Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Immense vreugde
Antwerp weer in eerste klasse
Niet de spelers werden zaterdagnacht het meest toegezongen, wel coach Wim De Decker. De 34jarige Waaslander is geslaagd in wat veertien voorgangers niet konden: Antwerp terugbrengen naar eerste klasse. En dat voor iemand die bij zijn aankomst vier jaar geleden nog moest knokken om als exBeerschotter door iedereen aanvaard te worden. “Binnen x aantal jaar spreken ze nog over mij als de trainer die de promotie pakte.”
30 april 2016, rond 22.00u. De match tegen Eupen is net afgefloten en Antwerp heeft de titel gemist. Terwijl alle camera’s gericht zijn op David Gevaert en zijn tranen, zakt Wim De Decker op het veld in elkaar. Eén hoopje ellende. Hij was er niet in geslaagd om wat intussen zijn Antwerp was geworden terug naar eerste klasse te brengen. De coach had immers al maanden geen beroep meer op hem gedaan. Alleen in die laatste match moest hij met zijn grinta de boel komen redden. Ondanks zijn sterke partij lukte dat net niet. De tranen stonden hem in de ogen.
11 maart 2017, rond 22.00u. Op Schiervelde klinkt het laatste fluitsignaal en dit keer heeft Antwerp zich wel verzekerd van de promotie. Wim De Decker - intussen trainer geworden - staat al enkele minuten te trappelen van ongeduld voor zijn dug-out en loopt als een gek het veld op bij het slotsignaal. Antwerp is weer waar het thuishoort: in eerste klasse.
De coach pakte de ploeg over toen heel de club op apegapen lag, maar schonk Antwerp alsnog de titel. “Toen ik hier vier jaar geleden arriveerde, was de titel boven mijn eerste interview in jullie krant: ‘Ik wil Antwerp terug naar eerste
brengen’. Een cliché, want elke voetballer die hier de afgelopen dertien jaar tekende, heeft dat wellicht gezegd. Maar om het dan vier jaar later op deze manier als trainer ook te verwezenlijken... Erik Van Looy zou er een film van moeten maken.”
“Dit is vele malen straffer dan promoveren als speler. Omdat je er als trainer veel harder mee bezig bent. Dit is het strafste wat ik al realiseerde in mijn 20jarige carrière. Ik ben hier aan begonnen zonder dat ik ooit eerder al één training had gegeven. En de groep zat diep, want ik was pas drie dagen bezig of Jerry Vanacker ( keeperstrainer, red.) vroeg me al of ik het nog zag zitten - zoals het toen liep op Antwerp. Dan is dit succes een sprookje. We hebben geschiedenis geschreven en ik kan het nog niet vatten. Binnen zoveel jaren spreken ze nog over mij als de trainer die de promotie pakte.”
Hij is nu de grote held. Patrick Goots ijvert ervoor om het Bosuilstadion om te dopen in het Wim De Decker-stadion. En zeggen dat zijn overstap naar Antwerp in 2013 eerst nog zéér negatief werd onthaald bij (een deel van) de Antwerp-aanhang. De kapitein van Beerschot die naar Antwerp kwam, dat lag gevoelig. In het begin werd er gezongen: ‘ Wim De Decker is een rat...’, maar dat is ondertussen verbasterd tot ‘ Wim De Decker is a red, he hates Beerschot.’
“Het was een supergevoelige overstap”, zegt De Decker. “Ik dacht dat het nog zou meevallen, maar heb dat toch wat onderschat. Er werd veel gefloten in het begin. Maar het duurde niet zo lang voor ik toch aanvaard werd. Al had ik niet gedacht dat ik hier vier jaar later zo verstrengeld zou zijn met deze club.”
Aanvallend
Wim De Decker zal aangezien worden als dé man die Antwerp terug naar eerste klasse bracht. Natuurlijk werd de Waaslander geholpen door een sterke kern en zit de club tegenwoordig zonder financiële besognes, maar die troeven hadden zijn voorgangers in het Decuyper-tijdperk - Gevaert, Vanderbiest en Bico - ook en zij beten toch hun tanden stuk op de klus. De Decker heeft het puik aangepakt. Op het veld koos hij voor een vaste basisploeg - terwijl zijn voorgangers aanhoudend spelers wisselden - en voor een ander systeem met twee spitsen en veel druk naar voor. Zo werd Antwerp weer de aanvallende ploeg die ze op de banken van de Bosuil zo graag zien. Dat leidde ertoe dat de fans vanaf minuut één achter de ploeg gingen staan. De Decker versterkte door zijn aanpak op het veld de symbiose tussen ploeg en publiek. Naast het veld toonde De Decker zich de perfecte groepsleider. Hij zorgde dat de ego’s in het gareel gingen lopen, en nog belangrijker: hij bleef in elke situatie positief.
De Decker is nu einde contract, maar het lijkt onvoorstelbaar dat hij niet doorgaat als trainer. “Daar ga ik nu niet op antwoorden. Ik moet dit even laten bezinken en eens met de club praten. Maar het is voor mij duidelijk; ik zou dit maar voor één club kunnen doen op deze manier.”