“Antwerpen moet een sociale diamantstad worden”

“Armoedebestrijding is een zaak van de stad”, zeggen Daniëlle Dierckx en Peter Raeymaeckers. “Om iedereen een menswaardig leven te laten leiden, moet de stad zorgen voor een sterk sociaal weefsel, waarin vereende krachten en acties elkaar versterken. De stad moet een snelleresponsteam inzetten op armoede, waarmee ze heel kort op de bal kan spelen.”

Antwerpen scoort slecht als het op armoedecijfers aankomt. Tussen 2010 tot 2014 werden in de stad 10.000 kinderen in armoede geboren. En het gaat verder bergaf. In 2015 werd één op de vier kinderen (27,3 procent) in een kansarm gezin geboren; vijf procent meer dan in 2010. Dat hoge armoedecijfer heeft te maken met het gegeven van een grootstad die mensen aantrekt. Alleen al omdat het aanbod betaalbare, maar helaas ook vaak slechte, huisvesting, er groter is dan elders.

In armoede geboren worden, betekent met een achterstand beginnen, zeggen Daniëlle Dierckx en Peter Raeymaekers. Volgens hen zet ongelijkheid in een stad een rem op het welzijn van iedereen; het wakkert de discussie aan over wie meer of minder steun verdient. Het sociale beleid in een stad moet er daarom op gericht zijn mensen te helpen zichzelf te ontplooien en tegenslagen te boven te komen.

“Lokale armoedebestrijding moet meebouwen aan sociale grondrechten zoals werk, wonen, onderwijs, gezondheid en cultuur en dat kan enkel via een gecoördineerde aanpak”, zegt Daniëlle Dierckx, professor aan het Centrum Ongelijkheid, Armoede, Sociale Uitsluiting en de Stad (OASeS) van de Universiteit Antwerpen. “De essentie van zo’n aanpak is dat alle neuzen in dezelfde richting staan, zowel bij de schepenen als bij de ministers. Om werklozen succesvol te activeren zijn bijvoorbeeld tegelijk acties nodig rond voldoende kinderopvang, moet men meer taallessen organiseren en ook discriminatie aanpakken, zodat ze elkaar kunnen versterken. Als de regie ontbreekt zijn inspanningen veel minder doelmatig.”

“Antwerpen moet op sociaal vlak ook een diamant- stad zijn. Elk jaar opnieuw worden in Antwerpen 2.000 kinderen in armoede geboren. Dit zijn stuk voor stuk ruwe diamanten die het stadsbestuur moet kunnen laten blinken door kort op de bal te spelen. Alleen dan kunnen ze zich ten volle ontwikkelen en kan de achterstand op cognitief en fysiek vlak zo veel mogelijk worden gereduceerd. Met andere woorden, de stad moet een trampoline zijn om kansen te creëren.”

In verwijzen de auteurs naar Buurtwerking ’t Pleintje in Deurne als voorbeeld van een gecoördineerde aanpak van armoedebestrijding. “Mensen in armoede worden bijna altijd geconfronteerd met een veelvoud aan problemen. Ze hebben schulden, zijn slecht gehuisvest, kunnen hun medische kosten en energiefacturen moeilijk aan; problemen die samenhangen, maar niet de bevoegdheidsopdeling van de schepenen volgen. Door vanuit de wijk zo dicht bij de mensen te werken, is buurtwerking ’t Pleintje puur met sociale investering bezig, veel meer dan met kostenposten. Zo’n collectieve, wijkgerichte werking doet beleggingen met een gegarandeerde rentevoet. Met andere woorden, ’t Pleintje illustreert mee mijn overtuiging dat kort op de bal spelen heel veel extra problemen kan voorko

men.”

Onze Stad