Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Jan Van Looveren “Nee zeggen tegen Bolivia, welke sul zou ik dan zijn?”
Een kruising tussen Reizen Waes en Het Huis, zo valt het nieuwe programma van Jan Van Looveren (49) nog het best te omschrijven. Op Weg Met Jan lijkt hem nochtans niet op het lijf geschreven: de acteur/presentator is noch een ervaren reiziger, noch een begenadigd interviewer. En toch spat de emotie van het scherm. “Mijn talent is dat ik heel makkelijk het vertrouwen van iemand win”, zegt Jan. Het was slechts een kwestie van tijd voor het succesvolle Britse tv-concept World’s Most Dangerous Roads via Nederland naar Vlaanderen zou overwaaien. Het idee is dan ook even simpel als geniaal: zet twee bekenden in een auto, laat ze samen over ’s werelds meest gevaarlijke wegen rijden en hoop dat er én geen doden vallen én interessante gesprekken ontstaan. Toch kon het concept nog wel wat bijsturing gebruiken, redeneerde Jan Van Looveren. “Natuurlijk interesseerde me dat, maar dan wel in een ander format dan het Britse. Als televisiemaker begin je dan na te denken hoe je het beter kunt maken. We hebben het bestaande format bewerkt en een diepere laag gegeven. In plaats van telkens twee andere BV’s op pad te sturen, ben ik met zeven gasten (Carry Goossens, Kamal Kharmach, Goedele Liekens, Marc Herremans, Ann Tuts, Assita Kanko en Sarah Bettens, red.) naar zeven uithoeken van de wereld getrokken. Niet alleen om de meest avontuurlijke wegen te temmen, maar ook voor een interessante interactie. In een jeep, ver weg van de bewoonde wereld, ontstaan namelijk de meest intieme, emotionele of grappige gesprekken. Reizen Waes meets Het Huis, met andere woorden. Daartussenin zat volgens mij nog een gat. Dat ons idee wel aanspreekt, blijkt uit het feit dat ze het in Nederland nu ook op onze manier gaan maken. Je beweert dat je geen ervaren reiziger bent. Toch maak je een reisprogramma. Ik heb nooit veel gereisd in mijn leven, dat klopt. Maar als je plots de vraag krijgt of je aan zo’n programma wil meewerken, zou je nogal zot zijn om nee te zeggen. Waar gaan
“Iemand gratuit afbreken, vind ik bullshit. Maar laat de meningen waar ik wat van kan leren maar komen!”
we heen? Bolivia, Peru, Madagaskar, Mongolië. Mijn antwoord had kunnen zijn: ‘Nee, dat zegt me niks’. Welke enorme sul zou ik dan zijn?
Je bent ook geen ervaren interviewer. Hoe viel dat mee?
Laat het me zo stellen: als jij mij interviewt, ben ik op mijn hoede. Dat ligt niet aan jou persoonlijk, maar je bent een journalist, je bent geen vriend van mij. Als je me kan raken met informatie over mij, dan pak je me daarop. Excuseer? Goed, jij misschien niet, maar je hebt genoeg collega’s die geen twee keer zouden nadenken om een BV te kraken. En daardoor zijn al mijn collega’s op hun hoede. Zo erg dat Ann Tuts bij mij in de auto zit en ik initieel niet door haar schild kan geraken. In de aflevering zeg ik letterlijk: ‘Ann, ik leer je niet kennen. Je bent te gereserveerd’. Waarop ze antwoordt dat ze zich niet durft openstellen door al die camera’s in de auto. Dat zegt veel over hoe er gedacht wordt over persoonlijke informatie. Aan iedereen heb ik uitgelegd dat ze bij mij niet op eikes hoefden te lopen. Dat als ze achteraf toch zouden twijfelen over bepaalde stukken, dat ik die niet zou uitzenden.
Dat houdt natuurlijk ook risico’s in. Dat je gasten na de montage plots alle emotionele stukken eruit willen halen. Klopt. Mocht Carry (Goossens, red.) tegen mij hebben gezegd dat hij het stuk waarin hij weent eruit wilde, dan zou ik hem wel proberen te overtuigen dat dat hem net menselijk maakt. Maar er zijn dingen die hij er toch graag uit wilde en dat begreep ik ook wel. Dan is het een beetje geven en nemen.
Je toont zelf ook gevoelens. Je hebt het in sommige afleveringen over de dood van je vader. Helpt dat ook om je gasten wat openlijker te laten spreken? Ook dat is geven en nemen. Ik kan geen openheid van mijn gasten verwachten als ik zelf niks wil lossen. Dat groeit trouwens ook organisch op zo’n reis. We hebben het over geloof, over geld, over kinderen en ouders. En dan vertel ik ook over mijn vader, die ondertussen tien jaar geleden gestorven is, maar wel een echte vriend was. Bij Carry zie je dat hem dat nog enorm raakt, maar dan om andere redenen. Om dingen die nooit uitgesproken zijn. Mijn vader heeft mij nog weten beginnen als acteur en heeft achter mijn rug wel vaker gezegd dat hij fier op me was, maar hij heeft dat nooit aan mij verteld. Dat vind ik wel jammer. Maar dat was ook een andere generatie van ouders. Je moest op een of andere manier maar weten dat ze trots op je waren. Ik pak mijn kinderen dagelijks vast om hen te zeggen hoe fier ik ben en dat ik hen graag zie. Ik heb dat zelf nooit meegemaakt. Maar je moet dat ook kunnen plaatsen. Bovendien had ik een heel goede band met mijn vader. Soms zit hij nog over mijn schouder mee te kijken, of dat gevoel heb ik toch. En wat ziet hij dan? Een gelukkige zoon? Een zoon die zich zorgen maakt over de toekomst? Allebei. Ik maak me ergens wel zorgen over de wereld. Ik zal je een kleine anekdote vertellen. Ten tijde van Ja Jan (realityreeks op Eén, 2015, red.) kwam mijn dochter thuis met een berichtje van een of ander sociaal medium, waarin stond: ‘ Misschien moet Jan eens ‘ja’ zeggen tegen euthanasie’. Dat kwam niet goed aan bij mij: Ik ken je niet, maar toch wens je mij dood? Mijn dochter zei dat het maar om te lachen was, dat zo’n loser zichzelf daarmee in de schijnwerpers wil zetten. Maar eerlijk, ik kan daar niet mee lachen. In de wereld waarin ik ben opgegroeid, ging je in iemands gezicht zeggen wat je van hem vond. En moest je maar onder ogen zien dat die je dan op je bakkes sloeg. Om een uur later samen een pint te pakken en er nog eens mee te lachen. Nu zenden we maar alles anoniem uit op Facebook en Twitter, maar de gevolgen zijn niet te overzien. België staat op de derde plek in de ranglijst van landen met het hoogste aantal zelfdodingen. Wij kunnen daar niet mee om, met zulke gratuite kritiek en afbraak. Ook de jeugd niet, die er nochtans mee opgegroeid is. Het doet altijd pijn. Het zit je duidelijk hoog. Ik geloof niet in een wereld waarin iedereen ongegeneerd op elkaar mag schijten en dat we daar maar mee om moeten kunnen gaan. Nee, het enige dat we moeten, is respect hebben voor elkaar. Maar helaas is het tegenwoordig te gemakkelijk om iemand anoniem onderuit te halen. Een weerwoord is zelfs niet mogelijk, je kunt jezelf dus niet verdedigen.
Komt dit gevoel niet uit een zekere mate van onzekerheid? Als je vertrouwen hebt in je werk, dan schenk je toch geen aandacht aan lelijke reacties? Nee, iemand gratuit afbreken, vind ik bullshit. Laat de meningen waar ik wat van kan leren maar komen! Maar natuurlijk is iedere mens onzeker. Messi is de beste voetballer ter wereld, maar ook hij presteert niet iedere wedstrijd even goed. Wij zijn ook voetballers: soms schieten we in de win- kelhaak, soms op de paal en soms is het een afzwaaier. Sorry dat we proberen om mensen een leuke avond te bezorgen met ons programma, hè!
Een interessante tvavond wordt het maandag sowieso. De emoties – vooral bij Carry Goossens – lopen hoog op. Carry had op bepaalde momenten enorm veel schrik. Ik ben met hem naar Mongolië getrokken, waar we 110 kilometer lang over een bevroren meer moesten rijden. Je hoorde het ijs gewoon kraken. Ik probeerde Carry gerust te stellen door te zeggen dat we er niet door zouden zakken met onze terreinwagen van twee ton, maar eigenlijk was ik daar zelf niet helemaal zeker van. Op een zeker moment zag ik water langs de auto opspatten, en dat bij een temperatuur van min 45 graden Celsius. Dat klopte in mijn ogen toch niet. Blijkbaar reden we over een losse ijsplaat. De chauffeur achter ons, die de tv-ploeg meehad, schreeuwde door de walkietalkie dat we snel door moesten rijden. Uiteindelijk is er niks gebeurd, maar mijn poepenholleke… (knijpt met zijn vuist). En zo zitten er in iedere aflevering wel ‘avontuurlijke’ momenten. Mijn moeder heeft één aflevering gezien en zei dat ik volgende keer maar gewoon in De Zonen van Van As moest blijven.
Grappig, want daar ben je net weg. Ik heb nog één aflevering op te nemen, maar ik stap er inderdaad uit. Ik doe eigenlijk altijd maar drie seizoenen van een fictiereeks. Nu doe ik er drie en een paar afleveringen. Dan heb je het als acteur wel verteld.
Voel je je eigenlijk gewaardeerd als acteur? Je bent bekender als presentator.
Ik lig daar zelf niet wakker van, maar de goesting is er wel om me nog eens in een rol te smijten. Ik heb dan ook tegen het productiehuis gezegd dat ik een eventuele tweede reeks wel zou zien zitten, maar dat ik daarna toch echt weer als acteur aan de slag wil. SEBASTIAAN BEDAUX Op Weg Met Jan, maandag om 20.35u op Eén
JAN VAN LOOVEREN Presentator “In iedere aflevering zitten wel ‘avontuurlijke’ momenten. Mijn moeder heeft één aflevering gezien en zei dat ik volgende keer maar gewoon in ‘De Zonen van Van As’ moest blijven spelen.”