Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“We zijn niet lang er de marginalen van de ploeg”
Luke Durbridge en zijn coach wijken al drie jaar v oor één maand uit naar Gent
Luke Durbridge is een van dé revelaties van de voorbije achtdaagse. De Australische hardrijder werd vierde in Waregem en Harelbeke en botste gisteren op een ontketende Gilbert. “Ik kan nog eindwinnaar worden, maar deze Phil is geen gewone.”
De bijna 26-jarige Aussie was als baanrenner altijd al een megatalent, dit seizoen komt het er ineens allemaal uit. “Het is niet alleen deze jongen, hoor”, stelt Orica-Scottploegleider Laurenzo Lapage. “Kijk maar naar Jens Keukeleire, die tweede werd in Gent-Wevelgem. En we hebben ook nog Mathew Hayman voor Parijs - Roubaix. Ik kijk uit naar de Ronde van Vlaanderen. Jarenlang waren we een underdogteam. Het is onze bedoeling dat we in de toekomst een soort Australisch Quick.Step worden voor de kasseiklassiekers. De kern van Orica-Scott rond Gerrans en Matthews (tot dit seizoen, red.) lachte al lang genoeg met ons. Alsof wij de marginalen van de ploeg waren, the lower
class. Zij gingen om klassiekers te winnen, wij om mee te doen. Dat lijkt nu te veranderen.”
Lapage had de smile van de grote dagen op zijn gezicht. “We hebben een goede én jonge ploeg. Als je goed bent in Waregem, dan ga je mee tot Roubaix.” (knipoogt)
Verhuis naar Gent
De bebaarde Australiër zelf heeft het over een keerpunt in zijn carrière.
“Dit is een heel belangrijk moment”, aldus Durbridge. “De motor had ik altijd al. Alleen hinkte ik qua parcourskennis achterop. Vandaar dat ik drie jaar geleden besloot deze maand telkens in Gent te komen wonen. Ik heb ook mijn coach Ben Day bij. We gingen alles verkennen. Ik stoof de hellingen op achter zijn motor. Ik weet nu exact waar ik rijd. Het is alsof dit voorseizoen alle stukjes van de puzzel in mekaar vallen.” Gilbert volgen, dat zit er wel nog niet in. “( Schatert) Het was makkelijker geweest als hij op mij had gewacht. Wat een week beleeft die kerel... Tijdens de tweede passage op de Muur was er geen volgen aan. Dat is nog altijd een van mijn kleine zwaktes: wanneer het écht steil wordt, dan zit ik er even door. En dan tref ik met Philippe Gilbert nog een van de grootste specialisten ter wereld. Ik probeerde het gat zo klein mogelijk te houden, maar hij zit in een speciale vorm. Toch moet ik blij zijn met hoe het liep. Tweede worden was het best mogelijke resultaat, maar het zadelt me toch met gemengde gevoelens op. De kloof voor de slottijdrit van een dikke veertien kilometer is veel en niet veel. Het is tegen Gilbert te doen, een renner en tijdrijder van wereldklasse. Ik zie wat ik kan doen. Er is morgen
(vandaag, red.) ook nog de Kemmelberg, hé.”