“Een structureel antwoord op armoede”

Het secundair onderwijs in Vlaanderen telt steeds meer leerlingen die te kampen hebben met kansarmoede. In vijf jaar tijd zijn er 4.000 bijgekomen. Die kansarmoede neemt vooral in Antwerpen toe. In de discussie valt op dat de begrippen kansarmoede en armoede door elkaar worden gebruikt. Nochtans is er een verschil. Leerlingen die als kansarm worden omschreven, beantwoorden aan de gelijke onderwijskansen-criteria. Zo krijgen ze een studietoelage of hebben ze een moeder die lager opgeleid is. Omgaan met kansarmoede is een kerntaak van elke school. Toch zijn kansarmen niet per definitie arm. Omdat de gevolgen voor het leren zo groot zijn, vraagt kansarmoede uiteraard ook aandacht van de scholen. En dat krijgt ze ook. Maar in Antwerpen merken we dat de mogelijkheden die de sociale dienst van het stedelijk onderwijs aanbiedt om kwetsbare leerlingen te ondersteunen, nog te weinig bekend zijn. En hoewel de administratie om aanspraak te maken op het netoverschrijdend sociaal fonds de jongste tijd is vereenvoudigd, maken nog niet alle Antwerpse scholen er gebruik van. We moeten daarom meer investeren in het beter bekendmaken van deze structuren. Tegelijk moeten we aandacht blijven hebben voor de kinderen die tussen de mazen van het net glippen. Armoedebestrijding is in wezen geen opdracht van de school, maar het heeft wel een grote impact op de schoolloopbaan. Heel wat scholen zetten eigen systemen op om sommige leerlingen kleding of eten te geven. Dat is mooi, maar toch moeten we vanuit kinderrechtenperspectief bekijken hoe we hierop een structureel antwoord kunnen bieden.