Poëtisch loopje met de realiteit

“Niemand mag ooit weten dat je bestaat”, fluistert Louise (Elina Löwensohn) haar pasgeboren zoontje toe. Moeilijk kan dat niet worden. Engeltje – zo noemt zij hem – is immers onzichtbaar. Een paar schoenen stapt schijnbaar vanzelf. Dan weer zweeft een lepel fruitpap door de lucht. Waar is die kindermond? Tegelijk vraag je je af: bestaat Engeltje wel echt?

Mon Ange is een verrassend poëtische en fabelachtige vertelling over eenzaamheid en isolement. Maar ook over kijken en de angst om onopgemerkt te blijven.

In de psychiatrische instelling waar Engeltje en zijn moeder verblijven, leert hij immers Madeleine kennen. Het meisje is blind, maar op zijn moeder na is zij de enige die hem ziet. Ze groeien samen op en worden verliefd. Of is dat slechts een illusie en tracht ook zij louter met een ingebeeld vriendje haar leven draaglijker te maken?

De makers weten hoe je een loopje neemt met de realiteit. Producent van dienst is Jaco Van Dormael, de Brusselse filmmaker die twee jaar geleden nog kans maakte op een Golden Globe met

Le Tout Nouveau Testament. In die film regeert Benoît Poelvoorde als een treiterende God vanuit onze hoofdstad. Toenmalig coscenarist Thomas Gunzig schreef het verhaal van Mon Ange. Dankzij Juliette Van Dormael, Jaco’s dochter, grossiert de film in mooie beelden en intense closeups.

Het is de onduidelijke grens tussen wat echt is en wat ingebeeld, die deze fabel tot een wonderlijke en ontroerende film maakt. Warm aanbevolen.

Onzichtbaar Engeltje, of een ingebeeld vriendje?