Aangekondigde degradatie

Drie jaar. Slechts drie jaar. Het hoofdstuk over de tweede passage van Westerlo bij de Belgische voetbalelite is een pak dunner dan het sprookje dat er eind vorige, begin deze eeuw bijna vijftien jaar lang werd geschreven. En het leest ook een pak minder aangenaam.

Op de eerste maanden onder Dennis van Wijk na was het veld in ’t Kuipje een degradatiemoeras. Geen opeenstapeling van wonderbaarlijke stunts tegen Anderlecht, Standard of Genk. Geen tegenstanders die met knikkende knieën naar ’t Kuipje afzakten. Die angst was verhuisd naar de eigen kleedkamer. In het seizoen 19992000, dat van de enige zege tegen Club Brugge, boekte Westerlo in eigen huis dertien overwinningen. Exact hetzelfde aantal als in de voorbije drie jaar in de reguliere competitie.

Hoewel Westerlo de voorbije weken een verlengd verblijf op een haar na miste, is de degradatie dan ook de kroniek van een aangekondigd afscheid. Het afhaken van Soudal als investeerder was een stevige domper, maar ook zonder Vic Swerts is er na de promotie naar eerste klasse nooit een degelijke basis gelegd om weer uit te groeien tot de aantrekkelijke middenmoter van weleer. “Als er in vijf jaar tijd niets is veranderd, dan moet het ooit wel eens verkeerd aflopen”, stellen verscheidene stemmen binnen de club. Dan moet je je als bestuur vragen stellen.

Het gebrek aan financiële middelen en de beperkte voedingsbodem in de Kempen hebben de klus voor Herman Wijnants er in de huidige voetbalcultuur niet eenvoudiger op gemaakt. Westerlo bleef de voorbije jaren het charmante clubje. Een gezellige, hard werkende kleedkamer, herkenbaar voor de achterban. En voor journalisten een verademing als werkplek, veel aangenamer dan bij de gecommercialiseerde topclubs. In de Kempen wordt de sport nog puur beleefd. Die beperkte professionalisering is echter ook een rem geweest op de sportieve groei van de club. Vier coaches zijn er in drie jaar gepasseerd. Allemaal hadden ze wel hun grieven. Van een te kleine kern tot een gebrekkige internetverbinding in het trainerskantoor toe. Energie die beter besteed had kunnen worden.

Een voorbeeld: Westerlo had de voorbije drie jaar de meest gepasseerde verdediging in eerste klasse. De namen die op het wedstrijdblad verschenen bleven ondanks verscheidene transfers vaak dezelfde. Dat net Kenneth Schuermans aangekondigd als talent, maar intussen al even vaak afgeserveerd in de laatste wedstrijden de pineut is, het kan haast niet symbolischer.

Mag Westerlo in de toekomst nog hopen op een 19e seizoen in de hoogste afdeling? Wijnants is ambitieus, maar wil hij zijn woorden ook kracht bijzetten, dan zal Westerlo deze keer wel de sprong moeten maken. Clubs als Lierse, Cercle, OHL, Roeselare en BeerschotWilrijk zijn de voorbije jaren immers niet blijven stilstaan.