Het voorbeeld van Manchester

Alweer. Dat denk je dan. Hoe vaak zal mijn smartphone me ’s morgens nog wakker maken met nieuws over een gruwelijke aanslag? Wie stopt deze waanzin? Niemand voorlopig. We kunnen voorzichtig zijn, de bewaking opvoeren, meer controles houden, potentiële terroristen opsporen, IS op het terrein bestrijden, haatpredikers het zwijgen opleggen, verhinderen dat jonge mensen in hun greep komen… Dat doen we allemaal al. En zo hebben we een aantal netwerken kunnen oprollen, een aantal aanslagen kunnen verijdelen. Maar iedereen weet dat er nog veel meer zullen worden gepleegd. Het extremisme dat meestal jonge mensen ertoe aanzet om dergelijke wreedheden te begaan, heeft wortel geschoten en zal nog een hele tijd voortwoekeren. De daders worden wreder, zoeken telkens weer andere manieren om toe te slaan en altijd andere plekken waar ze niet alleen veel mensen kunnen raken maar die ook symbolische waarde hebben. Muziekstad Manchester werd getroffen in zijn hart, de prachtige arena, en dat op een moment dat een erg jong publiek er genoot van een popconcert. Dat er zo veel kinderen en jonge mensen zijn geraakt, maakt deze terreurdaad extra tragisch. De 8-jarige Saffie-Rose Roussos, het jongste slachtoffertje, zal altijd een beetje het symbool van deze aanslag blijven. Het is onvoorstelbaar wreed dat een kind zo gruwelijk vermoord wordt op wat een van de vrolijkste dagen in haar jonge leven had moeten zijn. Er zijn geen woorden voor. Het is wraakroepend.

Toch was wraak het laatste waar Manchester gisteren mee bezig was. Aan deze aanslag zal ook altijd de herinnering aan hartverwarmende solidariteit verbonden blijven. Manchester staat bekend om zijn openheid en vriendelijkheid. Na de aanslag ging een grote kracht uit van de hulpvaardigheid van de stadsbewoners en van de vanzelfsprekendheid waarmee ze de slachtoffers probeerden te helpen. Gewonden werden verzorgd en naar het ziekenhuis gebracht, concertgangers die niet meer thuis geraakten, kregen een lift of er werd ze een bed aangeboden, de kinderafdelingen van de ziekenhuizen werden overstelpt met cadeautjes.

Commentatoren over de hele wereld prezen de houding van de bewoners. Hun vastberadenheid biedt troost, én toekomst. Want terwijl de politiediensten de veiligheid verhogen, het leger waakt en de inlichtingendiensten op volle toeren draaien, moeten wij leven met deze aanslagen. Wij moeten telkens weer onze angst overwinnen en verder gaan met het leven dat we willen leven volgens de waarden waarin we geloven. De inwoners van Manchester hebben ons getoond hoe het kan.