Vervalste herinneringen

Met The Sense of an Ending schreef Julian Barnes een puntgave roman over een man die ermee geconfronteerd wordt hoe blind hij is geweest voor anderen. Het is een boek over de tragiek van ouder worden, maar ook over zelfbedrog. Op den duur weet een mens niet meer wat hij zichzelf heeft wijsgemaakt.

Ervaren rot Jim Broadbent zet Tony knap neer als een bedaarde man, die op z’n minst veinst dat hij oprecht begaan is met anderen. Met zijn dochter bijvoorbeeld, die hij begeleidt tijdens zwangerschapsyoga. Het is een van die scènes waarmee de Indiase regisseur Ritesh Batra improviseert op het boek, om te vertellen in beeld. Zo’n scène wint je sympathie voor Tony.

Een aangetekende brief katapulteert de gescheiden zestiger terug in zijn herinneringen. De brief meldt dat zijn grote liefde van weleer een dagboek heeft van zijn jeugdvriend dat eigenlijk hem toekomt. Terwijl hij dat probeert te bemachtigen, beseft hij niet hoe hij een pijnlijke waarheid nadert.

Batra scoorde enkele jaren geleden een nogal zoete arthousehit met The Lunchbox. Ook dit keer smeert hij nogal veel honing op de boterham. De muziek van Max Richter trof ons voor het eerst als sentimenteel. De film verliest de vaart in flashbacks en voorgelezen brieven. Tot Charlotte Rampling met een vonk de film in vuur zet.

Tragisch is de tijd, zwak de man die niet voorbij zichzelf kan kijken. Barnes kon het allemaal in amper 163 bladzijden vertellen – én ermee raken. Misschien had dit een kortfilm moeten zijn. Zonder brieven.

FOTO RR