‘America First’: wat betekent dat?

Washington bombardeert Syrië, in Stockholm wordt een vrachtwagen andermaal een moordmachine: het internationale nieuws is nog nauwelijks bij te houden. Wat wij vooral verontrustend vinden, is dat het volstrekt niet meer duidelijk is welke politiek de wereldmachten willen voeren. En dan hebben we het vooral over de Amerikaanse president Donald Trump. Deze week gaf Trump eerst een duidelijk signaal aan China over Noord-Korea. Die staat begint de Amerikaanse westkust te bedreigen met nucleaire wapens. Dat zal Trump niet toestaan. Wordt China zijn bondgenoot? Dan zal het meer actie tegen Noord-Korea moeten ondernemen dan in de voorbije jaren. Doet China dat niet? Dan is er een groot internationaal probleem. Maar wat wil Trump nu precies? Hetzelfde met Rusland. Trump heeft gisteren zeer duidelijk gemaakt dat hij geen boodschap heeft aan de politiek van de Syrische dictator Assad, ook al kon die zich tot nu toe wentelen in de hoge bescherming van de Russische leider Poetin. Zowel Assad als Poetin zijn zich gisteren wellicht bijna een beroerte geschrokken. Zo’n assertief en agressief gedrag waren ze niet gewend van Barack Obama. Trump heeft met één actie een vette punt op de i gezet. Daar zal in Moskou, maar ook in Peking en Brussel, druk overleg over worden gepleegd. De boodschap is duidelijk: dit bedoelt Trump dus met zijn slogan ‘America First’. Wie dacht dat hij zich daarmee wilde terugplooien op binnenlandse prioriteiten, heeft het verkeerd begrepen. In werkelijkheid betekent het ‘America First’ van Trump dat de VS overal ter wereld zullen ingrijpen als er Amerikaanse belangen op het spel staan. En laten we wel wezen, dat is bijna overal op deze aardbol het geval. Trump heeft deze week voldoende signalen uitgezonden. In Syrië heeft Assad in feite een prijs op zijn hoofd gekregen. Poetin weet nu ook dat hij op diplomatiek vlak niet ongestraft met de edele delen van Trump kan spelen. En de Chinese leider Xi Jinping heeft tijdens zijn bezoek aan Trump in

realtime ervaren dat er met deze Amerikaanse president niet te spotten valt. Of dat allemaal bevorderlijk is voor de wereldvrede, daar hebben we grote vragen bij. Dat er hard wordt opgetreden tegen regimes zoals dat van Assad in Syrië, dat van Kim Jong-un in Noord-Korea en dat van het kalifaat van IS, dat lijkt ons de logica zelf. Maar dat zou dan wel eendrachtig moeten gebeuren, via afspraken in de internationale gemeenschap, bijvoorbeeld via de VN. Het huidige overleg tussen de vertegenwoordigers van de wereldmachten belooft weinig goeds. En Europa lijkt helaas weinig of geen invloed te kunnen uitoefenen. Hoe noem je dat: een uitdaging?