Plop in het rusthuis

et is een beeld dat in het geheugen staat gegrift. Ergens op het einde van de vorige eeuw kreeg bompa in het rusthuis een hoedje op en weerklonk de muziek van Kabouter Plop. Echt, ja. Door de luidsprekers. Het was tijdens het verjaardagsfeestje van een medebewoonster. Die trouwens kort daarop overleden is, maar dat kan toeval zijn. Onder meer dat moment is voor zijn dochter, mijn moeder, de reden dat ze gezworen heeft om zichzelf in de Schelde te werpen wanneer het moment van aftakeling gekomen is. Je zou voor minder kiezen voor het woelige water. Het eten dat ze in het rusthuis voorgeschoteld kregen was gaarkeuken. Wellicht en hopelijk voedzaam, maar weinig smakelijk. Laten we het erop houden dat de tijden veranderd zijn. Want nu, bijna twintig jaar later, krijgt het Zorgbedrijf Antwerpen een award van Gault Millau. Behalve dat je daardoor niet langer veel geld moet betalen in The Jane, maar ook naar een dienstencentrum kan gaan, is die prijs niet meer dan leuk meegenomen. Er zullen maar weinig klanten van de zorg en dienstencentra wakker liggen van deze eer. Veel belangrijker is dat het Zorgbedrijf Antwerpen zo veel als mogelijk service op maat probeert te leveren voor de tienduizenden senioren die in dergelijk centrum wonen of er gebruik van maken. De tijd dat deze mensen als grote kleine kinderen werden behandeld lijkt stilaan voorbij. Dat kan ook moeilijk anders, want de oudere van tegenwoordig is mondiger dan ooit. De eetzaal is een restaurant geworden, waar mensen nog net niet a la carte kunnen kiezen wat ze willen eten. De omgeving is geen saaie plek met neonlicht, maar een ruimte die kan wedijveren met sommige restaurants. Ook de activiteiten zijn veranderd. Kabouter Plop zal nog altijd wel tot de mogelijkheden behoren indien gewenst, maar nu kunnen mensen zich digitaal uitleven, boeken raadplegen en als ze daartoe nog in staat zijn hun ding doen als vanouds. Senioren, of ze nu hulpbehoevend zijn of niet, zijn tegenwoordig klanten geworden. En dat merk je in de vele centra doorheen Antwerpen. Een pretje zal het echter nooit worden, zo’n verblijf in een zorgcentrum. Het betekent doorgaans het laatste station voor de tocht naar het hiernamaals. Maar dat betekent niet dat deze mensen hun waardigheid moeten verliezen. En dat hebben ze blijkbaar ook bij het Zorgbedrijf begrepen.