Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Snelcursus defensief rijden
Nieuwe Franse chouchou Julian Alaphilippe als leider slotw eekend in
Julian Alaphilippe staat voor het scharnierweekend van zijn jonge carrière. Slaagt hij als leider in dat zware toegangsexamen, dan wordt zijn horizon weer breder. Het geel in vier dagen van de Mont Brouilly naar Nice brengen is nog wat anders dan de Ronde van Californië winnen.
De Koers naar de zon is een veel hoger niveau dan de Amerikaanse rittenkoers. Al is wie Parijs - Nice rijdt niet automatisch een Tourwinnaar. Zie Sean Kelly, die zeven keer op rij won. Of Laurent Jalabert, die twintig jaar geleden met zijn derde opeenvolgende eindzege de laatste succesvolle Fransman was aan de Côte d’Azur. Het kan op termijn – over twee à drie jaar – de poort openen naar meer, maar het kan net zo goed zijn dat Alaphilippe de Sean Kelly van zijn generatie wordt. Wat ook al straf is, gezien het palmares van de Ierse boerenjongen. Uiteindelijk realiseerden maar tien renners (Landis werd zijn titel afgenomen) de dubbel Parijs-Nice/Tour. Drie weken op topniveau zijn is nog wat anders dan drie dagen plankgas tegen Contador, Simon Yates, Gallopin, Gorka Izagirre, Zakarin of Henao. De altijd complexloze Fransman besefte gisteren na de Muur van Fayence verduiveld goed dat de buit nog niet binnen is. “Tot morgen. Tenminste, dat hoop ik toch”, zei Alaphilippe toen hij na de verplichte persconferentie als leider het cultureel centrum verliet. De chouchou van verzorger Johan Molly kreeg op ‘zijn’ terrein een verwittiging van Sergio Henao, de Colombiaanse kampioen en man in vorm bij Sky. Simon Yates, de man die gisteren in Fayence won, is er heilig van overtuigd dat “zo’n fenomeen als Alaphilippe” de missie tot een goed einde zal brengen.
Secondenspel
Alaphilippe krijgt hoe dan ook vandaag en zondag een snelcursus leiderschap. Offensief hoef je de altijd goedlachse vierdejaarsprof niets meer te leren. De aanval is altijd de beste verdediging, maar als je zoals Alaphilippe gisteren krampen hebt aan de voet van een moordend zware klim van 1.300 meter, dan moet je de schade beperken. Dat deed hij ook, al maakte hij een fout door energie te verspillen aan een uitval van Richie Porte. Daarna keek hij net iets te veel naar Gallopin en hield hij te weinig rekening met de Zuid-Amerikaan. Op zo’n muur, waar explosiviteit dé parameter is, had hij op dat moment ook weinig aan medekopman Dan Martin. De laatste rechte lijn nam hij hem wel op sleeptouw. Vandaag op de lange, verraderlijke cols, zal Dan Martin normaal nuttiger zijn. Parijs-Nice, altijd krachtig en explosief, eindigt meestal op een secondenspel. Net daarom is het een fantastische oefening voor jonge kopmannen. HUGO COOREVITS