Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Tom Dumoulin wint Giro na legendarische tijdrit
Tom Dumoulin houdt Quintana en Niibbali rland af in slotijdrit eennsschenkt Nederland eerste eindzege in Giro ooit
De derde van Nibali of de tweede van Quintana was voor de Giroorganisatie publicitair misschien interessanter geweest. Maar op de eerste van Dumoulin viel in de honderdste Ronde van Italië niets af te dingen. Heersen in het tijdrijden, volgen in de bergen. Dat het tot de slotdag zo spannend was, had de Nederlander vooral aan zichzelf en zijn darmen te wijten.
“Wat heeft MVV gedaan?” Dan heb je net de honderdste en spannendste Giro ooit gewonnen, ben je de eerste Nederlandse eindwinnaar ooit en is je eerste vraag aan de reporter van de radio het resultaat van je favoriete voetbalploeg in de play-offs richting Eredivisie. Ondertussen hadden honderden Nederlanders de Piazza del Duomo van Milaan geannexeerd. Het ging van ‘na nana nana nanaaa Tommy Dumoulin’ op de tonen van de oorwurm ‘Give it up’ van KC & The Sunshine Band.
Tom Dumoulin bezorgde Nederland gisteren een wielerdelirium. De eerste zege in een grote ronde sinds Joop Zoetemelk in de Tour van 1980. Maar wel een oververdiende zege. Het deelnemersveld van de honderdste Giro was het strafste in jaren, de slotweek was gigantisch zwaar, zijn ploeg Sunweb heeft niet hetzelfde budget of goeie knechten als Sky, Movistar of Bahrein-Merida, en zijn rivalen Nibali en Quintana trokken in de slotweek alle schuiven van hun trukenkast open om hem alsnog te slopen.
Darmlozing
Maar de Nederlander hield al bij al gemakkelijk stand. Zijn uiteindelijke voorsprong op Quintana (31 seconden) en Nibali (40 seconden) is sinds Eddy Merckx in 1974 de krapste voorsprong in de Giro ooit en dat na de spannendste ontknoping van een grote ronde sinds de Tour van LeMond in 1989. Maar dat het zo lang spannend was, lag aan Dumoulin zelf. Hij mag de komende jaren nog zes Giro’s winnen, Dumoulin zal voor altijd herinnerd worden aan die dinsdagnamiddag 23 mei, toen hij - de rozetruidrager - de berm indook voor een dringende darmlozing. Toen zorgde de diarree voor heel wat vragen en frustraties, gisteren werd het op de persconferentie even lollig onthaald als een smiley van een lachend kakske. “Ik kan er nu wel om lachen. Maar dat moment was het begin van enkele loodzware dagen. Ik had nadien moeite om voldoende te eten en zo de energievoorraad op peil te houden. Ik vreesde te breken, maar ik ben zo blij dat ik het uiteindelijk toch heb gehaald.”
Dumoulin begon aan de slottijdrit met 53 seconden achterstand op Quintana en moest ook enkele tellen goedmaken op Nibali en Pinot. De druk was hoog.
“Zaterdagavond vroeg iedereen mij al of de eindzege binnen was. Maar ik was helemaal niet zeker. Ik heb in de nacht van zaterdag op zondag gelukkig goed kunnen slapen. Na de verkenning ’s ochtends was ik gerustgesteld, maar toen ik nadien moest wachten om er aan te beginnen, was ik heel nerveus. Mijn hartslag in rust zal zelden hoger geweest zijn. Maar gelukkig heb ik de gave om steeds rustig te blijven.”
Dat lukte de concurrentie niet. Pinot heeft de voorbije jaren heel sterke tijdritten gereden, maar kraakte tussen Monza en Milaan helemaal. Dumoulin is een ijskonijn. De Tourproloog in Nederland in de Tour 2015, de Giroproloog 2016 en de olympische tijdrit, telkens hij zwaar onder druk staat, blijft hij overeind.
Ideale profiel
Zijn ijzeren hoofd is niet de enige reden dat hij hier Quintana en Nibali verslaat. Hij heeft het ideale profiel voor de moderne ronderenner. Klimmers die in de bergen minuten wegrijden van de anderen bestaan niet meer, tenzij met illegale middelen. Het moderne mantra luidt: heersen in de tijdritten, volgen in de bergen. Jungels, Thomas en Dennis zijn de volgenden, Indurain en Wiggins gingen hem vooraf. “Indurain staat qua palmares wel nog heel ver voor mij”, wilde Dumoulin niet echt weten van die vergelijking.
“Sommigen vragen zich af waarom ik plots zo goed kan klimmen. Maar ik ben nooit een slechte klimmer geweest. Ik had het altijd al in mij, maar heb mij er in de beginjaren nooit op toegelegd. Ik groeide op in Maastricht. Daar heb je wel heuvels, maar geen bergen. Pas de jongste jaren ben ik op trainingskampen naar de bergen getrokken in de Sierra Nevada en Tenerife. Ook mentaal maakte ik een switch. Ik kan meer lijden. Ik verloor ook wat gewicht. Maar twee kilogram lichter dan drie jaar geleden is nu ook niet zo’n groot verschil.”
Dumoulin maakt Nederland de komende dagen en weken wielergek, maar is een atypische Nederlandse renner. Anders dan Gesink, Mollema, Kruijswijk en 90 procent van de andere huidige profs is hij geen Rabobankproduct. Hij reed wel één jaar bij de jongerenploeg van Rabobank, maar dat was vooral uit noodzaak. Na een jaartje was hij alweer weg.
Dumoulin werd groot gemaakt bij zijn huidige ploeg en deelt dezelfde visie op wielrennen als ploegbaas Iwan Spekenbrink: hard werken, lekker gewoon doen en niet per se de eerder bewandelde paden volgen. Talloze Nederlandse renners verhuisden de voorbije jaren naar Girona of Monaco om er een betere renner te worden. Dumoulin bleef gewoon in Maastricht en zal dat blijven doen.
“Het is prachtig om mijn naam te zien pronken tussen al die grote namen op de prachtige Senza Finetrofee. Maar het is niet omdat ik de Giro won, dat ik mijn leven ga wijzigen. Ik was als kind fan van Michael Boogerd, maar heb nooit een idool gehad. Ik hoop dat ik nu ook niet aanzien zal worden als superheld. Ik ben er vrij zeker dat ik altijd mezelf zal blijven en de mensen mij ook niet anders zullen gaan behandelen. Ik hoop echt dat ik nog vrij zal kunnen rondlopen in Maastricht.”