Gazet van Antwerpen Stad en Rand
“Ik had bijna een degout van de Yellow Tigers”
Freya Aelbrecht gaat na mentaal dipje op z oek naar WKticket
Na het ‘net niet’ van
de mannen in Slovenië is het nu aan de Yellow Tigers
om in Kortrijk de jacht te openen op een ticket voor het WK van volgend jaar
in Japan. Geen sinecure, met Italië
als belangrijkste concurrent. “Ik wil mijn revanche”, stelt boegbeeld Freya Aelbrecht, die in 2014 in extremis geblesseerd moest
passen.
“Ik zal nog wel eens kinds doen, maar niet meer zo puberaal als vroeger.” Freya Aelbrecht (27) gooit het op tafel zonder een zweem van een glimlach. Tekenend voor een onbekommerde wildebras die een volwassen vrouw is geworden, gerijpt door een passage die haar geloof in de mensheid op de proef stelde.
De Limburgse babbelt vol vuur over de Yellow Tigers, met wie ze per se een WK wil beleven. Over haar volleybaltoekomst, waar die ook ligt: Turkije, Polen of gewoon een verlengd verblijf in Monza. Ook al lag haar transfer naar dat Italiaanse team aan de basis van het feit dat niemand haar een klein jaar geleden nog over de nationale ploeg hoefde te spreken. “Laat me
zo was het inderdaad”, bromt ze. “Na dat seizoen ging ik ervan uit dat ik bij Bergamo zou blijven, zoals ze me hadden beloofd. Ik liet al mijn spulletjes gewoon ginder. Tot ze plots met allerlei drogredenen afkwamen om me te dumpen. Ik moest naar Monza, ook al wilde ik daar helemaal niet zijn. Geloof je dat ik meer moeite had met die koehandel dan met de zware knieblessure die me het WK van 2014 kostte? Het werd me allemaal te veel, in combinatie met voordien al een stressvolle zomer met de nationale ploeg. Drie weken altijd maar over die ene match die we moesten winnen om in de hoogste reeks van de World GP te blijven. Dan de EK-kwalificatie in Antwerpen waar we dat ticket moésten pakken. Wéér stress.. Het was hoog tijd dat het gedaan was of ik had zelfs een degout gekregen van de Yellow Tigers.”
Jeugdbeweging
Wat rest van een moeilijke periode is een krasje op haar ziel. En een brok levenswijsheid. “Maar dat zal ook met de leeftijd te maken hebben”, grijnst ze. “Men heeft het altijd weer over dat EK van 2013 in Berlijn, toen we met de Yellow Tigers zomaar uit het niets de bronzen medaille veroverden en in Vlaanderen een heuse hype ontketenden. Die is ondertussen gaan liggen en dat valt perfect te begrijpen. We beschikten toen over een gouden groep, met Frauke Dirickx – een spelverdeelster van wereldklasse – als motor. Bovendien stormden we met zijn allen blind vooruit. De sfeer van een jeugdbeweging. Veertien man, één groep. Ondertussen is de resterende kern van toen volwas- sen geworden, bedachtzamer. Zelf voel ik dat ik mijn energie vooral nodig heb voor mezelf in plaats van die aan te wenden om de groep mee te sleuren. Het stoort me ook niet dat die hype weg is, ook al verdienden we die toen ten volle. Het nieuwe is er af en de resultaten zijn minder spectaculair.( Pas op, hé... Ik zeg niet dat ze niet goed meer zijn. Wat we toen voor mekaar kregen was gewoon niet normaal. Wat we tegenwoordig doen, is dat wél. Tenslotte zitten we nog altijd in de wereldgroep van de World GP, plaatsten we ons voor het EK van later dit jaar en doen we nu mee voor een stek op het WK.”
Stunten op zondag
Drie jaar geleden, toen de Belgische vrouwen zich voor het eerst na 36 jaar nog eens konden plaatsen voor een WK, knalde haar droom in extremis uit mekaar. Een week voor het vertrek naar Italië ging ze zwaar door haar knie. “Nu is het aan mij. Ik wil dat ook eens meemaken”, klinkt het vol overtuiging. De komende dagen valt echter maar één ticket te rapen. En dat lijkt gereserveerd voor Italië. “Sedert dat fameuze EK, toen we Italië klopten in de groepsfase, konden we niet meer van hen winnen”, beaamt Aelbrecht. “Ik hoop dat het thuisvoordeel ons kan helpen om zondagavond te stunten, altijd in de simpele veronderstelling dat er voordien niets fout loopt.
Want waar plaatsten we ons voor dat EK van 2013? Jawel, hier in Kortrijk.”