Een voetbalstadion en het wij(k)gevoel

Rechtgeaarde voetbalcommentatoren zien het graag gebeuren: een spiksplinternieuw voetbalstadion, als gezamenlijk onderkomen voor de twee ambitieuze Antwerpse ploegen Royal Antwerp FC, een kersvers eersteklasser, en KFCO Beerschot Wilrijk, dat volgend seizoen zijn ding mag doen in 1B. Een stadion met zicht op de Schelde, prachtig toch? Er valt heel veel voor te zeggen. Maar misschien is de bal toch niet zo rond als het op het eerste gezicht lijkt. Want wordt er dan niet geraakt aan aloud stadsweefsel? Zou het Kiel beter of slechter af zijn zonder het verankerde Beerschotstadion in zijn midden? Idem dito met de Bosuil. Uiteraard geven zulke stadions met regelmaat van de klok wel eens overlast. Maar, belangrijker, behoren ze ook niet tot het levend patrimonium van de desbetreffende wijk? Hoevelen zijn supporter omdat ze ook met de wijk te maken hebben of hadden, of er hebben gewoond? Ga maar eens na hoeveel mensen in Deurne voor Beerschot supporteren, of hoeveel er op ’t Zuid een Antwerpsjaal rond hun nek hangen op wedstrijddag. Hoe groot is die verbondenheid, die geografische binding tussen wijk en stadion? In hoeverre zijn wijk(en) en stadion vergroeid? Dat die stadions een deel van de identiteit van de omgeving zijn gaan vormen, lijkt voor de hand liggend. Wat als men dat opoffert, zeker in die stadsgedeelten die al niet veel hebben om zich op te beroepen. Verliezen die wijken geen vibratie, een gevoel van eigenwaarde zelfs? Daarom misschien nog crucialer dan de vraag hoe het nieuwe stadion er moet uitzien: wat komt er in die wijken in de plaats? Uiteraard is het enthousiasme van de stad voor een nieuw stadion niet ingegeven door pure clubliefdes allerhande, maar vooral door de gedachte van wat men met de vrijgekomen gronden kan realiseren. Daar wordt momenteel bitter weinig over gecommuniceerd, misschien is er ook nog niet over nagedacht, dat kan ook natuurlijk. Voor wat hoort wat, zou ik als wijk poneren. Als Deurne en het Kiel in ruil niet meer krijgen dan het zoveelste woonproject tout court, de zoveelste optelsom van appartementen, dan verdwijnt niet enkel een vleug geschiedenis uit de wijk, maar meteen ook een stuk levend DNA.