Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Een handdruk als begroeting, dat vond ik vreemd”
Het eerste interview met Yuya Kubo sinds zijn overgang voor 3,5 miljoen euro van Young Boys Bern heeft wat voeten in de aarde gehad. De Japanner wilde er zijn zaakwaarnemer Mauzio Morana bij als tolk. Een film als Lost in
Translation herinnert ons eraan dat Japan met zijn miljoenensteden een andere wereld is dan de onze en dat moet voor Kubo niet anders zijn in Europa. Met de charismatische Italiaan - voormalig zaakwaarnemer van Hidetoshi Nakata, de legendarische Japanse voetballer die drie keer werd genomineerd voor de Ballon d'Or - als houvast werd het ijs tussen de Sushi Bomber en de Belgische media gebroken. Zijn glimlach bij het horen van de vragen in het Engels voor de vertaling verried niet alleen zijn gevoel voor humor, maar ook dat Kubo beter Engels begrijpt dan hij ons doet geloven. De duurste voetballer ooit van AA Gent blijft een mysterie, maar voortaan toch een beetje minder.
In Zwitserland klonk het dat je soms veel kansen nodig had om te scoren. Hier vliegen de goals als vanzelf tegen de netten. Hoe komt dat?
“De impact die ik hier momenteel heb, heb ik nooit eerder gehad. Het niveau van de Belgische competitie is nochtans hoger dan dat van de Zwitserse. De duels zijn harder en de individuele kwaliteit is beter. Maar de manier van voetballen van de ploeg past gewoon heel goed bij mijn manier van voetballen, al voel ik dat er marge is om het nog beter te doen. Ik voel mij de laatste tijd ook iets relaxter als ik een kans krijg in de zone van de waarheid. Dat vrijetrapdoelpunt in mijn debuutmatch tegen Club Brugge was misschien mijn belangrijkste goal, omdat ik meteen het vertrouwen van de ploegmaats had.”
Soms kun je schijnbaar uit een match verdwijnen en plots sla je toe. Hoe verklaar je dat?
“Of ik nu in de match zit of niet, ik probeer altijd klaar te zijn om een kans te benutten als die er komt.”
De bijnaam die je in Zwitserland kreeg, werd snel overgenomen door de Belgische media. Je bent de Sushi Bomber. Kun je daarmee leven?
“Het is niet dat ik er niet van hou, maar het is een beetje stereotiep. De Japanse keuken is meer dan sushi alleen. Ik hou zelf van sushi, maar als bijnaam? Dat is een andere vraag.”
Wat is het grootste cultureel verschil dat je ervoer tussen Japan en Europa?
“De manier om elkaar te begroeten. Hier in Europa geeft men een hand of zelfs een kus. Dat bestaat niet in Japan. Er is meer afstand tussen de mensen. In het begin wist ik niet goed hoe ik daarmee overweg moest ( maakt onhandi
ge gebaren met zijn handen en hoofd, red.)”
Na je laatste doelpunt tegen Zulte Waregem zagen we hoe dat groeten in Japan gaat. Met een paar ploegmaats vierde je door de handen te vouwen en een buiging te maken.
“( Lacht) Neen, dat was een ideetje van William TroostEkong, de ploegmakker die mij hier aanvankelijk het meest opving. In Japan maken we gewoon een buiging. Met William had ik meteen een paar zaken gemeen. Hij speelde bij Dordrecht samen met een vriend van mij, Sai van Wermeskerken ( een Nederlands-Japanse voetballer die
opgroeide in Japan, red.) en hij speelde op de Olympische Spelen van Rio met Nigeria tegen Japan. Mijn aanpassing is vlot verlopen. Iedereen is zeer vriendelijk en meewerkend. De communicatie in het Engels is geen probleem. Als ik iets niet begrijp, dan vraag ik de coach het te herhalen of wat trager te spreken.”
Er is een Japans restaurant in hartje Gent en tal van sushirestaurants. Heb je al favoriete plekjes?
“Er is één plek, maar het is geen Japans restaurant. Het is een soort steak-restaurant in het centrum ( toont een foto van Sint-Jorishof, een oer-Vlaamse brasserie met gegrilde steaks en een uitgebreide bierkaart, red.). Ik heb het gevonden via internet. Ik vind het eten hier beter dan in Zwitserland.”
Wat doe je naast het voetbal?
“Afspreken met vrienden of via mijn laptop naar Japanse tv kijken. Hobby's heb ik eigenlijk niet. ( Lacht) Het klopt dat men in Zwitserland een reportage gemaakt heeft waarbij ik aan het vissen was, maar dat heb ik maar één keer gedaan. Ik moet misschien maar eens wat hobby's zoeken. Mijn leven draaide sinds mijn achtste rond voetbal. Mijn ouders wilden dat ik goed studeerde, maar ik had maar één droom: profvoetballer worden.”
Die droom is gerealiseerd. Waar droom je nu van?
“Ik wil stap voor stap groeien. Maar mijn droom is om ooit bij een grote club in Italië of Duitsland te spelen.”
Tegenwoordig dromen alle voetballers van de Premier League.
“Het is gewoon een gevoel dat ik op dit moment heb, dat de Serie A en de Bundesliga het best passen bij mijn kwaliteiten. Ik ben fysiek niet uitgebouwd zoals heel wat voetballers in Engeland.”
Heb je idolen?
“Ik zou het geen idool noemen, eerder iemand die me inspireert: David Villa. Soms zocht ik You Tube-filmpjes van hem op en dan keek ik naar zijn positiespel en acties.”
Had je nog andere opties en waarom koos je uiteindelijk voor AA Gent?
( Het eerste deel van de vraag wordt genegeerd) “Ik werd overtuigd door de vastberadenheid waarmee AA Gent me wilde halen. En de coach had ook duidelijke ideeën over hoe hij me in zijn ploeg wilde gebruiken.”
We zien hier steeds meer Japanse journalisten opduiken, een gekend fenomeen als een Japanner in Europa voetbalt. Kun je in Japan nog over straat lo
pen? ( Lacht) “Geen idee. Ik zou het moeten testen, want na mijn goals voor de nationale ploeg heb ik niet
meer over straat gelopen in Japan.”