Oosterweel: koester de baby

s er nu geschiedenis geschreven in de saga van Oosterweel? Afgaand op het grote aantal politici dat gisteren aanwezig was op de voorstelling van het nieuwe akkoord, zouden we moeten zeggen: zeker wel. Maar als we teruggaan in onze eigen herinneringen aan alle eerdere ‘historische akkoorden’ waarover we de voorbije twee decennia als journalist verslag hebben uitgebracht, willen we toch even dimmen. Eerst zien en dan geloven. De contouren van het nieuwe akkoord ogen mooi, maar er is nog veel te veel dat verder moet worden uitgewerkt, we zien nog niet in welke volgorde de ambitieuze plannen zullen worden uitgevoerd, de financiering blijft een vraagteken, enzovoort.

Zo, dat waren de kritische kanttekeningen. En nu het goede nieuws. Na twintig jaar van oorlog in de loopgraven hebben de politieke partijen aan de macht en de verstandige burgerbewegingen elkaar gevonden in een akkoord. Die deal is geen halfslachtig compromis, maar lijkt een voldragen oplossing voor de onverdraagbare Antwerpse situatie. Een oplossing waarin mobiliteit en leefbaarheid elkaar vinden. Mooi.

Bovendien zijn er mooie perspectieven voor de toekomst gecreëerd. Voortaan zullen burgers actief worden betrokken bij de besluitvorming over grote projecten. Dat is nieuw in Vlaanderen. En het is een uitstekend idee om slepende kwesties in de kiem te smoren. Zeer democratisch ook, want zijn wij niet allen voorstander van een stelsel waarin de heersende krachten zo dicht mogelijk bij de burger staan?

Nu moeten we nog even afwachten wat de triomfantelijke sfeer van gisteren in de perszaal van de Vlaamse regering op het Martelaarsplein in Brussel concreet teweegbrengt. Denk vooral niet dat de files in Antwerpen morgen opgelost zullen zijn, want de voorgestelde plannen reiken zeer ver in de tijd. De Oosterweelverbinding zal in het beste geval pas klaar zijn in 2024. De feestelijke opening van de A102 tussen Ekeren en Wommelgem zal ik als journalist van bijna zestig jaar niet meer bijwonen in mijn actieve carrière. En de volledige overkapping van de Ring is wellicht iets voor mijn nageslacht.

Er kunnen ook nieuwe regeringen komen die andere zaken beslissen. Maar niettemin heeft de olifantendracht van Oosterweel onze Vlaamse gemeenschap toch veel geleerd. En het is een grote verdienste van de regering en de burgerbewegingen dat ze onder leiding van intendant Alexander D’Hooghe bereid zijn gebleken om lessen te leren.

Er is gisteren een kind gebaard met vele moeders en vaders. Laten we hopen dat ze hun kind de komende jaren samen koesteren. Want het gezin is toch de hoeksteen van onze samenleving, nietwaar?

I