Gazet van Antwerpen Stad en Rand
De foto die niemand te zien krijgt
Tienduizenden foto’s zijn de voorbije vijftien jaar gemaakt van de Bom van Balen, de ene al flatterender dan de andere. Toch is er maar één die Tom Boonen meteen naar de centerfold van de Playgirl had gekatapulteerd.
Ik ken Tom Boonen niet persoonlijk en kan me dus onmogelijk uitspreken over het aantal vrouwen met wie deze held des vaderlands in zijn jonge jaren al eens een zweterige chachacha heeft gepleegd. Maar wel persoonlijk ken ik een twintigtal vrouwen die de man in zijn glorieuze flikker hebben mogen aanschouwen. En ja, ik geef het toe, ook ik ben een keer stiekem gaan loeren naar dat spektakel. Ik zag een jonge blote god, een gul lachende kampioen met een toen al terugwijkende haarlijn, een probleem dat hij tevergeefs probeerde te camoufleren met een middeleeuws aandoend piekjeskapsel. Ik zag ook vreemde oranje vlekken op zijn afgetrainde lichaam. En toch kon mijn blik niet anders dan naar die ene plek gaan; daar waar hij zijn pik in een leeg blik tomatensaus had gehangen. Nu wil ik de reputatie van onze kampioen niet nodeloos besmeuren. Het betrof hier niet de wielrenner in levenden lijve, maar uiteraard een foto. Een foto die nooit in zijn geheel in het openbaar is gepubliceerd. Een foto die zelfs nooit verder geraakt zou zijn dan de digitale camera van fotograaf Sigfrid Eggers als niet een snode vormgeefster er clandestien een afdruk van had gemaakt en opgehangen op de binnendeur van het vrouwentoilet op de redactie van De Vrije Pers, de voormalige uitgever van de bladen P-magazine en Ché. Tussen 2005 en 2011 heeft Boonens lullige foto daar gehangen, ter vermaak van iedere vrouw ten kantore.
Geen prinsessenbonen
De foto is nu weg. Het gebouw op de Antwerpse Oude Leeuwenrui tussen restaurant Pazzo en Frituur Falcon is al lang gesloopt. Er staat ondertussen een ander pand, bijna even lelijk, alleen zonder de voor vele vrouwen toegevoegde waarde van de naakte wielerheld. De fotograaf herinnert zich de dag van de foto nog goed. “Het was in Oostende tijdens de Ronde van België in 2005, twee uur nadat hij de openingsrit had gewonnen”, vertelt Sigfrid Eggers. “Tom Boonen was dat voorjaar met zeges in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix een echte superster geworden en wij hadden die dag een interview met hem voor het maandblad Ché. Voor de bijbehorende fotosessie hadden we gevraagd of hij het zag zitten om in een bad vol bonen te gaan liggen. ‘Geen probleem’, had hij gezegd. Maar hij schrok toen hij binnenkwam in die Holiday Inn-kamer waarin we het bad hadden geïnstalleerd. ‘Ik dacht dat jullie prinsessenbonen bedoelden’, lachte hij. Niet dus. We hadden meer dan tweehonderd blikken witte bonen
in tomatensaus in dat bad gegoten. Het stonk verschrikkelijk en het was ijskoud. Maar hij maalde er niet om. Hij trok zijn kleren uit en stapte erin.” Sigfrid vond Tom Boonen meteen een geweldige kerel. “Die dag was de eerste keer dat ik hem ontmoette. Toffe gast, heel relaxed, totaal geen kapsones. Later heb ik hem nog verscheidene keren gefotografeerd.” Een paar maanden na de episode in het bad, nadat Boonen ook wereldkampioen was geworden in Madrid, kreeg Eggers hem opnieuw voor de lens, deze keer voor een reclamecampagne – in de regenboogtrui – van Fresty Fresh, een fabrikant van charcuterie uit Boonens regio. “Het was een vriendendienst, geloof ik. Van die foto’s werden cut-outs gemaakt om in winkels te zetten. Veel fans pikten die, want in de koersen daarna zag je in ons land overal langs de kant van de weg mensen met de levensgrote Tom Boonens zwaaien die ik gefotografeerd had.” In 2009 maakte Eggers alle foto’s van de Quick.Step-ploeg. “In retrostijl. Ik liet toen speciaal voor die shoot een Belgische kampioenentrui breien, een paar straten verder in de Kerkstraat.” In 2011 ging hij bij Boonen in Monaco, waar hij toen woonde, een reportage maken. En vier jaar geleden fotografeerde Eggers de littekens van de kampioen voor de eerste editie van het wielerblad Bahamontes, dat hij zelf mee oprichtte. Tom Boonen zélf vindt de foto die Eggers twaalf jaar geleden van hem in dat bad met bonen in tomatensaus maakte, nog altijd zijn favoriete beeld. “Tom had, zoals veel afgetrainde atleten, geen enkele schaamte over zijn lichaam”, vertelt Sigfrid. “Hij stapte uit het bad, pakte een leeggegoten blik en schoof dat over zijn piemel. Pakt naa nogmoris ne fotoo! lachte hij. Dat deed ik dan maar. Ik drukte af.”
Geen Facebook of Instagram
Die bewuste foto, die dus jaren in het vrouwentoilet van De Vrije Pers hing, stond ook bij het interview, zij het zedig afgeknipt ter hoogte van Boonens navel. “Ik heb met Tom afgesproken dat die foto nooit wordt gepubliceerd”, zegt de fotograaf. “Vandaag zou dat niet meer lukken. Zoiets gaat binnen de kortste keren viraal. Je moet weten: zowat de hele Quick.Stepentourage stond erbij. Niet alleen ploegmaats als Servais Knaven en Dimitri De Fauw, maar ook ploegleider Wilfried Peeters en masseur Dirk Nachtegaele.” In 2005 was er nog geen Facebook of Instagram. De eerste iPhone zou ook pas twee jaar later volgen. “Nu is het bijna onvoorstelbaar, maar ik was de enige mens met een fototoestel in die kamer. Vandaag zou een groot deel van de andere aanwezigen hun smartphone hebben genomen om zelf making of- foto’s te maken. Dan stond Tom binnen de drie minuten in zijn blote fluit op alle sociale media.” Na de sessie ging Sigfrid met de hele Quick.Step-clan op de boemel op de dijk van Oostende. “Toen was al duidelijk wie de grote baas was. Wanneer Boonen een Leffe bestelde, volgde de rest van de ploeg. En toen hij na vier of vijf Leffes overschakelde op cola, was er geen enkele die nog een pint durfde te bestellen. Ze volgden hem blindelings.” En de volgende dag won Tom ook gewoon de tweede rit van de Ronde van België.
Geen tweede Eddy Merckx
Ondanks alle shit die hij in zijn carrière heeft meegemaakt, is Tom Boonen volgens Sigfrid Eggers altijd de vriendelijkheid zelf gebleven. “Hij heeft voor iedereen een lach en een zwans. Als hij een kamer binnenkomt, voel je meteen de sfeer veranderen. Hij straalt. Hij geeft geen flauwe pollekes maar een stevige hand, kijkt je recht in de ogen en is oprecht geïnteresseerd. Niet fake. Ik hoop dat hij vanaf volgende week van de radar mag verdwijnen en rustig van zijn leven kan genieten, dat hem niet hetzelfde overkomt als Eddy Merckx. Die kan ook al veertig jaar niet meer buitenkomen zonder dat iedereen hem aanstaart of vast grabbelt.” Sigfrid Eggers zal hem missen in het peloton. “Hij was een grote coureur, maar belangrijker: hij is een nog groter mens.” En deze keer is het geen verwijzing naar die ene foto die niemand mag zien.