Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Via PanAm “Lopen tot heteinde van de wereld”
Ultralopers uit Stabroek en Kalmthout halverwege route dwars door Amerika
Halverwege zijn ze nu, de ultralopers van Via PanAm. Binnen een jaar hopen Sebastiaan Vandermolen (36) en Weking Van Reeth (35) het zuidelijkste punt van LatijnsAmerika te bereiken: Ushuaia in Argentinië. Dan hebben ze 590 marathons op hun teller staan en doorkruisten ze het hele Amerikaanse continent. We vroegen hoe het met hen gaat, na exact een jaar en meer dan 11.500 kilometer.
San José, Costa Rica, CentraalAmerika. Momenteel schieten de temperaturen er pijlsnel de hoogte in, tot ver boven de 40 graden Celsius. “We staan daarom om 5.30u op om zo snel mogelijk aan onze marathon van de dag te beginnen. Het koelt hier nauwelijks nog af. De droge hitte van de woestijn zijn we gewend, maar de tropische hitte hier is toch anders. Het is moeilijk om aan te voelen wanneer je lichaam uitdroogt.” Het zuiden brengt nieuwe beproevingen met zich mee voor de twee ultralopers uit Stabroek en Kalmthout die hun tocht vorig jaar begonnen in Alaska. “We wisten niet goed wat te verwachten van Centraal-Amerika.” Op korte tijd doorkruisten ze – met hun vrouwen en twee campers in het kielzog – Guatemala, El Salvador, Honduras en Nicaragua.
Donker verleden
“Toegegeven, deze landen hebben een donker verleden. Heel wat mensen hebben ons onderweg gewaarschuwd, maar we laten ons niet afschrikken. We proberen zo veel mogelijk met de lokale bevolking te praten. Weking is opgegroeid in Argentinië en dat schept meteen een band. Bovendien is ons buikgevoel ondertussen goed getraind. Kampeerplek-
jes worden strategisch uitgekozen. En als het echt onveilig is, komt een brave burger ons meestal wel waarschuwen.” Helemaal anders dan het veilig omkaderde noorden van het continent dus. “In de Verenigde Staten moesten we met enorm veel regels rekening houden. We kon- den niet overal vrij kamperen en soms speelden we echt een katen-muisspel met de lokale ranger. Op het ogenblik dat we de grens met Mexico overliepen, kwamen we een nieuwe wereld binnen die echt aanvoelt als het Wilde Westen. Hier kan en mag zowat alles en dat geeft een enorm gevoel van vrijheid.” Binnenkort zijn de twee halverwege, in Panama. “Als we een kaart bekijken, beseffen we amper welke afstand we al lopend hebben afgelegd en welke afstand ons nog te wachten staat. De bergpassen van Zuid-Amerika, sommige van wel 5.000 meter hoog, worden onze volgende uitdaging. We zijn in het meest noordelijke punt van Amerika begonnen en hebben maar één doel: lopen tot het einde van de wereld.”
Hoge pijngrens Dat die uitputtende expeditie niet altijd over rozen loopt, kan niet anders. “De zwaarste uitdaging is de volledige afstand lopen en overleven met minimale middelen. We hebben geen ruimte en luxe onderweg. Onze dagen bestaan uit lopen, eten, slapen en opnieuw lopen. Als je dan dagenlang stormweer op je dak krijgt, zoals we in Washington en Oregon voorhadden, wordt elke kilometer die je loopt loodzwaar.” Ook lopen zonder pijn lukt na een jaar niet meer. “We proberen dat zo goed mogelijk in te dijken, maar er gaat geen dag voorbij zonder pijn bij het lopen. Gelukkig kennen we ons lichaam door en door en ligt onze pijngrens hoog. We zijn het gewend.” Slechts één moment dachten de twee er serieus over na om te stoppen. “In Mexico hebben we een zware discussie gevoerd over het nut van onze expeditie en over of we al dan niet de handdoek in de ring moesten gooien. Onze doortocht door dat land duurde meer dan drie maanden. We waren fysiek afgemat en twij- felden aan de slaagkansen van ons avontuur. Maar we hebben de knop dan omgedraaid en zijn doorgegaan.” De hechte vriendschap tussen de twee is daarbij van onschatbare waarde. “De sleutel tot succes is het feit dat we elkaar nog niet zo lang kenden. Onze vriendschap ontstond aan de vooravond van de Marathon des Sables in 2015. Sindsdien zijn we onafscheidelijk. Ondanks de vele ups en downs zijn we een sterk team.” Eveneens onmisbaar in dit hele verhaal is het gezelschap van hun vrouwen, An Wouters en Liesbeth Balemans. “Zij houden ons letterlijk en figuurlijk op de been. Ze koken, masseren ons, volgen ons met de campers en moedigen ons aan als het even niet wil lukken. Daarnaast genieten ze natuurlijk evenveel als wij van alle natuurpracht en couleur locale. Ze zouden dit avontuur voor geen geld willen missen.” Zo rijgen de koppels de ene postkaart na de andere aan elkaar tot een onvergetelijke tocht. “We lopen soms op plaatsen waar we op geen enkele manier met de buitenwereld verbonden zijn. Dat geeft een enorme kick.”
Geld inzamelen En dat natuurlijk zonder de uiteindelijke inzet van Via PanAm te vergeten: zo veel mogelijk geld inzamelen voor To Walk Again, een vzw die mensen met een fysieke beperking de mogelijkheid geeft om te sporten. De organisatie is opgericht door triatleet Marc Herremans, die zelf een rolstoel gebruikt. “Ondertussen zitten we aan een kleine 8.000 euro. Maar er moet nog heel wat bij op die teller. Op dit ogenblik ligt onze focus op overleven. Dit najaar plannen we weer enkele leuke acties. Daarnaast willen we zo veel mogelijk mensen inspireren om zelf een actie op poten te zetten, zodat we eind 2018 tijdens de Night To Walk Again een mooie cheque kunnen afgeven. ”
SEBASTIAAN VANDERMOLEN Ultraloper “We beseffen amper welke afstand we al hebben afgelegd en welke ons nog te wachten staat.”