Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Als ik het kanaal zie, kan ik weer ademen”
Amar en Walid Hamze-Aljaloud: van Syrië naar Massenhoven
Ze gaan drie tot vijf keer in de week naar Antwerpen voor hun inburgeringscursus en voor de lessen Nederlands, maar toch wonen Amar en Walid het liefst in Massenhoven. “Hier hebben mijn kinderen een betere toekomst dan in de stad”, zegt Amar.
De busverbinding is prima, dus Amar en Walid HamzeAljaloud zitten er niets mee in om wat heen en weer te pendelen naar Antwerpen. Maar er gaan wonen? Nee, dat nooit. “Daar zijn veel te veel mensen, en veel te veel auto’s. Er ligt ook veel vuilnis op straat. Ik ben altijd blij als ik mijn huis weer zie als ik uit de stad kom”, vertelt Amar. Negen maanden wonen ze nu in Massenhoven. Vanuit de veranda hebben Amar en Walid zicht op de kerktoren. Een achtertuin is er niet, maar het gezinnetje heeft wel een voortuintje. Om de foto te maken, neemt Amar ons liever even mee naar de tuin van buurvrouw Marie-Thérèse, van wie ze haar eerste Nederlandse zinnetjes heeft geleerd: “Hoe gaat het? Alles goed? Ik ben Amar. Ik woon in Massenhoven.” Vooral die laatste zin is belangrijk. “Ik zou nergens anders willen wonen”, lacht ze.
Zoontje geboren in Herentals
Samen met haar man Walid vluchtte Amar uit Raqqa, de stad die in 2014 werd uitgeroepen tot de hoofdstad van het kalifaat van IS. “Eerst zijn we naar Libanon gegaan, waar mijn zoontje Adam nu nog bij Walids moeder verblijft. Hij had geen papieren, dus hij kon niet mee toen we via Turkije en Griekenland richting België vluchtten. Ik mis hem heel erg en hoop dat hij snel naar Massenhoven kan komen als onze papieren in orde zijn. Hier vlakbij is een goede school.” Na een aantal maanden in een opvangcentrum in Binche, kon het gezin een woning krijgen in Massenhoven. Hun tweede zoontje Karim werd in Herentals geboren. “Zijn roots liggen dus in deze buurt. In Antwerpen zie ik kinderen vaak tot acht, negen, tien uur ’s avonds op straat lopen. Ik wil dat niet. De toekomst van mijn kinderen is het allerbelangrijkste. Ik denk dat ze buiten de stad ook een betere toekomst hebben. Integreren is gemakkelijker in een dorp. We kennen al heel wat buren, en toen Karim net geboren was hebben we allemaal babyspullen gekregen. Daar zijn we heel dankbaar voor. Belgen hebben een goed hart.” Ondertussen hebben Amar en Walid ook de Belgische mentaliteit al leren kennen. Uit eigen ervaring, en dankzij de inburgeringslessen. Walid: “Je moet eerst alleen goedendag zeggen, dan een keer een praatje maken, en als je mensen beter kent nodig je hen eens uit om iets te komen eten. In de straat kennen we ondertussen al heel wat mensen.” Ook de rust van hun nieuwe woonplaats is belangrijk. Amar, lachend: “Soms denk ik dat de kleine Karim hier nog de grootste lawaaimaker is.”
AMAR HAMZEALJALOUD Syrische ‘‘Ik mis mijn zoontje Adam heel erg en hoop dat hij snel naar Massenhoven kan komen als onze papieren in orde zijn. Hier vlakbij is een goede school.’’