Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Mijn verkrachter wil mijn kind”
Antwerpse vrouw verzet zich tegen erkenning van Zuid-Afrikaanse vader
Vijf jaar geleden werd ik in ZuidAfrika verkracht. Die man is nu plots weer in mijn leven in opgedoken. Hij eist voor de rechter het vaderschap op van mijn dochtertje, dat na die verkrachting werd geboren”, zegt een onthutste Antwerpse moeder. Ze vreest dat hij slechts één doel heeft: “Mijn dochtertje meenemen naar zijn thuisland.”
Jarenlang was hij een boze droom die ver weg in Zuid-Afrika woonde. Maar deze week stond de Antwerpse moeder in de rechtbank weer oog in oog met haar verleden. “Sinds hij zich weer in mijn leven probeert te wurmen, heb ik een zenuwinzinking gekregen”, zegt S.V. “Hij wil door de rechter worden erkend als de vader van mijn dochter en hij wil bezoekrecht. Om de twee maanden wil hij haar komen opzoeken en hij wil drie keer per week met haar skypen. Ik vind dat onbegrijpelijk, na wat hij gedaan heeft. Mijn dochter kent hem niet. Ze spreken niet eens dezelfde taal.”
Omwille van haar dochtertje publiceren we de namen van de betrokkenen niet volledig. S.V. is 40. Ze is een onafhankelijke vrouw die vroeger in de media werkte en nu zelfstandige is. Ze werd geboren in een gewoon Antwerps gezin, maar ze liet zich als volwassene bekeren tot het Jodendom. Zo kwam ze in contact met de man.
“Na mijn echtscheiding in 2005 begon ik me te interesseren in de joodse cultuur”, legt ze uit. “Ik bestudeerde de Joodse filosofen. Nieuwsgierig ging ik naar een synagoge. Het voelde allemaal aan als een avontuur. In 2009 heb ik in Israël voor een rechtbank een examen afgelegd en was ik bekeerd.”
Plots werd ze opgenomen in de Joodse gemeenschap van Antwerpen. Traditionele families die anders contact meden, nodigden haar uit. Ze voelde zich er thuis.
Brutaal verkracht
“Ze probeerden mij te koppelen. Want iemand van mijn leeftijd moest gehuwd zijn. Voor ik het wist, ging ik op reis naar ZuidAfrika. Ik verbleef er bij vrienden van kennissen. Zij brachten me in contact met E.C.”
Hij is een Joods-Zuid-Afrikaanse advocaat, en achttien jaar ouder. “De afspraakjes waren heel afstandelijk. We mochten elkaar niet alleen ontmoeten – ondanks onze leeftijd. Ik wist niet wat ik van hem moest denken.”
“Op de laatste avond heeft hij me met een smoes meegelokt. We zouden iets gaan drinken, maar hij reed met zijn auto naar zijn huis. Zogezegd om zich om te kleden. Hij heeft me de slaapkamer ingesleurd en me brutaal verkracht.”
Vijf weken later ontdekte S.V. dat ze zwanger was. “Hij wilde dat ik abortus pleegde. Ik heb huilend in een kliniek gestaan, maar ik kon het niet.”
Religieus huwelijk
Vreemd genoeg keerde S.V. twee maanden later al terug naar ZuidAfrika, terug naar de man die haar verkrachtte. Ze beseft dat weinig mensen dit zullen begrijpen. “Ik stond onder een enorme druk van de gemeenschap hier in Antwerpen. Ik was bang om verstoten te worden. Mijn zus verklaarde me gek, maar ik ben toch op het vliegtuig gestapt. Ergens hoopte ik ook dat ik er een oplossing zou vinden. Het werd een grote teleurstelling. Ik werd gedwongen om mee te stappen in een religieuze huwelijksceremonie. Ik werd vreselijk behandeld door hem.”
Ze keerde zo snel mogelijk naar België terug. De twee zijn voor alle duidelijkheid nooit voor de wet getrouwd.
In februari 2013 werd haar dochtertje geboren. “En ja, je kunt een kindje graag zien als het voortkomt uit verkrachting”, zegt S.V. “Mensen die daaraan twijfelen, kan ik geruststellen. Ik ben dol op mijn meisje.”
Nog één keer zou E.C. haar na de geboorte opzoeken, maar volgens de moeder werd alle contact daarna verbroken. “Vorige zomer stond hij plots weer hier. Hij maakte duidelijk dat hij mijn dochter in zijn leven wilde. Ik was doodsbang. Dat ik hem uiteindelijk moest toestaan om mijn dochter te zien, werd me te veel. Ik ben ingestort.”
“Ik ben geen verkrachter”
E.C. ontkent de verkrachting. “Hij is geen verkrachter”, zegt zijn advocate Nathalie De Beuckelaer. Ze wijst erop dat de vrouw daarover pas dit jaar een klacht indiende. “Er was wel degelijk een vriendschapsband tussen de twee.”
Volgens S.V. raadde haar vorige advocaat haar af om een klacht in te dienen. “Het zou ook niets hebben uitgehaald. De klacht werd meteen geseponeerd, omdat de feiten in Zuid-Afrika gepleegd zijn en de Antwerpse politie daar geen bevoegdheid heeft.”
S.V. toont documenten waaruit blijkt dat ze al in 2013 in therapie was om haar verkrachting te verwerken. “Vanzelfsprekend ontkent die man dat”, zegt Hugo Coveliers, advocaat van S.V. “In de Belgische wet staat dat, als er sprake is van verkrachting, de dader géén aanspraak kan maken op het vaderschap. Een verkrachter kan nooit het vaderschap opeisen.”
“Vrouwen worden verondersteld om meteen klacht in te dienen nadat ze aangerand zijn”, zegt S.V. “Die mensen begrijpen niet dat daar een lang psychologisch proces aan voorafgaat. Het duurt lang eer je tegen jezelf durft toegeven wat er gebeurd is. Je trekt jezelf in twijfel: is het mijn schuld? Ik voelde schaamte en er was de angst om niet geloofd te worden.”
Vandaag vindt S.V. vooral steun bij haar familie. Ze komt niet meer in de synagoge en ze stuurt haar dochter ook niet meer naar de Joodse school. “Vooral dat stoot veel mensen tegen de borst”, zegt ze. “Wellicht daarom heeft hij nu een rechtszaak aangespannen. Ik vrees dat hij uiteindelijk één doel heeft: mijn dochter meenemen naar Zuid-Afrika.”