Twee sleutelfiguren in 34e titel: René Weiler en Poolse spits

Anderlecht heeft zijn 34e titel beet. Hij zal voor eeuwig worden verbonden aan twee namen: Lukasz Teodorczyk en René Weiler. De ene besliste het kampioenschap met zijn treffers, de andere herschikte het Anderlechthuishouden.

Hoe symbolisch een wedstrijd toch kan zijn. Lukasz Teodorczyk scoorde gisteren weer. Na 826 minuten. De Pool staat opnieuw aan de leiding in de stand van de topschutters, met 22 goals. Teo heeft er moeilijke maanden opzitten maar heeft toch het allergrootste aandeel in deze kampioenstitel. In de eerste zes maanden zwalpte Anderlecht als een dronken koorddanser door de competitie, maar de spits scoorde in zowat elke wedstrijd een belangrijke goal. Toén, in die moeilijke maanden, maakte de 25-jarige Teo het verschil. Enkele middelvingers, wat arrogant gedrag en veel frustraties later stond hij er gisteren eindelijk wéér. En opnieuw als het echt nodig was.

Want Anderlecht had het moeilijk gisteren. Het benadrukte andermaal dat het toch zoveel moeite heeft om dominant te spelen. Maar dan stond de Pool op met twee goals die de 1-0 in 1-2 ombogen. Teodorczyk vierde de eerste goal bescheiden, de tweede al veel uitbundiger. Maar beschaafd. Hij staat immers ook opnieuw op de eerste plaats in de topschuttersstand. Een titel die hij ook wel verdient.

Geen schoonheidsprijzen

Hoeveel enthousiasme maakt deze 34e titel los? We zagen gisteren veel gelukkige mensen. Supporters. Uiteraard ook spelers en trainers die er een heel jaar naartoe hebben gewerkt en hun arbeid beloond zien. We willen het feest niet vergallen door te gaan focussen op wat er misliep, op die crisis die elke topclub elk seizoen wel eens doormaakt. Dansende spelers, breed lachende bestuursleden en supporters door het dolle heen, het maakt een mens wat milder. Het glas halfvol in plaats van halfleeg, op zo’n momenten is dat de juiste houding.

Toch kan je er niet omheen dat het een vreemde titel is voor paars-wit. We zagen weinig goed voetbal dit seizoen, zeker niet het voetbal dat Anderlecht in zijn hele geschiedenis heeft gepredikt. Trainer René Weiler heeft het helemaal omver gegooid. Het resultaat is heilig, de amusementswaarde niet eens bijzaak. Zelfs geen detail. We kunnen niet geloven dat het Anderlecht-publiek dit op lange termijn blijft aanvaarden. Maar na twee seizoenen zonder titel kan het er blijkbaar nog mee door. De neutrale toeschouwer denkt er het zijne van. De verdienste van de Zwitserse coach is dat hij de kleedkamer uitkuiste, een team bouwde, nooit van zijn voetbalvisie afstapte en zich op een enkele uitzondering na steeds waardig gedroeg. De manier waarop hij voetbal ziet is, zoals aangegeven, echter niet om vrolijk van te worden. Daarom: proficiat Anderlecht, dat wel. Maar het uitroepteken laten we toch even weg deze keer.

Ach, over enkele jaren weten er nog maar weinigen hoe deze 34e titel werd binnengehaald en supporters die elke week hun ticket betalen, verdienen het met een kampioenschap uit de bol te gaan. Maar het was geen plezant, spectaculair seizoen.

Het neemt niet weg dat paars-wit de verdiende kampioen is. Want wat gezegd van achtervolger Club Brugge? Dat vergooide gisteren zijn laatste kans in Oostende. Had blauw-zwart dan kampioen moeten/kunnen worden? De uittredende kampioen liet het te