Gazet van Antwerpen Stad en Rand
10.000 keer ‘Tommie!’
Tienduizend mensen op een roze plein in Maastricht. Een huldiging, live op de nationale televisie. Tom Dumoulin besefte gisteren pas echt wat zijn Girooverwinning in Nederland had losgemaakt. Dumoulin genoot, in het besef dat niks nu nog hetzelfde zal zij
Tom Dumoulin wist naar eigen zeggen van niks. Hij had zich doorheen de dag een beetje zorgen gemaakt toen hij op Twitter de foto’s zag passeren van de opbouw van zijn grote huldiging in Maastricht. “Het zag er allemaal nogal groots uit. Ik dacht: Straks
staat er maar vijfhonderd man. Dan is het wel een beetje suf.”
Uiteindelijk kwam een veelvoud opdagen. De hele Markt van Maastricht stroomde vol: zo’n tienduizend mensen bij elkaar. Fans droegen Tom Dumoulin-maskers, staken een grote, roze duim in karton in de lucht. Aan de ramen van het stadhuis hingen roze slingers. Op het plein stond een vier meter hoge replica van de befaamde
Trofeo Senza Fine. Nederlandse zuinigheid was dat: die hadden ze op de kop kunnen tikken in Gelderland, waar de Giro vorig jaar startte. Aan de gevels rond het plein ook één groot spandoek: Perficia Tom, Mestreech is gruuts op diech. Dat betekent: Proficiat Tom, Maastricht is trots op jou.
Omstreeks 19 uur stapte wielerheld
Tom Dumoulin op de tonen van Sim
ply The Best naar voren. Zichtbaar onwennig, met de echte trofee in zijn hand. “Dit is heel gaaf en heel onge- makkelijk”, gaf hij meteen mee. Dumoulin is geen podiumbeest, maar slim genoeg om zijn onhandigheid sympathiek te maken. En toen hij nog maar eens het verhaal deed van zijn sanitaire noodstop in de Giro, lag het hele plein toch maar in een deuk: “Weet je wat ik me afvroeg op dat moment? Hoeveel keer ga ik nu precies vegen? Niet vegen? Neen, dat was een brug te ver geweest.” Dumoulin scoorde ook punten door tijdritwinnaar Jos van Emden vanuit het publiek op het podium te halen.
De organisatie haalde ook die andere Nederlandse winnaars van een grote Ronde erbij: Jan Janssen (Tour de France in 1968) en Joop Zoetemelk
(Vuelta in 1979 en Tour in 1980). De eerste is de meest uitbundige van de twee en zei precies wat het publiek wilde horen: “Deze jongen hier, onze Tommie, kan natuurlijk ook de Tour winnen.”
Het was een onderwerp waarop Dumoulin nadrukkelijk niet wilde ingaan. Hij zal de Tour dit jaar alvast niet rijden, plant een vakantie in nota bene Italië in juli. “Ik snap wel dat die vraag komt”, aldus Dumoulin. “Maar ik heb geen zin om er nu over na te denken.” En passant werd hij benoemd tot ridder in de orde van Oranje Nassau. Met de titel van Ere-Limburger erbovenop.
Barbecue en McFlurry
Bij een wandeling door Maastricht zag je gisteren overal roze vlagjes, met opschrift Turbo Tom. Bij de banketbakker lagen tompoezen in de vitrine met de beeltenis van Dumoulin. De markt heette gisteren het Tom Dumoulin-plein. Rockband Kesington paste de tekst van zijn hit Streets aan om samen met het publiek de verdiensten van Dumoulin te bezingen.
Het deed allemaal heel erg denken aan de Belgische gekte rond Tom Boonen. Alleen was het dit keer ‘Tommie’ in plaats van ‘Tommeke’. “Tom heeft dit natuurlijk ook allemaal meegemaakt”, beaamde Dumoulin. “Misschien moet ik hem maar eens om wat tips vragen.”
Dumoulin is heel erg op zijn hoede voor te veel bekendheid. “Vaak is dat fijn en soms niet.” Leuk was het afgelopen winter, toen hij op Twitter mensen uitnodigde om met hem mee te trainen. Meer dan tweehonderd man kwam toen in de vrieskou opdagen. “Dat was toen al op het randje van wat veilig was. Dat moet ik nu niet meer proberen.”
Niet leuk vond hij het dat er bij zijn thuiskomst uit Italië journalisten voor zijn huis kampeerden. “Fuck off”, liet Dumoulin op Twitter weten. “Ik had er een probleem mee dat ze bij mij in de tuin stonden. Maar ik had het handiger moeten oplossen.”
Er was gisteren ook nog een afsluitende persconferentie met Dumoulin en ook die had een hoog ‘Boonen’-gehalte. Interessante vragen afgewisseld met faits divers. Is barbecue echt zijn favoriete gerecht? Heeft hij die McFlurry nog gekregen die zijn vriend Thomas hem had beloofd? Dumoulin onderging het met de glimlach en antwoordde netjes op elke vraag: “Neen, die lambal geeft me die McFlurry niet gegeven.”
Toch was er voortdurend het besef dat van nu af aan niks nog hetzelfde wordt. “Ik hoop maar dat ik in de toekomst ook nog een beetje anoniem kan rondstappen, maar ik denk niet dat het hier op de Markt van Maastricht nog gaat lukken.”