Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Dankzij zijn experimentele behandeling leef ik al tien jaar langer”
Eddy volgde 10 jaar geleden behandeling met immuuntherapie bij omstreden professor Van Gool
Verontwaardiging, en ook wel de behoefte om hun steun uit te drukken aan professor Stefaan Van Gool. Dat gevoel overheerst sinds maandag bij Eddy Van Leemput (69) en zijn gezin uit Pulderbos. Tien jaar geleden onderging hij in Leuven immuuntherapie bij dokter Van Gool.
Eddy Van Leemput was advocaat aan de balie van Brussel. Hij wou de waarheid, zei hij tien jaar geleden in het ziekenhuis toen er een hooggradige tumor werd ontdekt. In het beste geval nog anderhalf jaar, antwoordde de arts. Eenmaal de tumor zou terugkeren – en daar bestond geen twijfel over – zou het snel gaan, drie maanden.
“Tien jaar later kan ik het navertellen”, zegt Van Leemput. “Ik ben niet genezen. Dat heeft professor Van Gool mij ook nooit voorgespiegeld. De tumor zal terugkeren, de vraag is alleen wanneer. Elke drie maanden moet ik op controle. Zaterdag is het weer zover. De horizon is dus kort. Maar ik ben professor Van Gool en zijn toenmalige collega Steven De Vleeschouwer dankbaar voor de tien extra jaren die ik heb gekregen. En de jaren die misschien nog gaan volgen. Tien jaar geleden had ik twee kleinkinderen, met een derde onderweg. Intussen hebben we acht kleinkinderen. Dat ik hen zie opgroeien, dank ik aan die dokters.”
Eddy Van Leemput (69) en Julia Smits (69) hebben vier zonen. “Dat twee van hen zelf arts zijn, is mijn geluk geweest”, zegt Eddy. “Op vrijdag was ik nog met de wagen naar Brussel gaan werken, zaterdag gingen we uit eten met de kinderen. Mijn zoon zag dat er iets niet klopte. Hij vond dat ik trager praatte en dat mijn mond een beetje scheef hing. Diezelfde dag is hij met mij naar Maria-Middelares, het huidige AZ Monica, in Deurne gereden. Onze andere zoon – ze zijn allebei orthopedisch chirurg – had er toen net wachtdienst. Ik werd direct onderzocht door dokter Gert De Mulder. Bleek dat ik een hersentumor had. Diezelfde week werd ik nog geopereerd in AZ Monica. Het goede nieuws was dat ze de tumor volledig hadden kunnen wegnemen, het slechte nieuws was dat het om graad vier ging, de allerhoogste, dus een zeer agressieve.”
“Niets te verliezen”
Via een vriend van hun zoon die assistent was bij dokter Steven De Vleeschouwer in UZ Gasthuisberg in Leuven, kwamen ze te weten dat die samen met professor Van Gool met experimentele immuuntherapie bezig was.
“Ik had niets te verliezen. In het papier dat ik ondertekende stond duidelijk dat het om een experimentele behandeling ging. Daarom vind ik het zo raar dat ik nu lees dat sommige patiënten hiervan niet op de hoogte zouden zijn geweest. Mijn therapie werd volledig betaald door het Olivia Hendrickx Research Fund dat het onderzoek naar tumorvaccinaties steunt. Ook hen ben ik dankbaar.”
Vlak na de operatie reed Julia met een container met het tumorweefsel van haar man naar Leuven, zo- dat het vaccin zo snel mogelijk kon opgekweekt worden. De experimentele therapie werd toegevoegd aan de standaardbehandeling. “Ik kreeg na de operatie ook nog 35 bestralingen met radiotherapie, die heel zwaar waren, en chemo in Antwerpen. Voor de immuuntherapie moest ik naar Leuven, waar professor Van Gool de inspuitingen met het vaccin deed. Een warme mens, die meeleefde en zeer betrokken was. Van de immuuntherapie ondervond ik geen bijwerkingen. Professor Van Gool is mij ook nog jarenlang blijven opbellen om te vragen hoe het ging. Voor zijn statistieken.”
Hoe het de andere patiënten verging, weet Eddy niet. “Ze kwamen uit heel Europa. Ik besef dat ik bij de gelukkigen hoor. Die eerste zeven jaar was ik topfit, drie jaar geleden hebben ze opnieuw iets gezien op de scan. Ik voel het, maar voorlopig blijf ik stabiel. Komt dat omdat de immuuntherapie nog doorwerkt?”
“Professor Van Gool en professor De Vleeschouwer selecteerden me tien jaar geleden, omdat het mijn eerste tumor was en het weefsel allemaal operatief verwijderd was. Dat biedt blijkbaar de beste kansen. Als kankerpatiënt ben ik alle artsen die ik op mijn traject ben tegengekomen en nog steeds ontmoet dankbaar, maar zéker toch professor Van Gool.”