Blanche naar finale

Het leek de kroniek van een aangekondigde voortijdige Blexit op het Eurovisie Songfestival te worden na een rampzalige repetitieweek, maar Blanche is gisteravond op de valreep toch nog bij de finalisten: ze werd – op van de stress – als laatste naam afgeroepen.

Songfestivalminnend België slaakte een zucht van verlichting toen rond 23.10u het verlossende woord viel: België mag samen met negen andere landen door naar de finale. We hielden ook al onze adem in toen Blanche enkele uren eerder als vijfde aan de beurt kwam om haar liedje te zingen. Zou ze de druk aankunnen? Gelukkig wel, ondanks een wat aarzelende start. De Brusselse zangeres keek bij momenten als een bang vogeltje in de camera. Op Twitter werd volop gelachen met “het verschrikte hertje”. “Ons zangereske wordt opgegeten als een dame blanche op het songfestival”, tweette iemand. Maar Blanche hield stand, en dat is al een hele prestatie.

Schuchter

Het moet wat zijn voor een 17-jarige schuchtere scholiere: als een van de topfavorieten naar de grootste liedjeswedstrijd ter wereld vertrekken, en dan vaststellen dat de winstkansen in sneltempo uit je vingers glijden na de minder geslaagde eerste repetities. Blanche – Ellie Delvaux heet ze in het echt – heeft op zijn zachtst gezegd een hobbelig parcours gereden de voorbije week in Kiev. Vooraf stond ze bij de bookmakers getipt voor een plaats in de top drie dankzij de frisse, moderne sound van City Lights. Maar op de repetities bleef daar niet veel van over: onzekere blik in de ogen, houterige bewegingen, onvaste stem, … de kritieken waren niet mals.

En dan was er nog die vermaledijde witte bruidsjurk met zilveren bloemen, ontworpen door de Brusselse Johanne Riss, in overleg met Blanche. Er werd geen nieuwe Barbara Dex Award in het leven geroepen, maar Blanche had het hoongelach wel gehoord: ineens voelde ze zich niet meer comfortabel in de jurk, vertelde ze, waarop haar styliste Farah El Bastani vlug een zwarte jurk uit haar koffer toverde. Wat een con-

Improvisatie

trast met de minutieuze voorbereiding van Loïc Nottet twee jaar geleden, of Laura Tesoro vorig jaar. Die wist twee maanden voor haar songfestivaldoop dat ze een zilverkleurige glittershort ging dragen, en de aanstekelijke dansact met haar vijf Nederlandse dansers was tot in de puntjes uitgewerkt nog voor de eerste repetitie in Stockholm.

En dit jaar? Improvisatie troef, zo leek het althans. Het woord ‘amateurisme’ is net niet gevallen, maar het scheelde niet veel. Toch ontkent de Belgische delegatie dat ze paniekvoetbal speelde. “We waren zelf ook niet gelukkig met de manier waarop ons lied in beeld gebracht werd”, verdedigde Pierre Dumoulin, medecomponist en pro- ducer van City Lights en grote steun en houvast van Blanche. “Vuurwerk past niet bij ons, we wilden de focus leggen op het liedje. Ons motto is less is more.”

Maar soms kan less ook te weinig zijn. Zeker op een songfestival vol diep gedecolleteerde diva’s en rare kwibussen waar de act en de look minstens even belangrijk zijn als het liedje. Vraag het maar aan de gedoodverfde Italiaanse winnaar Francesco Gabbani die zaterdag bij Occidentali’s Karma zelfs een dansende aap op het podium zal halen.

Blanche is gisteravond door de mazen van het net geglipt, mede dankzij de zwakke concurrentie in de eerste halve finale. Maar zaterdag op de grote finale zal ze toch een tandje bij moeten steken. Sandra Kim staat tenslotte al lang genoeg eenzaam te roepen dat ze niet meer de enige Belgische winnaar van het songfestival wil zijn.

Eurovisiesongfestival, deel II halve finale donderdag om 21u op Eén; finale zaterdag om 21u

PIERRE DUMOULIN

Componist/producer ‘City Lights’ “Vuurwerk past niet bij ons, we wilden de focus leggen op het liedje. Ons motto is less is more.”

FOTO AP