Gazet van Antwerpen Stad en Rand
Retrokoers tijdens Bazar Bicyclette
In het wiel van Zurenborg Sport, waar niet snelheid maar streekbier van ’t vat het belangrijkste is
Op pinkstermaandag organiseert de wielerclub Zurenborg Sport voor de tweede keer een retrorit door Antwerpen tijdens de fietsrommelmarkt Bazar Bicyclette.
Woensdagavond laat zie je ze staan aan café Zeezicht op de Dageraadplaats, een pelotonnetje mannen en vrouwen in strakke, zwarte pakken en blote benen. In het schemerdonker en met een paar pinten in je lijf, zou je kunnen denken: ‘een reünie van een vriendenclubje dat aan het eind van de jaren tachtig op new beat ging dansen in de Confetti’s in Brasschaat’. Bij nader inzien zijn het wielertoeristen. En wel die van Zurenborg Sport.
Elke woensdagavond vertrekken ze om 18.45u stipt en op zondag om 9.45u voor een rit van 55 à 65 kilometer: Borsbeek, Vremde, Boechout, Lier, Duffel en terug. Of naar Schoten en dan een eind langs het kanaal richting Dessel, doorsteken naar het Albertkanaal en terug. Ze doen dat in drie groepen, opgesplitst volgens het tempo dat ze aankunnen. En achteraf: de verloren calorieën weer aanvullen met speciaalbieren, al dan niet van het vat.
Met 150 leden zijn ze ondertussen, onder wie een veertigtal vrouwen. Als het weer meezit, staat er op woensdagavond 70 à 80 man vertrekkensklaar. Allemaal in dat stijlvolle zwarte uniform, een ontwerp van clublid Tom Hautekiet, in Antwerpen bekend als de vormgever van onder andere het MAS. “We noemen ons de Zwarte Armada”, zegt Tom Teck. De eigenaar van fietswinkel De Velodrome op de hoek van de Dageraadplaats en de Kleine Hondstraat stond aan de basis van de wielerclub. “Het is begonnen met een groepje klanten van mijn winkel die samen toertjes wilden fietsen. Zij brachten op den duur hun maten mee. Dat is ondertussen zeven jaar geleden.”
Pedaalkannibaal
Tom rijdt elke woensdag mee met de snelste groep, de mannen die nog liever doodvallen dan te moeten lossen. Geen tijd voor sightseeing. Nee, jakkeren en dokkeren. Dat doen ze vaak in het wiel van Joris Van Lommel, de strafste pedaalkannibaal van de groep. “Vandaag hadden we afgesproken om het rustig aan te doen, maar dat is niet gelukt”, lacht de geboren Mollenaar. “Dat is zoals naar het café vertrekken en zeggen: ‘Vanavond ga ik niet te zot doen’. Dat loopt ook vaak helemaal anders. Hier is dat hetzelfde. Een van ons steekt een tandje bij, rijdt tien meter weg, de rest springt erachter en het spel zit op de wagen. Haantjesgedrag, hè. Maar dan wel op een aangename manier. We doen het niet om elkaar een
Joris won nog niet zo lang geleden met de vingers in de neus Berchem Koerst, een wedstrijd voor renners zonder vergunning. “Tot mijn 16de heb ik écht gekoerst, maar ik ben er niet mee doorgegaan omdat ik geen zin had om al de rest voor de sport te laten vallen”, zegt hij. En toch barst de man nog altijd van het talent, al stoeft hij daar zelf niet graag mee. Dat doen zijn maten wel. “Twee jaar geleden werd Joris 7de in La Marmotte”, zegt zijn clubcollega Sigfrid Eggers, die liever met een van de gezapigere groepen meerijdt. “Dat is een Franse wedstrijd voor wielertoeristen in de Alpen over legendarische Tourcols als de Glandon, de Télégraphe, de Galibier en met aankomst op Alpe d’Huez. Er doen zevenduizend renners mee. Zevende is niet slecht dan, toch?”
Joris bloost. Sigfrid bestelt nog een rondje streekbieren.
kloot af te pitsen.”
Politiebegeleiding
Competitie is nochtans niet belangrijk voor de renners van Zurenborg Sport. Zij zijn vooral olympisch van inborst. “Met z’n allen vertrekken en met z’n allen aankomen, daar staan we voor”, zegt Sigfrid Eggers. 35 zwarte Zurenborgers, waaronder zes vrouwen, fietsten dit voorjaar de 240 kilometer van Antwerpen naar Oudenaarde in de Ronde van Vlaanderen. Iedereen finishte. Idem voor de La Chouffe Classic twee weekends geleden in de Ar- dennen. “En we gaan dus ook naar het buitenland”, zegt Dirk Carens. “Niet alleen naar de Marmotte, maar ook naar de Maratona dles Dolomites, een gelijkaardige tocht met vier à vijf cols in Italië. Dat vergt een serieuze organisatie, maar het is wel ontzettend plezant.”
Het hoogtepunt vinden ze nog allemaal de tocht die ze vorig jaar met 28 fietsten van Parijs naar Antwerpen deden in het kader van de Warmste Week. “We vertrokken om middernacht met 28 man onder de Eiffeltoren”, vertelt Sigfrid. “En na een 400-tal kilometer kwamen we rond 19u aan
DIRK CARENS
Zurenborg Sport “Zo’n haantje begint te claxonneren en steekt ons met gierende banden voorbij, maar staat 100 meter verder voor een rood licht. Dan vinden we het geestig om met z’n allen rond zijn auto te gaan staan.”
op de Dageraadplaats. Het was verschrikkelijk zwaar, maar iedereen heeft het gehaald. Vanaf Aartselaar kregen we zelfs begeleiding van acht motards van de Antwerpse politie. We stonden allemaal te bleiten van emotie toen we hier over de streep reden. Die dag haalden we bijna 20.000 euro
in voor Handicap International.”
Professioneel netwerk
Jongeren heeft de club vooralsnog niet kunnen overtuigen. “Ze beginnen pas te komen na hun 25ste”, zegt Tom Teck. “Ons oudste lid is een zeventiger. Maar 90% van de leden is tussen de 30 en de 50.” Het zijn mensen uit alle mogelijke beroepscategorieën. En zo ontstond als plezierig neveneffect een uitgebreid sociaal en professioneel netwerk. “Ik heb onlangs een nieuwe website laten maken voor mijn kinesitherapiepraktijk”, vertelt Dirk Carens. “Zowel de fotograaf, de ontwerper van het logo, als de bouwer van de website rijden in onze club. Een van onze leden is een schilder. Hij heeft al een hoop van onze huizen van een fris likje verf voorzien.”
Een gemiste kans voor stichter Tom Teck is wel dat hij nooit in de officiële statuten van Zurenborg Sport liet opnemen dat de leden hun fiets in zijn Velodrome moeten aanschaffen. “Dedju toch, dat ik dat vergeten ben”, lacht de fietsenhandelaar. “Nee, veel leden komen hun materiaal inderdaad bij mij kopen, maar anderen zijn nu eenmaal fan van merken die ik niet verkoop. Geen probleem, even goede vrienden.”
Claxonconcerto’s zijn ondertussen vertrouwde klanken voor de Armada. “En maar roepen dat we uit de weg moeten gaan en op het fietspad moeten rijden”, zegt Tom. “Veel mensen weten niet dat het verkeersreglement zegt dat wielerclubs gewoon op de straat mogen fietsen als ze met minstens vijftien renners zijn.”
Tram 11
Tot zware verkeersagressie en vechtpartijen is het nog nooit gekomen. Dat heeft natuurlijk ook met de macht van het getal te maken. “We maken het geregeld mee”, zegt Dirk. “Zo’n haantje begint eerst te claxonneren, haalt ons met gierende banden in, maar staat honderd meter verder voor een rood licht. Dan vinden we het wel geestig om met een man of twintig rond zijn auto te gaan staan. Die zijruit gaat héél snel naar boven dan.”
Het bestuur van Zurenborg Sport hamert zelf voor elke tocht op hoffelijkheid. “Ik ben altijd blij wanneer chauffeurs voor ons stoppen”, zegt Sigfrid. “Die mannen krijgen van mij een dikke duim. Wij vliegen ook niet als zotten langs het kanaal, maar bedanken iedereen die voor ons opzij gaat.”
Op een paar domme valpartijen na – een lid brak een kaak, een andere een elleboog – blijven de Zurenborgers voorlopig gelukkig gespaard van groot lichamelijk onheil. Al wil er, uren na de wekelijkse rit, na dat ene streekbier in Café Zeezicht te veel, toch af en toe nog een wreed accident gebeuren.
Sigfrid lacht: “Laten we zeggen dat al meer dan een van onze leden na zo’n avond met zijn dunne bandjes in de sporen van tram 11 is blijven steken.”