Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik ben door Tom Boonen beginnen te koersen”
Jonge supporter uit Kuurne die in maisveld stond, wordt vijf jaar later nog steeds herkend
Als er na de Ronde van Vlaanderen in 2012 één beeld bleef hangen, naast een juichende Tom Boonen, dan was het van een jongetje van 11 dat dolgelukkig op zijn knieën viel na de winst van zijn grote idool. Ondertussen is Tjörven Cleenewerck 16, en droomt hij zelf van een carrière als prof.
Als een mycoplasma-infectie zijn plannen niet in de war had geschopt, dan had Tjörven Cleenewerck dit jaar vor het eerst Kuurne-Brussel-Kuurne mogen rijden bij de juniores. Maar nu zit hij thuis om te herstellen, na een korte ziekenhuisopname. “Tijdens de eerste koers van het seizoen was ik halverwege uitgeput, dat gebeurt me nooit. Achteraf bleek dus waarom. Er is nog een wielrenner uit de buurt die dezelfde infectie heeft. Balen, want ik doe niets liever dan op mijn fiets springen. Het enige voordeel is dat ik zelf de koers nu beter kan volgen, omdat ik nog niet mag trainen.” Tjörven Cleenewerck leeft voor de koers,
dat is wel duidelijk. En het was zijn grote held Tom Boonen die hem op de fiets heeft gekregen. Vijf jaar was de kleine Tjörven toen hij in 2005 op het grote scherm op school in Kuurne zag hoe Tom Boonen wereldkampioen werd. “Toen al wist ik dat ik dat later ook graag wilde bereiken. Daarom ben ik beginnen te koersen”, vertelt Tjörven.
Niet durven kijken
Die bewuste 1ste april 2012 was het ook Tjörven, 11 jaar toen, die zijn vader overtuigde om naar de Ronde te gaan kijken. “Ik zag dat eerst niet zitten”, vertelt papa Jochen. “Omdat hij bleef aandringen, zijn we naar de Kwaremont gegaan, en wonder bij wonder stond er een kind dat in ruil voor wat zakgeld de oprit voor hun huis aanbood als parkeerplaats.” De vlaggetjes had Tjörven gevonden langs het maïsveld. De renners passeerden en op een klein schermpje volgde het gezin de rest van de koers. “Tjörven durfde zelfs niet te kijken naar de ontknoping”, vertelt zijn papa. “Toen wij zeiden: ‘ Yes, het is Tom’, viel hij van geluk op zijn knieën.” Tjörven knikt. “Ik denk dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest.” Onderweg naar de grootouders, werd Tjörven meteen door heel wat mensen aangesproken. Zijn vader had heel wat gemiste oproepen. Later pas beseften ze dat Tjörven gefilmd was, en dat heel Vlaanderen dit gelukkige jongetje had gezien. “Erna heb ik Tom Boonen mogen ontmoeten, dat was echt tof”, vertelt Tjörven. “Ik was keicontent. Het viel me op hoe normaal Tom was, we hebben gewoon even kunnen praten. Ik had ook een geluksbrenger voor hem mee. Later heb ik hem nog eens gezien in Kuurne, waar ik achter de schermen mocht. Hij herkende mij. Als ik ergens naar een koers ga kijken, word ik ook nog altijd herkend, terwijl ik toch veel veranderd ben, vind ik zelf.”
Goede verliezer
Tjörven vond Tom Boonen in het echt precies hetzelfde als op televisie. “Heel lief, spontaan, beleefd. Als hij kritiek krijgt, dan antwoordt hij met de pedalen. Boonen maakt zelf graag de koers, hij durft initiatief te nemen. Hij is een goede verliezer en gunt een ander ook zijn overwinning. Alles samen maakt hem bijzonder.” Tjörven volgt de tuinbouwschool in Kortrijk. Hij wil eerst zijn diploma halen, maar wordt het liefst profrenner. “Na school gooi ik mijn boekentas aan de kant en spring ik meteen mijn fiets op, samen met mijn beste vriend Robbe.” Nog een jaar of zeven, acht en Tjörven zou wel eens de nieuwe Tom Boonen kunnen worden, wie weet. Op zijn Facebookprofiel staat dat hij voor Quick.Step Cycling Team werkt, maar dat is voorlopig nog een toekomstdroom. Al zal Tjörven er alles aan doen om die droom te realiseren.