Twee heftige discussies

wee politieke discussies overheersten gisteren het nieuws. CD&V-voorzitter Wouter Beke dreigt ermee om de beleidsbrieven van staatssecretaris Zuhal Demir niet goed te keuren als ze zich niet verontschuldigt voor haar uitspraken over zijn partij. Demir noemde de CD&V een ‘moslimpartij’ die de moslims beschouwt als ‘kiesvee’.

In de commissie Bestuurszaken moest Liesbeth Homans zich dan weer verantwoorden voor het intrekken van de erkenning van een Turkse moskee. Volgens haar coalitiepartners en de oppositie heeft ze bepaalde rapporten van de Staatsveiligheid al te vrij geïnterpreteerd om die intrekking te verantwoorden.

In beide discussies gaat het er heftig aan toe. En daar is niets mee. Een pittige discussie, daar wordt de politiek beter van. En de samenleving sterker. Maar dan moet die discussie wel ergens over gaan en tot iets leiden, tot iets méér dan de profilering van politici en partijen.

Waartoe anders hebben de uitspraken van Zuhal Demir geleid dan tot een fikse ruzie met coalitiepartner CD&V en een profilering van haar eigen partij als de grote verdediger van de eigen waarden? Misschien ook tot de verdere polarisering tussen moslims en niet-moslims? Demir zet de moslims weg als ‘vee’, als een groep zonder individuen die zich door eender welke politieke partij laat verleiden. En wat bereikt Beke met zijn heftige reactie? Wat als hij gewoon niet gereageerd had op dat interviewtje van zeven vragen in een zondags reclameblad? Dan had Zuhal Demir niet een fractie van de aandacht gehad die ze nu gekregen heeft. En dan had een grote groep moslims niet het gevoel gehad dat er over hun hoofden heen aan politiek wordt gedaan.

Hetzelfde geldt voor de discussie over de erkenning van die ene moskee. Wat is die meer dan een steekspel tussen politieke partijen en een poging om een minister opzij te schuiven? En ze zou zo veel meer moeten zijn, want we zitten wel degelijk met een probleem, namelijk dat de Turkse regering via de staatsorganisatie Diyanet invloed uitoefent op de Turken in de Vlaamse moskeeën en de Turkse politieke tweestrijd naar hier exporteert. Dat hoeven wij niet te pikken. Als die invloed is bewezen, is het volkomen terecht dat we die moskeeën geen geld meer geven. Maar daarmee is het probleem niet opgelost. De moskeeën kunnen gewoon blijven functioneren. En Erdogan kan zijn ding blijven doen.

Volgens Bart Somers hebben we een structurele aanpak nodig om de Turkse inmenging een halt toe te roepen. Hij heeft groot gelijk. En die aanpak kan alleen maar slagen in samenspraak met de Turken zelf en de besturen van de moskeeën. Het wordt een werk van lange adem, van standvastigheid, openheid en diplomatie. Het discours van de huidige discussies is daarbij niet bruikbaar.