Geen afscheidscriterium, wel klassieker die iedereen wil winnen

In de euforie – zondag op de Franse kasseien misschien massale sportieve hysterie – toch even dit: Parijs Roubaix is geen afscheidskoers, geen criterium, waar vooraf onder de renners wordt afgesproken dat het best spannend mag zijn, maar op het einde Tom Boonen moet winnen. Dat event voor Tom is gepland op zaterdag 29 april in Mol.

Parijs Roubaix is een wedstrijd in de World Tour, een van de vijf Monumenten waarin je als winnaar (wieler) geschiedenis schrijft. En die kassei voor de winnaar wil iedere renner die zondag aan de start staat. Voor zij die derhalve nu al denken dat Tom zijn vijfde kassei al binnen heeft, toch eventjes wachten tot zondagavond. De kasseiklassieker moet eerst gereden worden, en houdt geen rekening met afscheidsfeestjes, zelfs niet van de beste klassieke renner. De tot dusver absolute nummer één in Roubaix, Roger De Vlaeminck – evenveel overwinningen, maar meer podiumplaatsen dan Tom – had in 1981 ook nooit gedacht dat hij op de wielerbaan geklopt zou worden door wereldkampioen Bernard Hinault, de man die de kasseien diep haatte. En Tom, die had vorig jaar ook nooit gerekend op de toen al 37jarige Mathew Hayman. Meer zelfs, renners als Greg Van Avermaet, Peter Sagan en John Degenkolb zullen en moeten er zondag alles aan doen om de laatste echte wedstrijd van Tom sportief te dwarsbomen. Want ook zij willen de overwinning, en terecht. Stel... Stel dat Greg Van Avermaet zondag gedwongen wordt de achtervolging op Tom in te zetten, zelfs met Sagan in het wiel, dan moet en zal de olympische kampioen dat ook doen. En Tom Boonen zal het ook zo willen, hij wil een overwinning in volle glorie. In de supporterslokalen zal dat dan misschien vreemd en misschien zelfs zuur over komen, maar dat is topsport. Overigens, in 2002 was er ook even die grimas richting de jonge Tom Boonen toen hij met ploegmaat George Hincapie de achtervolging inzette op de toen razend populaire Leeuw Johan Museeuw. Misschien mag er zondag in die strijd één uitzondering gemaakt worden. Stel alweer, Tom Boonen belandt op de wielerbaan met twee ploegmaats, zoals de argwanende Museeuw in 1996 met Bortolami en Tafi. Dat de andere Quick.Step’ers dan aan de remmen trekken om Tom de zege te gunnen, lijkt logisch, ook al blijft die vertoning van de drie Mapei’s op de wielerbaan zoveel jaren later nog altijd gênant als eindbeeld.