Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Wanneer doen jullie eindelijk iets aan die vreselijke Ring?”
Amper 21 was hij, toen zijn debuutsingle Never Gonna Give You Up in 1987 wereldwijd hitlijsten aanvoerde. Dertig jaar later mag Rick Astley zich de meest succesvolle Britse zanger van zijn generatie noemen. Donderdag concerteert hij in de Stadsschouwburg in Antwerpen, een stad die hem erg bekend is, zo blijkt. “Je kan er heerlijk dineren, maar het verkeer is er een ramp.”
Rick Astley tekent voor een van de meest onwaarschijnlijke comebacks in tijden. De afgeborstelde popster die in de tweede helft van de jaren tachtig een handvol monsterhits ( Never Gonna Give You Up, Together Forever, Whenever You Need Somebody…) heeft gescoord en meer dan 40 miljoen platen verkocht, telt weer helemaal mee. Dat dankt hij niet alleen aan de Rickroll, een uit de hand gelopen frats waarin grapjassen hem een jaar of tien geleden ongevraagd betrokken hebben. Op almaar meer webpagina’s worden misleidende links geplaatst. Wie er op klikt, belandt bij de clip van Astley’s Never Gonna Give You Up. Bij wijze van aprilgrap koppelde YouTube zelfs even stiekem alle links op de homepage van het videokanaal aan de clip van dat nummer. Astley wist aanvankelijk niet wat er aan de hand was, maar kan er ondertussen smakelijk om lachen. “Veel platenfirma's zouden miljoenen betalen voor zo’n marketingcampagne”, reageert hij. Mede als gevolg van de Rickroll is Rick Astley weer hip. MTV-kijkers nomineren én verkiezen hem in 2008 tot Best Act Ever. Never Gonna Give You Up leidt twee decennia na datum een nieuw leven op het internet en zorgt ermee voor dat Astley opnieuw voor volle zalen optreedt, tot in Australië en Japan toe. In eigen land heeft de Brit zopas een uitverkochte tournee achter de rug. “Tot mijn eigen grote verbazing”, zegt Astley. “Mijn jongste album 50, dat vorig jaar is verschenen, heb ik eerlijk gezegd vooral voor mezelf gemaakt, als traktatie voor mijn vijftigste verjaardag. Ik heb alle songs zelf geschreven, alle instrumenten zelf ingespeeld en ik ben ook de producer van de plaat. Ik had totaal niet verwacht dat ik er veel van zou verkopen. Dat lukt tegenwoordig toch alleen nog als je Adele of Coldplay heet. Maar plots stond mijn plaat op één in de hitlijsten en weerklonken veel van de songs op de radio. Enkel in Groot-Brittannië wel te verstaan, in de rest van Europa weten mensen niet eens dat er een nieuwe plaat van mij is. Zo globaal is het internet dan blijkbaar toch niet.”
Voelt de huidige belangstelling alsof u een comeback beleeft? Rick Astley: In bepaalde opzichten heb ik wel een déjà-vugevoel, ja. Al zal ik niet zeggen dat ik me opnieuw 21 voel (lacht). Ik ben er lange tijd tussenuit geweest. Pas sinds een jaar of tien treed ik weer op. Op de vele retro- en eightiesevenementen zing ik voor mensen bij wie mijn hits de soundtrack van hun jeugd vormen. Dat ze nu ook de nieuwe songs mee- zingen, voelt voor mij vreemd aan. Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog een plaat zou maken waarmee ik in de kijker ging lopen.
We leven in interessante tijden. Dankzij sociale media als Facebook en Twitter weet ik nu dat er over de hele wereld fans zijn die mij graag nieuw werk horen maken. Ik merk ook hoe jonge artiesten tegenwoordig zonder de hulp van een platenfirma in hun slaapkamer of garage een plaat kunnen maken en die via internet de wereld insturen. Dat is bijna een net zo grote revolutie als wat punk in de jaren zeventig heeft ontketend. Op platformen zoals Spotify bouwen artiesten nu carrières uit zonder dat er platenfirma’s mee zijn gemoeid. Dat was in mijn beginjaren ondenkbaar.
RICK ASTLEY Zanger “Een van mijn favoriete platen aller tijden is ‘Highway to Hell’ van AC/DC. Als vijftienjarige was ik daardoor weggeblazen.” “Voor de creatie van mijn eigen bier, Astley’s Northern Hop, voel ik dezelfde passie als voor mijn muziek.”
Voelt u zich in dit veranderde muzikale landschap nog thuis? Of draait het bij Rick Astley vooral om nostalgie? Wel, als ik een twintiger was, zou je mijn nieuwe liedjes overal op de radio horen. Omdat ik 51 ben, is dat niet het geval. Geen verwijt, want popmuziek is iets van en voor jonge mensen. Ik heb mijn moment gehad. Anderzijds geloof ik niet dat fans mijn nieuwe plaat om nostalgische redenen aanschaffen. Alleen al in Engeland heb ik er bijna 100.000 van verkocht. Dat is waanzinnig. Van dat aantal kunnen veel debuterende artiesten alleen maar dromen. Anderzijds maak ik mezelf ook niets wijs: ik begrijp ook wel dat de meeste mensen naar mijn concerten komen om de oude hits te horen, net zoals dat het geval is met het publiek van pakweg Lionel Richie of AC/DC.
Over AC/DC gesproken: tijdens uw huidige liveshows brengt u al eens een cover van de hardrockklassieker High
way to Hell. Verrassend. Soms zing ik dat nummer inderdaad, ja. Je moet weten: voor ik ben gaan zingen, heb ik als kind drums gespeeld. Een van mijn favoriete platen aller tijden is Highway to Hell van AC/DC. Als vijftienjarige was ik daardoor weggeblazen. Het zal je misschien verbazen, maar ik ben momenteel ook drummer in een trio, The Luddites. Noem dat maar mijn midlifecrisisgroep. Daarmee brengen we covers van rock- en punkklassiekers, op liefdadigheidsevenementen en zo. Na afloop van zo’n concert heb ik eens een mail ontvangen van een vrouw. Ze was er op afgekomen omdat ze mijn naam had zien staan, maar was zeer teleurgesteld in wat ze had gehoord.
Nog verrassend nieuws: zopas heeft u een eigen bier op de markt gebracht. Waarom? Mijn vrouw, tevens mijn manager, is een Deense. Zij heeft me in contact gebracht met Mikkeller, een kleine Deense brouwerij. Samen hebben we veel geproefd en een fruitig bier naar mijn smaak ontwikkeld. Vervolgens zijn we naar een kleine brouwerij in de buurt van Brussel getrokken. Daar wordt het nu geproduceerd. Noem het een hobby, maar voor de creatie van dat bier voel ik dezelfde passie als voor mijn muziek. Ik vind het een geweldige ervaring. Ondertussen zou de eerste vracht moeten zijn gebotteld. Astley’s Northern Hop hebben we het gedoopt. Zie het niet als een carrièrewending of een investering. Ik doe niet aan massaproductie. Het is gewoon iets leuks om omhanden te hebben.
In 2014 hebt u nog op het Nostalgie Beach Festival gespeeld, volgende week prijkt Antwerpen op uw agenda. Met welke herinneringen associeert u ons land? Na de split van Take That ben ik eens op de trein gesprongen om in Antwerpen naar een concert te gaan zien van Gary Barlow, die ik persoonlijk ken. Wat me van Antwerpen ook altijd bijblijft: die helse Ring! Wanneer gaan jullie daar eindelijk iets aan doen? Ik passeer er geregeld, als mijn vrouw en ik met de auto naar Denemarken rijden. Vaak logeren we dan bij wijze van tussenstop in Antwerpen, omdat we weten dat we er lekker kunnen dineren. Maar het verkeer in die stad is werkelijk een ramp. Voor de rest kom ik graag naar België, hoor. Ik heb me bij jullie al laten meenemen naar geweldige restaurants. Een complex land is het wel, hé. Alleen al jullie talen. Ik weet nooit waar ik wel of niet ‘merci’ mag zeggen. Maar ik kijk uit naar mijn concert in Antwerpen.
Veertig miljoen verkochte platen prikkelen de verbeelding. Verklap eens wat de gekste of meest extravagante
uitspattingen zijn waarvoor u het daarmee vergaarde fortuin hebt aangesproken. Laat me denken. Ik heb wel eens een paar boten gehad. Geen buitensporig grote, maar alles wat met boten te maken heeft, is peperduur. Nu heb ik enkel nog een kleintje en zelfs dat kost me al snel een pak geld. Soms bel ik wat vrienden. Dan spreken we af aan onze pub, begeven we ons naar mijn boot en maken we een tochtje over de rivier. Ik heb ook ooit een eigen studio laten bouwen. Heel chique en bovendien gelegen in het hartje van Londen. Maar zoiets dient mijn muziek, dat noem ik geen extravagante uitspatting. Ik heb bijvoorbeeld geen twee Ferrari’s in mijn garage staan. Wel ga ik graag op reis. Dan overnacht ik bij voorkeur op fijne plaatsen. Maakt mij dat saai? Dat is dan maar zo.
Als beroemdheid hebt u niet in de hand wat over u wordt verteld en geschreven. Wat is de grootste misvatting of onwaarheid die u ooit over uzelf hebt gelezen of gehoord? Dat ik was overleden! Toen dat nieuws enkele jaren geleden eventjes de ronde deed, verontrustte me dat wel. Ik moest er niet aan denken dat iemand mijn moeder, die nu 83 is, daarover zou opbellen. Mijn dochter woont in het buitenland. Zij zou het eveneens hebben kunnen oppikken. George Clooney heeft ook al voorgehad dat hij op internet dood is verklaard. Zo’n nepbericht kan grappig lijken, maar ik word er zelf liever niet in betrokken. Iemand dood verklaren, vind ik er dus over. Nochtans kan ik best tegen een grapje. Die Rickroll vond ik geestig. Het verbaast me dat ik al bij al nog gespaard ben gebleven. De jaren tachtig waren zo over the top, met al die foute kapsels en schoudervullingen, dat ik een gemakkelijk doelwit ben. Als ik zelf de videoclips van weleer terugzie, zou ik de kans niet laten liggen om er grapjes over te maken.
Rick Astley, donderdag 4 mei in Stadsschouwburg Antwerpen. Tickets (37 tot 51 euro): sherpa.be, www.rickastley.co.uk