Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Glorieuze avond met Elvis Costello
Het was een prachtige avond in De Roma in Antwerpen zaterdag. Met een Elvis Costello solo en in bloedvorm, de zaal afgeladen vol, een staande ovatie op het einde. Maar vooral: die stem, dat unieke timbre, die machtige uithalen.
Het was nu ook weer niet zo dat het dak eraf ging. Daarvoor blijft Costello, godzijdank, een te weerbarstige figuur. Hij is 62 jaar intussen, maar de nijdige punkrocker uit de vroege jaren zeventig zit nog onverminderd in hem. In
Pump it up aan het einde ramt hij zo fel op zijn elektrische gitaar dat hij bijna het snerpende orgeldeuntje van Steve Nieve doet vergeten. In de eerste strofen van I want you, de finale, laat hij zijn gitaar a-melodisch huilen, als om de romantiek die hij oproept gelijk weer te bezweren. In het midden van de song schakelt hij over op akoestische gitaar en loopt zowaar zingend de zaal in, helemaal tot vanachter en terug, als een hedendaagse troubadour, om dan enig mooi te besluiten.
Costello is al veertig jaar en 32 albums bezig. In deze solotour blikt hij terug op zijn leven, met anekdotes tussen de liedjes door en foto’s uit de oude doos die op het scherm van een enorme replica van een ouderwets tv-toestel achter hem worden getoond. Hij vertelt over zijn vader, in de jaren zestig zanger van het betere balorkest – “dat was mijn generatieconflict” – en toont een clip waarin vader Costello vrolijk dansend If I had a
hammer brengt op de BBC, ergens in 1963, zijn moment van nationale roem. Hij vertelt over zijn grootvader, die bugel en trompet leerde spelen bij het leger, zwaargewond raakte in de Eerste Wereldoorlog, later muzikant werd op een schip op de Atlantische vaart, vervolgens zijn job verloor en aan de kost probeerde te komen als straatmuzikant “tot zijn trots hem ingaf dat hij er beter mee kapte”.
Generatieconflicten
Costello laat alle generatieconflicten achter zich en reikt de hand naar zijn voorzaten. Na de ‘ Hammerclip’ komt hij met hoge hoed het podium op gehuppeld als een eeuwig lachende Club Med-animator, na het verhaal over zijn grootvader richt hij een dankwoord tot het publiek, want het is toch niet evident, liedjes zingen en daar je brood mee verdienen.
Costello is in een genereuze bui. Hij looft ook “dit mooie theater” waar duidelijk zo hard aan gewerkt is. Tussen de klassiekers door brengt hij ook recent werk, dat niemand kent en veelbelovend klinkt. Hij begint het optreden heftig, met vaak aanzwellende begeleiding op gitaar of vleugelpiano, ontroert met een zonder microfoon gezongen Alison en dompelt de zaal onder in schoonheid met
She van Charles Aznavour. Maar bovenal is er die stem, die meer registers aankan dan een gemiddeld kerkorgel, die bijt, droomt, schreeuwt en puur muziek is, een menselijke Stradivarius met de street credibility van een jonge Johnny Rotten.