Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Weerman is een eenzaam beroep”
Stiekem had Frank Deboosere (58) gehoopt dat niemand eraan zou denken, maar helaas: net als zijn collega’s wisten ook wij dat hij zondag 12 maart exact dertig jaar weerman is bij de VRT. “Het record van wijlen Armand Pien
(37 jaar , red.) komt in zicht, maar het is geen doel op zich”, zegt Deboosere.
Geen weerbericht zonder Sabine Hagedoren en Frank Deboosere bij de VRT. Haar vuurdoop was in 1993, Frank begon in maart 1987. “Ik wou die verjaardag stilletjes laten passeren”, zegt Frank. “Maar dat is dus niet gelukt. Ach, ik voel me vereerd, maar ook een beetje gegeneerd. Ik doe gewoon mijn job. Sommige VRT-medewerkers hebben er meer dienstjaren opzitten. Ik wil geen voorkeursbehandeling. Op geen enkel vlak. Zo nodigen ze me geregeld uit voor feestjes en filmpremières. Nog nooit gedaan. Ik hou werk en privé gescheiden. Als ik met mijn gezin een film wil zien, staan we gewoon in de rij en kopen we een kaartje.” Toen Armand Pien stilaan uitkeek naar zijn pensioen, zocht de toenmalige BRT nieuwe weermensen. “We waren met vier”, herinnert Frank zich. “In het begin was het geen vaste job en werd ik opgeroepen als het nodig was. Ik had nooit gedacht dat deze job zo’n vlucht zou nemen. Maar ik greep wel alle kansen met beide handen. Ook onaantrekkelijke voorstellen. Zo zochten ze iemand bij Radio 1 die al om 6u het weerbericht wou doen. Dat moest toen vanop het KMI (Koninklijk Meteorologisch Instituut in Ukkel, red.). Dat betekende om 4u opstaan. Mijn vrouw verklaarde me gek, maar ik heb het gedaan. Ook aan Ochtendkuren op Radio 2 heb ik veel te danken.”
Geen snor meer sinds 1999
Van zijn debuut weet Frank niet veel meer. “Alleen dat we er qua voorspelling naast zaten. Er was gezegd dat het zou regenen. Bij het ontwaken lag er 10 centimeter sneeuw in heel België. We hebben het toen mogen horen”, lacht Deboosere, die geen oude beelden herbekijkt. “Maar soms worden die nog eens op tv getoond. Van die weerpraatjes met mijn beroemde snor. Terwijl die al verdwenen is sinds 1999. Er is geen reden
FRANK DEBOOSERE Weerman “Ik krijg vaak uitnodigingen voor feestjes en premières. Nog nooit gedaan! Als ik met mijn gezin een film wil zien, staan we gewoon in de rij om een kaartje te kopen. Ik wil geen voorkeursbehandeling.”
waarom ik ze heb afgedaan. Ik was ze gewoon beu. Mijn dochter sprong een gat in de lucht. Ze zei: ‘eindelijk zijn we weer een normaal gezin, want niemand herkent je nog’. Maar dat liedje duurde niet lang.”
Nattevingerwerk
De weerberichten zijn in dertig jaar tijd enorm geëvolueerd. “Vroeger konden we twee dagen vooruit voorspellen met een bepaalde zekerheid. Nu is dat al vijf dagen. Maar ook nu kan een voorspelling voor de komende uren de mist ingaan. Het weer is geen exacte wetenschap. Daarom doen we nooit voorspellingen op lange termijn. Elke lente roepen onderzoeksbureaus wat voor zomer we gaan krijgen. Maar dat is nattevingerwerk. Wat we wel kunnen, is een tendens geven voor een heel continent. Maar Vlaanderen is ten opzichte van Europa een zakdoek groot. Het kan overal warm zijn en bij ons niet.” Als de voorspellingen niet kloppen, volgen de boze reacties. “Vroeger moesten mensen nog een echte brief sturen, maar door de sociale media werd het makkelijker om te reageren. Er zijn er die voor het minste klagen. Of scheldwoorden gebruiken. Hen blokkeren op Twitter doe ik niet, want dan zouden ze nog fier zijn ook. Ik moet erg op mijn woorden letten tijdens het weerbericht. Ik spreek bewust nooit van goed of slecht weer. Veel mensen willen geen regen, maar voor de boeren bijvoorbeeld kan dat dan net een zegen zijn.” Voor Frank zelf maakt het niet uit wat voor weer het is. “Ik ben vooral fan van het juiste weer. Als ik op tv zeg dat het hard gaat regenen en het klopt, ben ik de gelukkigste mens ter wereld. Maar als er plots zon is, loop ik slechtgezind rond.” Het is een onderschatte job, vindt Deboosere. “Zo’n praatje duurt maar enkele minuten, dus mensen vragen me vaak of ik de rest van de dag nog werk? Absoluut! Ik krijg er zelfs steeds meer werk bij. Er zijn weerpraatjes bij de radio’s, diverse opnames voor televisie. Alle keurige mailtjes probeer ik te beantwoorden. Ik geef vrijwillig rondleidingen bij de Sterrenwacht in Grimbergen. Ik krijg ook vragen voor spreekbeurten of om groepen toe te spreken, maar dat hou ik steeds meer af. Ik liet ooit scholen naar de VRT komen, maar ik ben daarmee gestopt omdat het uit zijn voegen barstte. Op den duur wou heel Vlaanderen me zien.” “De job van weerman is vrij eenzaam”, gaat Deboosere verder. “Ik zit veel achter de computer en ik bel vaak met het KMI. Maar veel mensen zie ik niet. Zelfs Sabine zie ik zelden, omdat we beurtelings op de VRT zijn. Ik ben al blij dat ik op zaterdag naar Antwerpen mag voor De Weekwatchers van Radio 2. Dan zie ik ook eens wat bekend volk. Zo heb ik trouwens Antwerpen ontdekt. Ik kende de stad niet zo goed, maar nu fiets ik er geregeld naartoe. (Deboosere fietst elke werkdag van thuis naar de VRT en terug, goed voor een tocht van drie uur, red.) Ik wist niet eens wat de Vogeltjesmarkt was. Die is zo kleurrijk!”
Geen touchscreen
Bij het Nederlandse weerpraatje wordt tegenwoordig een touchscreen gebruikt. Wanneer krijgen wij een hightech weerbericht? “Nog niet meteen. We houden zelf die boot af. Ik ben er zeker van dat ik zo’n touchscreen na enkele weken al beu ben. Misschien conservatief, maar al die tovertechnologie mag niet primeren op de inhoud.” Toen Frank in 1987 begon, was ook zijn vrouw Hilde weervrouw. “Maar na zes maanden is ze ermee gestopt. Ze werkt nu in het ziekenhuis van Duffel met kankerpatiënten. Onlangs zijn beelden van haar uitgezonden in een archiefprogramma op Canvas. Iedereen herkende haar (lacht). Voor haar is televisie een afgesloten zaak. Zelf hoop ik nog door te gaan tot aan mijn pensioen. Maar de dag dat ik ermee stop, vrees ik wel in een zwart gat te vallen.”