De mooiste vedettenparade ooit

Alsof Messi, Zidane, Cruijff, Pelé, Maradona en Ronaldo samen een ploeg zouden vormen... Geen betere manier om de macht en pracht van het Dream Team te beschrijven. Onder leiding van Michael Jordan trok in de zomer van 1992 een vedettenparade doorheen de Olympische Spelen van Barcelona. Deze week is het 25 jaar geleden dat de twaalf uitverkorenen officieel werden bekendgemaakt. Basketbal, de Olympische Spelen en sport zouden nooit meer hetzelfde zijn.

Januari 1974 Joegoslaaf brengt lawine op gang

De stille held van dit verhaal is Borislav Stankovic, een Joegoslavische ex-international die in januari 1974 namens de internationale basketbalfederatie FIBA op studiereis naar de Verenigde Staten werd gestuurd. Stankovic, een gediplomeerde dierenarts, belandde in een heerlijke nieuwe wereld. Hij zag een sport die mijlenver boven het Europese niveau uitsteeg. Daar en dan ontstond bij hem het idee dat ook de profs een plaats moesten krijgen op de Olympische Spelen. Het zou nog anderhalf decennium duren vooraleer de amateur only-clausule sneuvelde, maar de kiemen waren gezaaid. Wat NBA-opperhoofd David Stern later ook zou claimen: het was Stankovic die de lawine op gang bracht.

28 september 1988 President

Bush moeit zich

Op 28 september 1988 struikelde de VS in de halve finale over de Sovjet-Unie, de tweede Amerikaanse nederlaag in de olympische geschiedenis. De vorige uitschuiver – die omstreden finale van München 1972 – kon nog in de schoenen van de arbitrage geschoven worden, maar in Seoel ondervonden de founding

fathers van het spel dat hun dominantie afbrokkelde. Konden hun college kids zich blijven weren tegen de geharde routiniers uit het Oostblok? Zelfs president George Bush, geschokt door de nederlaag, pleitte voor nieuwe regels. De amateurclausule die de NBA-profs weghield aan de Vlam, ging een jaar later op de schop. In Barcelona 1992 zou – als gebaar van goodwill – nog één universitaire speler aantreden, de 21-jarige Christian Laettner, een pauper tussen de prinsen.

21 september 1991 Magic

wijst de weg

Tijdens een avondvullende special onthulde het Amerikaanse tv-station NBC op 21 september 1991 de eerste tien geselecteerden: acht atleten in hun topjaren, aangevuld met Larry Bird (35 jaar) en Magic Johnson (32), die vooral wegens hun historische verdiensten een plaatsje kregen. Het allereerste telefoontje van het selectiecomité was richting Johnson gegaan. Met hem aan boord volgden de andere vedetten snel. Alleen Michael Jordan – de allergrootste – hield de boot af. Pas toen His Royal Airness de zekerheid kreeg dat zijn aartsrivaal Isiah Thomas zou thuisblijven, ging Jordan overstag. Dat coach Chuck Daley hem voldoende tijd voor golf wilde gunnen in Barcelona, bood een bijkomend zetje. Op 12 mei 1992 vulden Clyde Drexler en Christian Laettner de resterende plaatsjes op. The Boys

of Summer waren voltallig. Het aftellen kon beginnen.

28 juni 1992 Fotograferen

belangrijker dan deelnemen

In dit specifieke universum was niet alleen deelnemen belangrijker dan winnen, maar ook fotograferen. Op 28 juni 1992 kreeg Cuba tijdens het kwalificatietornooi in Portland de dubieuze eer om als eerste een officiële match te spelen tegen de Yankees. Even voor de opworp benaderde een Cubaanse official zijn Amerikaanse collega’s met de vraag of nog voor de match een fotosessie met beide teams geregeld kon worden. Deze verering zou in Barcelona nog gekkere vormen aannemen. Spelers riepen zelfs tijdens de wedstrijd hun bank toe om snel-snel een foto te nemen, net op het moment dat ze een duel aangingen met Magic, Jordan of Bird. De kamp tegen Cuba legde het patroon vast: een ton idolatrie, gevolgd door een gigantische slachtpartij.

20 juli 1992 Diner

met de prins van Monaco

De eerste pleisterplaats van het Dream Team op Europese bodem was het majestueuze Loews Hotel in Monaco. Er zijn slechtere plekken voor een trainingskamp. Het dagschema bestond uit twee uur basketbal, aangevuld met 22 uur golf, gokken en grieten. Met de naaktstranden van de Franse Rivièra op wandelafstand was er geen plaats voor verveling. Coach Daly weigerde een avondklok in te stellen. “Anders zou ik me er zelf aan moeten houden.” Op 20 juli 1992 kregen de gekroonde hoofden van de NBA het gezelschap van échte royalty. Zoals de rest van de wereldbevolking wilde ook Prins Rainier de beste ploeg aller tijden ontmoeten. Hij nodigde zijn Amerikaanse gasten uit voor een diner. Rainier werd tussen Jordan en Magic neergepoot. Motormouth Barkley kreeg een zitje aan het uiteinde van de tafel, ver weg van de prins en zijn gezelschap.

22 juli 1992 De

beste wedstrijd (die niemand zag)

Het team der teams speelde die zomer welgeteld veertien officiële wedstrijden. En telkens flaneerde het naar de zege. De kleinste marge, in de olympische finale tegen het verdienstelijke Kroatië, bedroeg 32 punten. Echte tegenstand vonden de Dream Teamers slechts in eigen rangen, toen Daly op 22 juli 1992 een onderlinge scrimmage organiseerde. Hij vond dat zijn jongens in vakantiemodus waren gesukkeld en had een boodschap klaar: “All you got now.” De elite van de elite ging mekaar te

lijf, verdeeld in een Team Jordan en een Team Johnson. Omdat toeschouwers of journalisten geweerd werden, zou deze kamp mythische proporties aannemen. “Nooit had ik meer lol op een basketbalveld”, zou Jordan vele jaren later verklaren aan de Amerikaanse journalist Jack McCallum, auteur van een subliem boek over het Dream Team-circus. Wie won? Jordans bende, natuurlijk: 38-36.

23 juli 1992 Bikini, soldaat, bikini, soldaat...

Bij de ware olympiër – de schoonspringer, de judoka en de roeier die zijn (of haar) discipline in sponsorschaarste, medialuwte en publieke onverschilligheid uitoefent – liggen de NBA-gezanten wat moeilijk. Hun vierjaarlijkse moment van glorie wordt sinds Barcelona 1992 keer op keer overschaduwd door de multimiljonairs van de oranje bal. Dat het Dream Team de zijden lakens van een duur hotel of een buitenmaats yacht verkiest boven de bescheiden appartementjes in het olympisch dorp, durft bij collega-atle- ten het maagzuur nog eens extra te doen opborrelen. In 1992 viel de keuze op het Ambassador Hotel. Daar brachten ze vanaf 23 juli 1992 hun tornooi door, genietend in splendid isolation, badend in Amerikaanse arrogantie. Althans, zo wilde het cliché. In werkelijkheid was dat isolement vooral ontstaan uit noodzaak. Jordan en zijn ploegmaats zouden geen seconde rust krijgen in het olympisch dorp. Doodsbedreigingen eisten bovendien specifieke veiligheidsmaatregelen. Barkley herinnerde ze zich een scène aan het zwembad. “Minstens tien gewapende kerels stonden klaar. Je zag een meisje in bikini, een soldaat, een meisje in bikini, een soldaat...”

26 juli 1992 Angola is in trouble

De tegenstanders maakten evenveel kans tegen het Dream Team als de Titanic tegen de ijsberg. Op 26 juli 1992 was Angola het eerste slachtoffer. De beste quote kwam van Charles Barkley, wie anders? “I don’t know nothing about Angola. But Angola is in trouble.” Klopt. Eindstand: 116-48. Op een bepaald moment zetten de Amerikanen een 46-1tussenspurt neer. De Angolese forward Herlander Coimbra scoorde dat ene puntje, nadat Charles Barkley de arme jongen met een vileine elleboogstoot à la Fellaini had geveld. “Die gast zag eruit alsof hij al enkele weken niet gegeten had, maar ik dacht dat hij een speer ging bovenhalen.”

8 augustus 1992 Blij als kinderen

Alsof ze beseften dat een uniek avontuur ten einde liep... Na afloop van de podiumceremonie – waarin Jordan, Magic en Barkley een Amerikaanse vlag rond de schouders drapeerden om het logo van een concurrerende sponsor te verbergen – vormden de heren hand in hand een cirkel op het veld. De collega’s van Litouwen en Kroatië, winnaars van brons en zilver, kregen nog een stel felicitaties van de Golden Boys. Het protocol bepaalde nochtans dat ze zo snel mogelijk de coulissen moesten opzoeken, maar de spelers wilden het maximum uit hun

Kobe pleegt heiligschennis

wegtikkende minuten puren. Dít zou op 8 augustus 1992 het a-llerlaat-ste beeld van het Dream Team worden: twaalf stralende vedetten, blij als kinderen met hun gouden medaille, stapten highfivend doorheen een erehaag van vrijwilligers, recht de geschiedenis in.

12 juli 2012

Zijn hun opvolgers ooit in de buurt gekomen? Toen Kobe Bryant – een ego ter grootte van de staat Arizona – op 12 juli 2012 suggereerde dat de Amerikaanse selectie voor Londen 2012 wel eens de bovenhand zou kunnen halen op zijn legendarische voorgangers, stuitte dat zelfs op protest van Barack Obama. “Met Robinson, Ewing en Malone bezat het originele Dream Team meer gestalte, maar wij hebben de jongere benen”, sprak Bryant. Jordan en Barkley lachten die suggestie weg. Kan het puntenverschil opheldering brengen in deze strijd tussen generaties? Editie 1 won zijn kampen met gemiddeld 43,75 punten bonus, editie 5 hield het op 32,125 punten. Case closed? Niet echt. Tussen 1992 en 2012 maakte het internationale basketbal een gigantisch inhaalmanoeuvre, waardoor ook Frankrijk, Argentinië en Spanje hun nationale ploeg met NBA-talent kunnen stofferen.

10 mei 2017 Beste properatie ooit

Dat vandaag, woensdag 10 mei 2017, welgeteld 113 internationale spelers uit 41 landen – telkens een recordvolume – emplooi vinden in de NBA, geldt als een late spin-off van het Dream Team-succes. In het Palau Municipal d’Esports groeide een Amerikaans fenomeen uit tot een mondiaal verschijnsel. Plots begonnen tieners in Buenos Aires, Kaapstad, Melbourne en Vlaanderen truitjes van de Chicago Bulls te dragen. Anno 2017 vallen NBAdunks in meer dan 200 landen op televisie te bewonderen en haalt de league meer dan tien procent van zijn inkomsten uit het buitenland. Ook 25 jaar later geldt het Dream Team als de meest geslaagde pr-operatie uit de sportgeschiedenis. Eén zomer volstond.

Het Dream Team blijft ook 25 jaar lat er de meest geslaagde properatie uit de sportgeschiedenis.

Tegenstanders riepen hun bank toe om snelsnel een foto te nemen, net op het moment dat ze een duel aangingen met Magic, Jordan of Bird.

Het dagschematijdens het trainingskamp bestond uit twee uur basketbal, aangevuld met 22 uur golf, gokken en grieten.