europacup II – de gouden jaren tachtig zijn voorbij. Niettemin zou het een historisch succes zijn. De tegenstander van zondag heeft daar alles mee te maken. Waar was u op 8 december 2002? Het is een vraag die alleen de Kakkers kunnen beantwoorden. Sommigen bleven die dag ziek in hun bed. Anderen zaten treurend op café. En enkele honderden stonden paraat in Gent, maar met tranen in de ogen. Niet omdat Kaklamanos twee keer Kevin Begois te grazen nam – de 20nederlaag kon niemand boeien. Wel omdat het Malinwa’s allerlaatste match was. Dácht men. Vréésde men. Toen de fans You’ll never walk alone inzetten en de spelers verslagen op de grond lagen, hield zelfs de neutrale toeschouwer het niet droog. Gelukkig volgden na de vereffening alsnog de redding en zelfs de wederopstanding. En vijftien jaar later trekken diezelfde Kakkers opnieuw naar Gent. Het Ottenstadion is niet meer, in de Ghelamco Arena is het straks te doen. Een schitterend decor, op maat van Champions Leagueavonden, maar wie weet nu van een superstunt van KV Mechelen. Geef toe: het zou een schitterend verhaal zijn. Het zou ook een bekroning zijn van het harde werk, een beloning voor goed bestuur en gezond beleid. Zij die in 2003 de boel in handen namen, zetten nu nóg de lijnen uit – voorzitter Johan Timmermans en algemeen manager Marc Faes op kop, en met hen een hele equipe in de schaduw, fans incluis. Op hun palmares: tien jaar onafgebroken eersteklassevoetbal, de verwerving van de gronden, de vernieuwing van het stadion en net nog een recordaantal toeschouwers. De kers op de taart ligt in de koelkast en heet Playoff 1. Daarvoor rekent KV Mechelen op ene Yannick Ferrera. De amper 36jarige coach, die nochtans al eeuwen lijkt mee te draaien, moet doen waar voorgangers Maes, Brys, Van Veldhoven, Vercauteren en Jankovic niet in slaagden. Zijn revanche op Standard heeft hij al wekenlang beet, daar draait het niet meer om. Ferrera wil met zijn huidige groep geschiedenis schrijven. Dat dat überhaupt nog kan, is een huzarenstuk. Hij liet iedereen boven zichzelf uitstijgen. Had u verwacht dat deze ploeg rijp was voor Playoff 1? Dat het zonder Hanni – de Profvoetballer van het Jaar – wél zou lukken? Wij eerlijk gezegd niet. Maar Ferrera zorgde ervoor dat Coosemans uit zijn Mechels dal klom, dat Bjelica uitgroeide tot een van de beste backs in België, dat El Messaoudi en Rits op het middenveld gingen heersen, dat Croizet niet ten onder ging aan de druk, dat Verdier ook oog had voor zijn ploegmaats – ga zo maar door. De voorbije maanden leek niets KV Mechelen nog te stoppen – behalve Westerlo, op een donkere zondagavond in januari. De blessures van De Witte en Kolovos? Geen probleem. De vele schorsingen? Geen probleem. Een loodzwaar programma op het einde van de competitie? Geen probleem. Maar nu is er nog AA Gent. En dit keer boeit de uitslag wél. Vijftien jaar geleden gunde iedereen stamnummer 25 de redding. Zondag gunt iedereen stamnummer 25 Playoff 1. Maar de spelers zullen er nog verdomd hard voor moeten knokken. Slagen ze in hun opzet, dan barst er in Mechelen een volksfeest los. Daar is heus geen titel of Europees voetbal voor nodig. Playoff 1 volstaat voor de duizenden fans om maandag met een brede glimlach, en misschien een kater, op het werk te verschijnen. Daar doet KV Mechelen het voor. Het is zoals Ferrera onlangs in zijn brief, gericht aan alle medewerkers schreef: People will forget what you said, people will forget what you did. But people will never forget how you made them feel. Trots: zo zullen ze zich straks voelen. Wat er ook gebeurt.

Hoog tijd dat een Traditionsverein als KV Mechelen het ook eens flikt en doorstoot naar Playoff

FOTO © GIL PLAQUET